My dilemma

Hoofdstuk 19

'Wat is er?' vraagt Jayson. Ik ontwijk nog steeds zijn blik en ik negeer zijn vraag. 'Verdomme Emily, je hebt een tong gebruikt die eens!' schreeuwt hij opeens. 'Het gaat vreselijk met me oke, is dat wat je wilde horen? Hier je hebt het uit me gekregen en nu donder op!' schreeuw ik. Ik schrik van mijn uit barsting maar mijn kookpunt is bereikt. 'Waarom?' zegt hij zacht. 'Omdat ik vreselijke nachtmerries heb waardoor ik wakker blijf en geen goed slaap krijg. Ik word elke dag bang wakker als ik mijn bed uit moet, omdat de kans groot is dat ik alweer kan word ontvoerd!' zeg ik boos. Ik spug mijn woorden zo uit. 'Ik ben je bodyguard, ik ben er om je te beschermen.' zegt hij kalmerend. 'Waarom voel ik me dan zo onveilig als je me zogenaamd beschermt?' schreeuw ik. Ik heb meteen spijt dat ik dat heb gezegd, als ik de tijd kon omdraaien dan zou ik het doen om de woorden die ik net had gezegd, meteen terug nemen. Hij kijkt me aan met een blik dat moeilijk te beschrijven is. Ik kijk naar zijn handen die zijn veranderd in vuisten en ik zie dat zijn knokkels wit zijn, 'Je moet blij zijn dat je nog leeft Emily, en dat je niet onvoert bent. Want dankzij mij ben je niet meegenomen!' schreeuwt hij. 'Het..' 'Hou je mond toch eens.' onderbreekt Jayson me. 'je bent echt een ondankbaar mens dat alleen maar kan zeuren en klagen.' snauwt hij. 'Het..Het spijt me..' stammel ik. 'Wat heb ik aan dat?' snauwt hij. 'Ik meen het' zeg ik. Ik voel me onderdrukt en ik ben zelfs een beetje bang geworden. Ik heb Jayson eerder zo gezien, maar dit keer heeft hij me goed te pakken. Ik zucht en zonder iets te zeggen loop ik de bezemkast uit.
Als ik uit de bezemkast loop zie ik allemaal leerlingen kijken en fluisteren. 'We hebben niks gedaan hoor!' schreeuw ik heel hard. Ze schrikken van mijn reactie en ze lopen door. Stelletje mafkezen, wat denken ze wel.

Het is eindelijk pauze en ik loop naar een lege tafel, Natasha is sinds woensdag ziek, ik hoop dat het snel beter met haar gaat. Ik pak mijn lunch uit mijn tas en Adrean komt naast me zitten, sinds Natasha ziek is, is hij zo lief om met mij pauzes door te brengen. 'Goedenmorgen zonnestraaltje' zegt Adrean met een lieve glimlach. 'Goedenmorgen.' zeg ik en ik geef hem een glimlach. Ik neem een hap van mijn broodje en ik zie de mondhoeken van Adrean trillen en ik merk dat hij zijn lach probeerd intehouden. Ik slik mijn eten door en ik leg mijn broodje neer en ik kijk Adrean met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Wat is er?' vraag ik verbaasd. 'Het is zo grappig hoe groot je sandwitch is en wat voor hap je neemt.' en hij lacht weer. 'Dude laat me eten' zeg ik lachend. Ik pak mijn sandwitch en voor de grap neem ik een extra grote hap en Adrean moet weer grinikken. We eten samen onze lunch op en opeens komt Jayson naast Adrean zitten. Hij groet hem en dan kijkt hij me aan. Ik vermeid oogcontact en ik neem een slok van mijn drinken. Ik drink nonchalant uit mijn rietje en ik kijk om me heen. 'Ik ben hier.' zegt Jayson lachend. 'Ja helaas.' zeg ik droog. Ik hoor Adrean grinikken en ik probeer niet te lachen. Ik drink nog het laatste slokje en ik gooi het pakje naar de prullenbak die paar centimeter van onze tafel heen is. Het pakje gaat erin en ik glimlach. Ik kijk weer naar de jongens en ik zie dat ze hun lach proberen in te houden. 'Serieus wat is er met jullie?' snauw ik. 'Kijk in de spiegel.' zegt Jayson. 'Maar niet te lang, is zonde van de spiegel.' zegt Jayson met een gemene lach. Ik rol met mijn ogen en ik pak mijn spiegel. Ik klap het open en ik zie dat ik nog eten resten heb op mijn wang. Wauw ik kan echt goed eten. Ik veeg het eraf en ik kijk mezelf in de spiegel. Ik zie er best goed uit, al zeg ik het zelf. Ik grinnik van mijn gedachtes en ik leg mijn spiegel weg. 'Trouwens kom je morgen ook?' vraagt Jayson aan Adrean. Hij knikt en dan richt Jayson weer op mij. 'En jij?' vraagt hij aan mij. 'Weet ik niet.' zeg ik droog. 'Ben je nogsteeds boos?' zegt Jayson met een zielig gezichtje. Ik geef hem een dodelijke blik en ik rol weer met mijn ogen. 'Krijg je geen hoofdpijn door al dat oog rollen?' zegt Jayson opeens. Ik kijk hem aan met gesplete ogen en ik verzacht mijn blik. 'Nee, maar ik krijg wel hoofdpijn van jou.' snauw ik. Ik zie een geamusserde glimlach op zijn gezicht. Ik zucht en ik pak mijn rugzak en ik laat het hangen op mijn schouder en ik sta op. 'Nou ik ga, doei.' zeg ik met mijn hoofd gericht op Adrean en ik negeer Jayson. Ik loop weg naar mijn kluisje en ik wacht tot dat de bel gaat voor mijn volgende les.

