Marionetë

Pjesa 23

-Ti the se ajo do te vije, me premtove Dio,-ankohej e vogla kur pa neper korridore se Marion nuk ishte.

-Do te vije, kam thyer ndonjehere premtime une, asnjehere,- u ul ai ne gjunje per ta pare ne sy, por ajo fluturoi me krahet e Marionit sapo e pa te vinte drejt saj.
"Bukur shume, ja ku erdhi dhe Hirushja"rrotulloi syte si per te zbehur imazhin e saj.

Shume blu ,kjo vajze vdiste per kete ngjyre, por dreqin nuk kishte pike shije. Xhinse, kemishe blu?!

-Ti nuk ke ndonje gje qe nuk eshte blu ose kaq "old-fashion" per te veshur?-e si i thekur qe ishte pas trendeve te fundit nuk mundi te mos ia permendte faktin qe vishej keq.

Ajo pa njehere veten e pakez nervoze veshtroi ate nga koka tek kembet.

-Mire e ke, bejme kontrast, ti je i teri arna-arna se u ka mbaruar copa xhins fabrikes se pantallonave,-e eci para me Rein duke buzeqeshur. Ndihej cuditerisht krenare qe e kish lene si buf ne korridorin e spitalit e tek tuk kish degjuar dhe te qeshura nga infermjeret qe vraponin sa nje nje dhome ne tjetren.
E vogla Rei, filloi te fliste pa pushim duke i treguar Marionit per shoket e shoqet, per edukatoren, per emrat e arushave e per Klaudion. Ajo degjonte e nuk lodhej sepse e qeshura e saj ishte jeteshtuese.
Dhoma mbushej me tingujt e embel te zerit te Reit e per here te pare ai kish qendruar pertej xhamit te dhomes se saj.
Dhimbjen e se motres gjate seancave nuk e duronte dot, ndaj e linte nen kujdesin e infermjeres. Por sot lot ne syte e saj nuk u pane, vecse gjysemheneza ndricuese te cilat i shtonin shprese dita-dites.

"Mund te vije Marioni tek shtepia jone" i kish kerkuar pak caste me pare e megjithese ai i kishte shpejguar se duhet te flinte ajo perseri kish kembengulur derisa Klaudio pranoi.

Me pare kish ndaluar ne supermarket per te marre ci duhej, pastaj ne farmaci, ndersa Marioni ndiqte me sy nga sedilja e pasme cdo veprim te tijin. Shihte se si hera-heres nervozohej, shfrynte nga inati, rrudhte ballin kur mendonte per dicka, thelle thelle nuk ishte ai qe dukej.

-E do Dion ti Marion?-ishte pyetja e pafajshme e Reit kur ajo kish terhequr per tu ulur ne divanin e bardhe e shume te bute.
-Une...une e kam mik,-sditi cti thoshte ndaj genjeu pafajesisht pa dashur as ta merziste.

-Rei, ilacin,-i drejtoi fytyrvrenjtur i vellai nje kapsule dyngjyreshe per te cilen ajo beri aq shume naze.

-Nese e pi ilacin une do te vi me shpesh tek shtepia jote,-i peshperiti e ajo se beri te gjate per te mbyllur syte fort e kaperdire ilacin e hidhur.
***
-Si dreqin ta degjon kaq shume fjalen?- pyeti teksa ulur qendronte ne nje prej karrigeve te guzhines e e veshtronte ndersa mundohej te gjente ato qe i duheshin per kokoshkat e se motres.
-Nuk e di,-rrudhi supet pa pare nga ai duke kerkuar ne ter ate guzhine nje tenxhere.

-Rafti poshte majtas, ka tenxheret, sirtari ngjitur ne ty ka vajin, kurse ai lart misrat per kokoshka,-i shpjegoi duke bere me shenje nga secili raft kur e pa te hutuar.
Ishte ne maje te gishtave e prap nuk i arrinte dot misrat, kurse ai ngerdheshej mbeshtetur ne dere.
Pa vene re qe e kish ngjitur ,pranine e tij e ndjeu vetem kur duart ne belin e saj te holle e bene te shtyhej me tutje.
E ato duar nje fare gudulisje i jepnin si te donin te shetisnin rreth atij beli.

