Marionetë

35. Nje i dyte gabim

Ku i gjejne valle njerezit tere ata lot? Nga rrjedhin ato pika te kristalta qe te hidherojne shpirtit e lene hapsira boshe ku dhimbja deperton lehte?
Dhimbja per shembull kishte hapsiren e saj ne shpirt. Ishte si ta kishin lidhur per dore me jeten, bashkeudhetare. Vecse, nese jeta lundronte e qete ne anije dhimbja trazonte ujerat dhe bente anjen te ndalonte rrugetimin e saj. Anija e jetes ndalte pa deshiren e kapitenit.
E kush qe kapitenin ne kete rast?
Sigurisht qe Marioni, pikerisht ajo qe kishte kuptuar se ne zemren e saj kish lulezuar nje dashuri e re, nje dashuri qe ngadale po shkulte rrenjet e se vjetres pa meshire sepse donte nje zemer te tere per vete.
Ckish mbetur nga Drini? Nje aludim i vetem: Ai skish qene dashuria e saj, kish qene vecse nje fiksim i kote, fiksim i viteve  me pare. Po e pranonte zemra, nuk e donte. E ne nje moment fjalet e Klaudios vershuan si lumë i dale nga shtrati "Nje dite ti do te me duash". Dreqin, sa e afert paskesh qene kjo dite!
I la ditet te ndiqnin njera-tjetren pa ditur tjeter cte bente. Nje e ardhme pa rrjedhe, qe mund te ndryshonte cdo moment. E vetmja gje qe e dinte me siguri ishte se Klaudio qe doza ditore e lumturise se saj. Por kjo doze nuk ishte e rregullt qe nga dita qe ishte ndare me Drinin. Ai dukej ne rralle, me dite nuk dukej fare nga firma, dhe kur ishte dergonte dike qe te percillte mesazhet e tij. Gjithcka kish ndryshuar...
Derisa, nje dite, te fundit para pushimeve, Klaudio e kerkoi ne zyre.
Syte i shkelqyen e zemra i mori hovin e zakonshem te xhirove.
Dhe trokitja ne dere qe e lehte , gati e padegjueshme, nje dridhje si valet e ndonje termeti e pershkoi.

-Dua qe ne fundjave ti dhe stafi i IT te vini me mua ne Gjermani. Kam nje simpozium te rendesishem,me duheni JU,- hyri drejt e ne teme ai pa e ngritur koken qe ta shihte ne sy.

-Po ske staf IT atje ti?- pyeti pafajesisht pa e ditur se si do ti kthehej ai.
-Kam, thash me duheni ju,- i ngriti zerin frikshem por statiken e fytyres e ruante njesoj.

Ajo pohoi me koke duke u kaperdire me veshtiresi dhe doli nga zyra si te qe nje hije. Mund te kish kundershtuar si gjithmone, mund ti kish folur ironikisht, e Klaudio kete priste, por jo, ajo nuk beri asgje, ajo doli jashte pa thene asnje fjale. Ai priste nje ndershkim te embel prej saj por se beri...

E ndersa i tregonte shoqes si qe puna veshtronte dhe mimikat e saj qe nderronin here pas here.
-E dija une qe do vente puna deri ketu!- tha pasi degjoi rrefimin e saj,- po ce vret mendjen ajo qe u be u be, sdo rrime te vajtojme Drinin qe te la e e le,-vazhdoi Vjola me natyren e saj moskokecarese.

-Varja Drinit! Thjesht ndihem borxhlie ndaj tij, me kupton?- foli Marioni duke mbeshtjelle jastekun fort pas vetes.

-Per ca ndihesh borxhlie? Per ato momentet kur te shihte ne rruge e pastaj ta bente "U hej Marion, ste pashe" . Sa te tilla jane qe kam qene une prezente? Ti i flisje ai bente sikur nuk degjonte. Lidhje patatinash qe ajo juaja!-tha ajo ato fjale te hidhura e mijera gjemba shpuan frikeshem zemren e saj duke pranuar se cila qe e verteta. E verteta qenkesh gjithomene e hidhur. Ata paskan qene nje e vertete e hidhur!

Pasditja i kaloi duke pare turinjte varur te se emes qe nuk donte ta linte te shkonte jashte shteti, pavaresisht miratimit te te atit.
Pastaj thumbat e Aronit...
"Do shkosh te shohesh ate, ai e quan ti, ate... dashnine e madhe ee?"

"Jo, se kam asgje, plus qe po shkoj per pune" i qe pergjigjur ftohte ajo.

"Qenkeni zene! Te shpresoj ti therrasesh mendjes se ai njeri nuk hyn ne pune" i kish folur tere seriozitet ai duke i treguar nje foto te postuar ne instagramin e Anes.
Mbishkrimi fliste vete, por ajo as qe e kishte vrare mendjen e kish vazhduar te sistemonte ato pak rroba ne valixhen e vogel.

