"...Sinqerisht kerkoj shume ndjes per vonesen e ketij kapitulli...e kam pasur te veshtire keto dite qe te shkruaja per shkak te disa problemeve..Me vjen keq qe ketij libri i shkoi keshtu kjo pune,por vendosa qe t'iu shpetoj..Sic e shihni qe pjesa titullohet "E parafundit!",epo me te vertet ashtu eshte,kjo eshte pjesa e parafundit e librit 😥...Mu duk e kot t'a sterzgjasja edhe me shume,nese do e beja ateher historia do kishte nje rrjedhe tjeter...por nejse shume fola...po iu le te lexoni pjesen tani 😅😅..."
* * *
"Arlo cfare mendon se je duke bere?"
"Ke te drejte,harrova te kyc deren!" tha ai dhe kthehet ne drejtim te deres.
Hodhi hapa te shpejte per nga dera e kur u kthye serisht nga tavolina ate e gjeti te zbritur dhe duke qendruar me kurriz nga ai."Ku mendon se po shkon?" i tha pas veshit nderkoje belin e holle e zuri me duart e tij.
"Me lesho Arlo,nuk jemi femije!" protestoi.
"Nuk dua.Tani je zog i mberthyer ne kafaz!" u shpreh ashper...e ngjeshi pas tavolines.
"Ahh!" renkoi.Trupi i humbi forcen per tu perkulur para.Duart nuk i mbajten me e siper tavolines ra.Vetem kembet i qendronin si nje peme e prere,nga e cila kish ngelur vetem trungu.Ato dy trungje te gjate,te mbuluar nga nje cope e holle e atij fundi te gjate deri ne dy gisht siper gjurit.C'ke dashur qe je mbuluar kaq shume!-mendoi."Cfare je duke bere,o i pacip!"
"Te lutem Lain,mos..." fjalin perfundoi ne peshperitje pas qafes hollake te saj.Ate kafshoi,si te thoshte se ato fjale i kish te vertete.Lepiu buzet!Me ftohtesine e tyre vendosi te depertonte ne ate lekure te zhveshur,te paket,per marre nxehtesin e saj."Zot,Lain,si ke mundur te me fshihesh gjithe keto kohe.Cfare mut mashkulli qenkam treguar!" pranoi joshes.
"Te pakten pranove te verteten!" foli ajo."Mhh!" renkoi kur ndjeu nje shtrengim ne nofull.
"Po kjo nuk do te thote se ty do te te le te lire,murgesha ime." permendi ai ate epitet ne fund te fjalis qe sapo tha.
Asaj iu kujtua cdo moment.Cdo detaj i asaj kohe qe kaloi atje.Takimi me ate te panjohur ne ate nate te erret.Ai mengjes dhe pendimi qe ndjeu sapo kish hapur syte.Dicka-n qe pati mes tyre dhe ajo perseritje e asaj dite.Ato shikime e prekja qe kish ndjere nga ai.Kerkesa e tij iu kujtua dhe ajo pergjigje e saj tek pohonte arratin.Iu kujtua gjithcka beri per te,ajo ndihma e saj per te gjetur dike te cilin nuk e njihte,nuk kish asnje lidhje.Por,ah,ato kujtime u prishen kur pa veten e saj te shtrire ne toke,e lakuriqte.Kur drejt dashuris ish nisur por ne fund teksa i hidhej ne krah per ta perqafuar,ajo shtrengoi tradhetin.Asaj i mori ere,asaj ndjenje te ndyre...Arsyet e se ciles nuk i mori vesh...
Nuk kishte ndjere teksa rrobat i largoheshin nga trupi,per te qendruar gjysme e zhveshur.Nuk i kishte pare duart e tij qe zberthenin ato,mburojat e saj.Kujtimet nuk e lane te ish e vetedijshme.
Vetem kur dicka,tashme te nxehte, ndjeu t'i puthitej me lekuren,ajo vendosi te fliste:"Perse me tradhetove?".
