* * *
"Kush je ti?" nje ze i thelle.Nje ze friksues.Urdherues e kerkues!
Nje dritherim pershkoi teupin e saj.Dicka ndryshe!Ndryshe nga ai i te ftohtit.Nje dritherim elektrizuese,e cila e beri te shtangte.Te ngrinte ne vend per se gjalli, syte te hapte,ndoshta nga frika! Ndoshta nga zeri i degjuar!
Kush ishte ajo?!Si t'i pergjigjej!Ishte shume konfuze me veten e saj,e futur thelle ne mendje duke mos degjuar as thirrjet e tij.
"Me ty po flas!" e ktheu ne vend frymemarja e tij,zeri dhe e shkundura qe ai po i bente per ta kthyer ne vete.
Kishte harruar te ndiente ngrohtesin e transmentuar,tashme.Forcen e tij ne krahet e saj.U perhumb!U perhumb pasi ngadale ngriti koken cuditshem per tu perplasur me dy sy te shndritshem!E nepermjet tyre kerkoi te gjente pergjigjen e saj-"Kush jam une?"
A mundej dot nje i panjohur...syte e tij,t'i kthenin pergjigje.Por ajo kerkoi,kerkoi shume thelle dhe gjithcka qe gjeti....'kerkim'.Ai dike kerkonte.Sepse ne syte e tij ndihej malli,jo per te,ate ai nuk e njihte,por per dike tjeter.
"Kush te mungon?" pyeti duke peshperitur.
"C'i ke keto gjera?" ia ktheu ai."Te pyeta kush je!" ngriti zerin.
"Ti ke mall per dike!" tha e syte i ledhatoi.
Nje gjest mjaft i cuditshem.Si dikush i cmendur.Nese ne ato sy nuk do ishte perhumbur nuk do sillej si e tille,as nuk do i qendronte afer kaq gjate.
"Nuk ka c'te duhet ty!" nxorri serisht zerin e tij agresiv.
Dhe serisht u perhumb tek ai.Kesaj here ne buzet e tij.I shihte e perhumbur teksa i levizte,duke nxjerre prej saj fjale te cilat ajo nuk i degjonte.Ndjeu serisht nje shkundje tjeter nga ana e tij,e duart e saj i vendosi ne gjokset e tij.Aty ndieu rrahjet e lehta te zemres!Si kishte mundesi te ndiheshin aq shume...aq shume sa edhe te sajat.Nuk arsyetonte dot me,as nga fjalet e fundit qe degjoi prej tij...
"Me kthe pergjigje ose do me duhet te perdor metod tjeter!" egersin e tij degjoi per te disaten here.Nuk i kuptoi dot ato fjale,nuk kuptoi dot se c'donte te thonte e te bente.
Por ndjeu lageshti ne buze.Ai kish hyre lehtesisht ne gojen e saj.E kishte pushtuar pa kurrfare mundi.Ndersa ajo,nuk kish pasur mundesi te vepronte,te arsyetonte se c'po behej!Pergjigjen i ktheu atij si nje amatore ne procesin e te puthurit.Por pergjigjen qe ai kerkoi ajo as nuk do mund t'ia kthente ne ate menyre.Ai perdori nje metod te gabuar!
Ishte dicka e nxehte ajo qe e kthehu ne realitet.Dy duar te nxehta!Ato qe e percelluan.E zgjuan nga ajo ndjenje helmuese qe e kaploi ne ate moment.Por deshiroi...deshiroi me gjithe shpirt ta vazhdonte,por realitetin vendosi te pranoj.
"Largohu prej meje!" bertiti.
Por asgje!Asnje pergjigje.Asnje fjale prej tij,asnje gjest i tiji...
U largua nga ai.Nisi te ecte drejt shkembinjve e te hipte mbi to per te qendruar e ulur,packa se ishte nje vend i papershtashem.Mori fryne thelle e ndeiu aromen e detit,kripesin.
Ne sup ndieu nje dore ta shtrengonte e te peshonte siper saj per tu ulur.Ishte ai,serisht ai,i panjohuri.Por kesaj rradhe gjysma e fytyres se tij ngricohej nga drita e henes,ajo qe qendronte siper kokave te tyre duke i veshtruar e qene deshmitare e ndodhis se tyre.
Veshtroi nofullat e forta te tij,te shtrenguar.Mjekren e harkuar te mbushur me qime te shkurtra.Faqet paksa te mbushur e syte ne forme vezake jo shume te medhenj,me ngjyre mjalti...Hunda e drejte e ne majen e saj dilte nje majuce e vogel.
Tipare serioze ne ate gjysem te tij,veshtroi...E veshtronte me habi,sepse fjalet e tij qe pasuan e habiten...
"Ti nuk do i perkasesh asnjehere Zotit!" degjoi nga ai.
E nga e dinte ky se ajo do te gjendej aty ne ate vend per tu bere murgeshe,per t'iu perkushtuar Atij!
"Si..."
"Sepse ne kete vend nuk vjen asnje tjeter perpos atyre.Femrave qe ti do te behesh.Ky vend i perket atij manastiri!" shpjegoi duke mbajtur nje qendrim prej seriozi.
"Dhe ti c'je?" guxoi ta pyeste.
"Kjo nuk ka c'te duhet ty!"
"Perse je keshtu?"
"As kjo nuk ka c'te duhet ty!" iu pergjigj edhe njehere me te njejtat fjale.
"Atehere largohu qe ketu!Mos qendro prane meje!" ngriti zerin.
"Ky eshte vendi im!Je ti ajo qe je e tepert ketu,jo une!"
Me nuk i foli,por qendroi duke veshtruar qetesin e detit.Atij qe nga pak me pare ishte krejt ndryshe.Veshtroi madhesin e pafundme te tij.Pashtershmerin e tij!
Dicka mendoi ne ate moment.U ngrit ne kembe e hoqi prej saj atletet e corapet.Kur ktheu koken ne drejtim te tij pa se nuk ndodhej me aty.Duke menduar kish harruar te shihte per.prezencen e tij...
Dicka brenda saj u clirua,e dicka tjeter pati nje ndjenje te keqe per te...
Largoi mendimet per te e u hodh ne ujin e detit te ftohte.
Mishi iu be kokrriza-kokrriza.Rrobat iu ngjiten ne trup e buza i morri nje ngjyre lejla.Filloi te notonte qe trupi t'i nxehej,por pa sukses.E duhej te ishte ndihma e dikujt qe me njeren dore i mbylli gojen per te mos bertitur e me doren tjeter e shtrengoi prane vetes,ai qe e ngrohu,per te harruar ftohtesin."Si ka mundesi te jete kaq i ngrohte edhe ne mes te te ftohtit?!" mendoi,por pa nje pergjigje.
E dinte qe ishte ai...aromen e tij njohu!Arom qe dominonte ne ate te detit!Arome qe hundet e saj kish care per te mos u harruar me kurre,per te mos u larguar prej saj.
Veshtronin njeri-tjetrin sy me sy!Ne ate qetesi te asaj nate veshtroheshin duke harruar se te dy duhet te ishin ne nje vend tjeter...
Shpresoj t'iu kete pelqyer ☺☺