Mengjesi qe i fresket, e pasi u nda me familjaret e saj,pas 100 porosive te se emes u nis drejt aeroportit. Udhetimi hoteli e cdogje tjeter qe e siguruar nga "arkitekti" sic e therrisnin punonjeait e tjere Kaudion.
Dhe ato pak raste kur Marioni kish dashur ti fliste gjate udhetimit ai i ish pergjigjur ftohte duke e bere mos ti fliste me.
...
Pasi u la njoftimin se neser ne oren 10 duhet te mblidheshin tek holli i hotelit u zhduk e su pa me tere pasditen.
Grupe grupe u ndane dhe te tjeret duke bredhur neper Berlin.
Ashtu dhe Marioni me Elin. Per te qe hera e pare qe vinte ne Gjermani por per Elin jo. Ajo i shpjegoi se here pas here firma kishte projekte te medha qe duheshin prezantuar jashte vendit e keto udhetime shoqeroheshin gjithnje me bonuse mjaft te mira ne para. Pas nje shetitjeje te gjate u ulen ne nje kafe qe shtrihej buze trotuarit, me karrige druri qe i kujtonte disi kafen e vjeter ne Shqiperi ju takohej me Drinin. Cdo gje i kujtonte ate...ndaj per nje moment iu drejtua tualetit. Pa e pasur mendjen u perplas me dike e iu drejtua me nje " Me fal" ne gjuhen gjermane, ama ajo fytyre ishte mjaftueshem e njohur per te.

-Ti?- iu drejtua zeri i Drinit tejet ftohte asaj.
-Drin...
-Cdo ketu?- pyeti ftohte teksa shkembeheshin.
-Kemi ardhur si staf,-pa ajo nga Eli, pa vene re se Drini po ikte.
-Drin,-thirri per se dyti duke prekur pak krahun e tij e ai ndali ne vend.

-Mu be qejfi qe te pashe,-foli me gjysem zeri e me ate pak guxim qe i kish mbetur. Drini pohoi me koke e per nje cast u kthye duke e pare ne sy.

-Mund te vish pak,- iu drejtua, e ajo e ndoqi nga pas duke i thene shoqes se mund te vonohej.

-Me thuaj vetem "Pse",-kerkoi te dinte pasi mori fryme thelle duke futur duart nder xhepa, si ishin larguar mjaftueshem.

-Te te kerkoj falje do qe e kote! Ndodhi, pa dershiren time,ndodhi per shkak te largersise, ndodhi per shume arsye qe nuk i kuptoj dot e jo me ti tregoj ty.

Ai degjonte e hera-heres pohonte me koke si te donte te miratonte ato cka thoshte ajo.
-Mbaroi!-permbylli Marion.
-Ishte bukur per aq sa zgjati buzeqeshi nje fije duke pranuar ate cka po ndodhte ai.
Nje sy i trete vezhgonte pertej xhamave te zi, vezhgonte ndarjen e tyre me nje perqafim, vezhgonte se si nderroheshin drejtimet, vezhgonte tere inat, me nje ndjenje te eger qe pervidhej ne shpirt pabindshem.
...
Pak minuta me pare kishte lene hollin e hotelit per te shkuar ne dhome e saj. Ishte vonuar shume ndaj shpresonte mos te haste njeri.
Nje parfum, aroma e te cilit e njohur sa vinte e i shponte hundet.
E mbertheu fort per krahu duke e terhequr pas vetes pavaresisht perpelitjeve te saj.
-Me leshooo se me vrave,-uleriti pak para se ai te hapte derene dhomes 113.

-Ku ishe?-pyeti eger duke e perplasur pas deres.

-Dola me Elin, pastaj...
-Pastaj pe Drinin dhe iu ngjite pas, keshtu.
-Jo!- kundershtoi. Po me vret!

-Ti e di mire e cilit je!-ceku ballin e tij me te sajin duke e detyruar ta shihte ne sy. 

-Jo, sjam e askujt! Jo e jotja te pakten!

-Ashtu?-tha e puthiti buzet e tij me te sajat si te qe i etur per to. Nje copez shkretetire qe kerkonte pakez uje per te shuar etjen.
-Me le-shoo,-e shtyu fort duke e shkeputur nga vetja. Ti je nje xheloz i cmendur qe nuk mbush.

-Ti me do?- hapi syte ajo duke mbledhur floket e ai si ndonje i dehur vecse e veshtroi e vershoi lundrueshem ne buzet e saj. E c'tingulli i mbytur ish ai i saj per ta leshuar ne krahasim me deshiren e flakte qe ngadale i ndizte.
Prit, nd-alo, n-uk, sd-u-a,- mundohej te shkeputej ajo por qafa e saj perkulej pa iu bindur vetem per buzet e plota te Klaudios.
Ai lidhi kembet e saj rreth belit te tij e ngadale e mbajti deri ne shtratin e bute.

-Boll,-vazhdonte me perpeltjet e saj duke mbuluar fytyren e skuqur me duar.
-Boll,- pershkoi doren nen bluze duke e prekur tundueshem.

-Jo, po!- e ngaterronte ai me lojen e fjaleve.

-Jo,-uleriti kur kuptoi se sa e kish dehur ai.
-Po!-i peshperiti prane veshit kur qe shume vone per ta kthyer kohen pas.
Nje i dyte gabim...