Jayson pov

Ik weet niet wat er aan de hand is met Emily,maar het gaat echt niet goed met haar. Wat ze tegen mij heeft gezegd in de bezemkast, heeft me heel erg boos gemaakt. Ik bescherm haar, maar toch is ze niet dankbaar. Ik zucht en ik sta op. 'Kom je mee? Les begint zo.' zeg ik tegen Adrean. Adrean knikt en hij staat op. Cameron en Daniel komen erbij staan en ik groet hen ook. 'Hoe is het met jullie?' vraagt Cameron. Ik haal mijn schouders op en Adrean zegt dat het goed met hem gaat. Ik neem plaats achter in de klas, ik zit achter Adrean en Daniel en Cameron komt naast me zitten. 'Dude wat is er met je?' vraagt Cameron. 'Emily.' zeg ik. Hij knikt en hij begrijpt me meteen. 'Je houdt van haar he?' vraagt hij opeens. Ik ben stil en ik negeer zijn vraag. 'Ja dus.' zegt Cameron lachend. Ik zucht en ik pak mijn schrift en boek voor me. Ik kijk in mijn schrift en ik zet allemaal krabbeltjes in mijn schrift. Ik schrijf de naam van Emily in verschillende stylen, ik luister niet eens wat de leraar zegt en Cameron stoot me aan. 'Wat doe je?' vraagt hij. Ik schrik van mijn gedachtes en ik zie opeens wat ik heb getekend in mijn schrift. 'Wauw, je schrijft haar naam in je schrift? Zoek help man, je bent hopeloos verliefd.' fluistert Cameron. Ik geef hem een dodelijke blik en al snel schiet ik in de lach. 'Meneer Henderson, wat is er zo grappig?' vraagt meneer Lyke. 'Ooh uhm..' stammel ik. 'Wat u uitlegt.' verzin ik snel. 'Wat vind je zo grappig aan dat de mensen worden vermoord in de oorlog?' zegt hij met een opgetrokken wenkbrauw. Ik kijk naar de bord en ik zie snel dat hij bezig is met een herhaling van de tweede wereldoorlog. 'Oh nee het is inderdaad niet grappig.' zeg ik snel. 'Waarom lach je dan?' zegt hij met een strenge toon. 'Serieus Jayson, deel het met de klas. Ik geloof dat hun ook willen lachen.' zegt hij. Ik zucht en ik vloek hem uit in mijn hoofd. 'Sorry meneer.' mompel ik. Hij zucht en hij schudt zijn hoofd. 'Waar zit je met je hoofd?' vraagt hij. Ik kijk weer naar mijn boeken en hij gaat weer verder met de uitleg.

______________

Hoi hoi, ik wil even succes wensen aan de mensen die examens hebben! Doe jullie best, en ik duim voor jullie!

Groetjes x