dalawang oras nang naghihintay si soonyoung. napapraning na siya. baka sumama siya sa barkada. baka nakalimutan niya. o may masamang-
tinapon ni soonyoung ang remote sa pader, at buti na lang hindi ito nasira. kinuha niya ang phone niya mula sa table na katabi niya at dinail niya ang number ni jihoon.
calling woozi . . .
number unavailable
calling woozi . . .
number unavailable
calling woozi . . .
number unavailable
"-breaking news! aksidente sa rose highway-" tumayo si soonyoung para ioff ang tv.
naglakad siya papunta sa window at nakita ang city lights. hindi naman masyado marami ang buildings. pero nagmukhang mga bituin sa lupa. sinabayan ito ng malakas na pag-ulan.
biglang naalala ni soonyoung ang mga kantang kinakanta ni jihoon. some of the songs were composed just for him, pero hindi ito sinabi ni jihoon.
yug buhay ni soonyoug noon ay iba sa buhay niya ngayon na dumating na si jihoon. ngayon lang niya na realize na hindi lang pagsasayaw ang willing niyang ipapagpatuloy niya kapalit sa sakit na nararamdaman niya, pero pati na rin sa pagmamahal niya kay jihoon willing na niya ipagpalit sa buhay niya.
hindi pa sila pero ramdam na niya ang pagmamahal ni jihoon para sa kanya. sa paraan ng paghalik niya sa noo ni soonyoung at sa paglalaro ng kamay o buhok. parang may kumikiliti sa leeg at tiyan ni soonyoung dahil sa kilig.
labag man ang magmahal ang lalaki sa kapwa lalaki, paninindigan talaga niya na isa siya sa pagmamay-ari ni lee jihoon.
lee jihoon is his medicine. the medicine who healed him, who made him happy, and the one who made him stronger.
lee jihoon is his flower that blooms every winter.
lee jihoon is the stars that sparkles when covered with dark skies.
lee jihoon is the rain that pours in sync with his sorrows and pains.
lee jihoon is the song the he could dance to.
lee jihoon is the colors at times everything will fade.
lee jihoon is the poison. the poison that kills him slowly. the poison that he is willing to drink. the poison that he would keep. the poison that kills him.
lumabas si soonyoung at bumaba na sa ground floor para maglakad lakad. nilibot niya ang ground floors from clinics to customer service to canteen to laboratories to the pharmacy and to the emergency room.
what caught his attention was the crowd looking through the window of the emergency room. may media ding nakatambay with all the cameras and stuff. dahil naguguluhan siya sa mga pangyayari, nagtanong siya sa isa sa mga nandoon.
"ano po ang nangyari?"
"ah, may naaksidente kasi na estudyante sa rose highway tas kami yung nagdala sa kanya dito."
"ano po ang pangalan?"
"hindi ko alam kuya. pero may gamit siya na nasa mga kamay ng mga nurse na nasa loob ng e.r"
hindi nakikita ni soonyoung ang nasa loob ng e.r dahil sa dami ng nakaharang. kaya pumunta siya sa kabilang door ng e.r at nagpanggap na may kakailanganin siya. ang naaksidente ay nasa isolation room pero may windows naman para sa watcher.
rinig na rinig ni soonyoung ang pagtibok ng puso niya. humakbang siya hanggang nakarating na siya sa windows. nakita niya ang mga doctor at nurse na nagpapanic. ang mga sheets, puno ng dugo. pero hindi niya alam kung sino ang nasa loob.
tumingin siya ulit sa labas para tignan ang mga tao. nakita niya agad si seungkwan, dokyeom, hansol at jeonghan na na umiiyak habang kinakatok ang glass window. tumingin uli siya sa paligid at nakita niya agad ang bag na puno ng dugo. pero nilabas ang mga gamit na nasa loob nito.
biglang kumirot ang dibdib ni soonyoung. binalik niya ang attention niya sa isolation room. pinipigilan niya ang tuloytuloy na pag-agos ng dugo. at pinapanatili nila ang heart rate ng pasyente. at napanatili nila ito at na sop nila ang blood flow. pero biglang naflat ang linya sa monitor kaya niretrieve nila uli. napansin ng mga doktor na nanonood si soonyoung kaya sinarado nila ang curtains.
dapat tinatabunan ang room ng pasyente pag irerevive, pero that time siguro, dahil sa panic hindi nila naisarado. bigla na lang lumabas ang isa sa mga nurse na nagrevive sa pasyente.
"relative?"
tumango na lang si soonyoung para makichismis. kahit hindi niya kilala ang nasa loob ng room. pinapasok na siya ng doktor. narinig niya ang isang tono na nanggagaling sa monitor na nagpoproject ng isang straight line. at nakuha na ng katawan sa kama ang atensyon niya.
biglang gumuho ang mundo ni soonyoung nung nakita niyang puro dugo ang sheets ng kama. at nadapo ang atensyon niya sa mukha ng pasyente. halos hindi niya namukhaan dahil sa sugat niya
"j-ji-" naputol ang sinabi ni soonyoung at napaluhod na lang. d-diba s-sabi mo na b-balikan mo ako agad?" nanginginig ang boses ni soonyoung dahil naiiyak na siya. hindi siya makapaniwala na madadatnan niyang ganito si jihoon.
"j-ji." pumunta siya sa banda kung saan nakalagay ang kamay jihoon na nakalalay at hinawakan ito. "lee jihoon" nagsimula nang sumigaw at nagtantrum si soonyoung kinagat niya ang mga tela kahit na may dugo ito para mapigilan niya ang pagsigaw.
biglang kumirot ang dibdib niya dahil sa mga pangyayari. extreme sadness. isa sa mga nakapagsasakit sa dibdib niya.
"paano na ako magiging masaya ji? paano na ako mabubuhay kung wala ka. ji, wag kang mag-arte please"
halata na wala na talaga dahil sa lamig ng kamay at dugo na patuloy na umaagos sa ulo niya.
"j-jihoon"
"doc ibalik mo siya please" namamagang mata ang nakikiusap sa doctor na pinagmamasadan si soonyoung ngayon.
"we tried"
"you just tried? you didn't even do your very best" patuloy na umaagos ang luha ni soonyoung at nakaramdam ng guilt ang doctor at an mga nurses na nasa loob ng room. "j-just bring h-him back" bumalik ang tingin niya kay jihoon na namumutla na "j-ji. . . c-comeback. . . i. . i . . .want to . . .be with you . . .you . . . healed me. . .but at the same time. . . you are. . .killing me" lumalim ang paghinga ni soonyoung at mas sumakit ang dibdib niya "p-please. . .ji. . .ji"
nagsimulang dumilim ang paningin ni soonyoung peri naigagalaw parin niya ang kamay niya. tumayo siya pero biglang umikot ang kanyang mundo at bigla siyang natumba. wala na siyang nakikita pero nararamdaman pa niya ang mga kamay sa mga taon g tinuulungang irevive siya. tanging mga tinig lang nila ang naririnig niya. ang panic.
"clear!" sigaw ng doctor. chineck niya ang pulse pero wala parin. "clear!" wala parin.
they tried their best to revive soonyoung. but all soonyoung did was smile and listened to the noise around him. he does not know if he is moving.
"time of death 8:26 pm"
"finally"
