Wicked

Rozdział 11

MILA

Kiedy Axel zatrzymał motor byłam prawie pewna, że znajdujemy się na obrzeżach centrum. Nie mogłam tego stwierdzić na 100%, ponieważ – przyznam to z niechęcią – zamiast śledzić trasę, którą przebywaliśmy zaczęłam trochę fantazjować o tym facecie. A właściwie trochę więcej niż trochę. Raczej sporo. Co jest do mnie tylko odrobinkę podobne. To znaczy fantazjowanie jest okej – nawet jak dla mnie – jednak nigdy w roli głównej nie występował osobnik, którego znałam osobiście. Okazuje się, że jazda na motorze z osobą która cię kręci wpływa na popęd seksualny. I to nawet kobiety, która została zgwałcona i cóż... nigdy nie uprawiała seksu. Przynajmniej z własnej woli.

Ten facet wprowadzi mnie do grobu.

Myślę, że na moje odczucia wpłyną fakt, że Axel nie popisywał się podczas jazdy. Mam w zasadzie wrażenie, że jechał wolniej niż to było konieczne. I zdecydowanie dbał o mój komfort, co było totalnie słodkie.

Kiedy moja randka pomogła mi zejść z motoru i ściągnąć kask, rozejrzałam się po okolicy. Spokojne uliczki, multum małych restauracji, romantyczny klimat. Kilka roześmianych par przechodzących obok nas. Idealne miejsce na zrobienie dobrego wrażenia na płci pięknej i czerpaniu z tego jak największej ilości bonusów.

Nagle uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie powinnam postawić sprawę jasno, zanim Axel będzie czegoś ode mnie oczekiwał. Taki chyba jest protokół randek, prawda?

Prawda?!

-Słuchaj, Axel... Prawdopodobnie powinnam zrobić to wcześniej, ale... umm... - mamrotałam nie wiedząc jak to powiedzieć. Sąsiad zerknął na mnie grzebiąc coś przy motorze. A ja co? Jak pierwszorzędny podlotek, tudzież cielę gapiące się w malowane wrota, miętosiłam w dłoniach paski kasku i patrzyłam wszędzie, tylko nie na mężczyznę stojącego po drugiej stronie motoru, tuż pod moim nosem – Chodzi mi o to, że... że... - zacięłam się, a Axel cierpliwie czekał aż w końcu to z siebie wykrztuszę - ... że jeśli oczekujesz czegoś w zamian to to się nie wydarzy i możemy wrócić do domów. Nie jestem dziewczyną, która... um... która... - zamilkłam bo Axel nachylił się w moją stronę. Czy on chce mnie pocałować?! To naprawdę nie jest najlepsza chwila.

Żartuję.

Bierz mnie!

Zamknij się!

Zestresowana zrobiłam mini krok w tył i zdezorientowana odkryłam, że Axel pochylił się tylko po to żeby zabrać kask z moich dłoni i schować go do bagażnika. Z małym, cwanym uśmieszkiem malującym się na jego ustach.

Sprytnie pomyślane.

Naprawdę sprytnie.

-Mila, jestem facetem po trzydziestce – powiedział. Zamknął bagażnik, oparł się dłońmi o motor i wciąż lekko pochylał się w moją stronę – gdybym miał co do ciebie niecne plany z pewnością nie znajdowalibyśmy się teraz w tym miejscu. - Zacisnęłam usta zakłopotana, na co roześmiał się delikatnie – Zawsze stawiam sprawę jasno. Nie bawię się w mydlenie kobietom oczu, uwierz mi. Jestem na to za stary.

Przestąpiłam z nogi na nogę, lekko potrząsając głową.

Szczerość w jego głosie nie pozostawiała złudzeń, ale wciąż w środku mnie tliła się niepewność. Jednak dotyczyła ona w całości strachu o samą siebie.

-Czy to spotkanie obejmuje jedzenie? - spytałam nie wiedząc co innego mogłabym powiedzieć. No bo powiedzcie sami co powinnam zrobić? Nie znam się na tych całych randkowych kodeksach. Mam awersję do mężczyzn na miłość boską, a moja psychika jest totalnie popsuta. Nie wiem kiedy flirtować, ani jak powinnam to robić. Jestem jak dziecko, które nieudolnie stara się po raz pierwszy podnieść na nogi.