Ai nuk ndaloi sepse ishte i dehur,e i dehuri nuk pyet per asgje.Ai vazhdoi te ece i vendosur ne rruget e trupit te saj.Ai i kerkoi vetes se tij qe te mos i pergjigje,nuk ishte koha per ate shpjegim.Ai,si fillim,mendoi se duhej ta bente te tijen,para se petalet e fundit te pritjes te binin te pashprese.Ai vazhdoi,pa pyetur,sepse frika e kishte pushtuar!Ta humbiste valle nese ndalonte?!
Prandaj vazhdoi!
Ajo nderroi mendje,u be njesh me te tijen dhe pranoi se momenti i duhur per te kerkuar llogari nuk ishte.Vendosi te kenaqte shpirtin!
Ajo zyre u be deshmitar i asaj qe ndodhi.Te kater muret mbanin vesh ne renkimet renqethese te saj.Syte e kater mureve veshtronin djerset qe kullonin nga trupi i tij per te perfunduar tek i saji,pik-pik.
Nuk pyeten se ku ndodheshin,se pas asaj dere te kycur qendronin shume punonjes tek lodhin kokat e tyre tek qendronin perball rrezeve te kompjuterave.
Arlo dhe Laina u dashuruan ato momente pas kaq muajsh,te paetur luanin lojen e tyre.Ata te dy penetruan jo vetem trupat e tyre,por dhe renkimet,ndjenjat.Ata benin dashuri sikur te ish gjeja e fundit qe benin mbi toke.
Ishte momenti i fundit,ai finali qe beri ata te dy te ndaheshin.C'do ndodhte po te mos ishte ndjere finalja?Ku do e shihnin veten ata,ne fund?
Dyshemeja depertonte ftohtesine edhe permes rrobave te shtruar mbi te,e Arlos nuk i bente aspak pershtypje ajo ftohtesi.I mjaftonte qe Laina ishte me te.E kjo e fundit shihte qetesine per se larti,castet e saja te lumturis i mbante nen vete,dhe kerkonte prape e paetur.
"Nuk te mjaftoi deri tani,qe me leviz kaq eksituese nga aty ku je!" vendosi ai te luante me te.
"Ndonje gje kushedi se cfare nuk ishte qe te me mjaftonte!" ajo nuk u permbajt.
"Sa do doja qe deshiren te ta plotesoja,por kesaj here po te le me gisht ne goje!" tha e nenqeshi prej atyre fjaleve."Do te largohemi!" rrefeu.
"C'do te thuash me kete?!Mos kujto se do te te vij serisht nga pas,qimja e ujkut nderrohet,por zakoni nuk i harrohet,e te rrezikoj serisht me ujqerit nuk dua!"
"Nderro kafshe!Nuk eshte vetem ujku!" tha ai ne shaka,por brenda vetes pranoi se si ai ujku nuk do te behej,se ajo qe beri nuk ishte nje gabim,por nje veprim i menduar mir, per nje arsye, e se te tilla vendime nuk do te kishte me.
"Nuk eshte dicka per tu tallur kjo qe thash,Arlo!Ti me lendova njehere,une nuk jam nje loder qe hidhet e merret sa here nje femije t'i teket."
"Nuk dua te justifikohem,mekatarja ime,por ti nuk di arsyen.E pranoj fajin tim,pranoj qe dem i bera vetes edhe ty per ate gjest,ate tradheti.E nuk do te te them se dua qe koha te kthehet pas per ta ndryshuar,perkundrazi me mire qe ndodhi.Ajo ishte nje sprove dhe sprovat duhen pranuar." te shihte Arlon aq serioz teksa fliste ishte gjeja e fundit qe i shkonte ndermend,nuk e priste aspak.
Nje pyetje i lindi: "A mund te jepet nje mundesi e dyte?"
Shihemi ne pjesen e fundit....me te gjate!😊