Pakot i kish kapur e i kish lene mbi banak, ama duart ishin lidhur ne belin e saj, e ajo e mpire shihte drejt syve te akullt.
Aq shume donte te levizte,ta godiste vecse dicka e pengonte. I dukej sikur cdo qelize e saj kish ngrire nen ate shikim, cdo rrahje zemre ia merrte me shume frymen. E ai perfitoi nga hutimi i saj duke ledhatuar lekuren e bute nen ate kemishe, e po aq rrembimthi i pershkoi buzet.
Kur filloi ta mblidhte veten u mundua te largonte duart e tij nga vetja, por si me i shpejte i kapi fytyren duke e anuar pakez, gje qe i falte pamje te qarte te qafes se saj gati per te lene nje kujtim te shkurter, e per kete as su mendua dy here.
Donte te bertiste me sa kish ne koke, ti thyente ndonje pjate fytyres po buzet i kish kycur ajo dora e mallkuar.
Dhimbja ne qafe iu shtua dhe lotet si ndali dot.

'Po sillesh si fëmi'qe vec ai koment i shkurter qe e acaroi me teper dhe e beri te gjente rrugen drejt deres.

Por nuk iku, nuk iku sepse zeri i embel i se vogles e mbertheu dhe njehere per te zene vend prane saj.

Frike e cuditshme e kish kapeluar nga prania e tij. Nje frike gozhduese nga e cila as qepallat si puliste dot.
Pse e njelloste ate blu me veprimet e tij? Pse hidhte gri ne cdo mendim sado te mire qe ajo kish krijuar per te?

Do kish dashur nje takim ndryshe, nje oaz tjeter...nje vend ne te cilin te njihte ate shpirtin e tij piktoresk, ate anen plot ngjyra, thelle thelle do te kish dashur te mos e urrente.

Po a kish valle ngjyra ai shpirt gri?

Ishte ulur ne qoshen me te larget te divanit e mezi priste te ikte.
Donte te qante, per faktin se kish ardhur aty, pse kish pranuar te shihte Rein sot, te qante e te largonte friken qe kish ndaj atij kafshes.

Dhe ashtu e perhumbur kish mbyllur syte vetem per nje cast por qepallat kishin luftuar per te mos u hapur.

Ai i gjeti prane njera-tjetres e nje e qeshur i perkedheli buzet. Te motren e mori ne krahe per ne dhomen e saj e nuk vonoi te kthehej ne sallon.
U ul ne gjunje prane asaj gjese qe kur ish e mbledhur si bebe ngjante akoma me e vogel. Ca cullufe kacurrelë i kishin rene ne fytyre e atij i lindi deshira per ta vjedhur ate moment me nje shkrepje aparati fotografik. Nese do te kish kohe do e pikturonte...nje dite.

E preku lehte ne shpatull per ta zgjuar pa dashur ta trembte.
Marion hapi syte e zgurdulluar, kurse Klaudio u ngrit ne kembe duke dhene nje kolle te shtire.

-Je-jemi vone, per pune domethene, shkojme,-i foli vrazhde.
-Hah, te genjen mendja, nuk shkoj me ty kurrekund!-beri te ikte para por si cdo here ai e kapi per dore e e terhoqi deri tek makina e tij duke e shtyre brenda.
Packa sharjeve, te bertiturave ai vazhdonte me te tijen.
-Si eshte Drini,-pyeti diku nga mesi i rruges dhe pikerisht aty i ra nder mend se nuk kish folur me te kish kohe. U kaperdi me veshtiresi dhe nxorri nje "Mire" te thate por se dinte si ishte ai ne te vertete, se dinte ne e kish marr malli, ne ish lodhur sepse ajo egoistja Marion se kish ulur hunden qofte dhe per ti shkruar e aty u ndie ne faj,shume ne faj.

-Do vish te ndarja e cmimeve apo jo?-ia shkeputi dhe njehere mendimet ai.

-Eshte dita ime e fundit...besoj se po dhe pastaj nuk do te ta shoh surratin me ty lloj kafshe,-shfryu ter nerva e inat karshi tij.

Ai nenqeshi, dhe mori drejtim tjeter nga ai i firmes. Pyetjes se ku po e conte sju pergjigj... le te mbetej paksa e fshehte...

Update i premtuar😉
Pershendetje te gjithve!
Me falni shume shume per zhdukjen😂.
Kish vite qe e kisha nisur kete update, por ja te e mbarovaaa😂😂
Enjoy it!

Do bej update me shpesh, do mundohem dmth😜

Love u
Erilda💋