Adopted by Larry Stylinson (NL)

Hoofdstuk 5

Liv
Ik probeer langs Louis te kijken, maar hij gaat expres in mijn zicht zitten.

'Zie je, hij mag je ook niet'

'Nou zeg,' zeg ik quasi geïrriteerd terwijl ik hem speels een klap geef op zijn arm.

'Niet lief,' zeg ik terwijl ik met een overdreven quasi boos gezicht mijn armen over elkaar sla.

'Je kunt echt niet acteren'

Dan moeten we door een grote zwarte poort. De chauffeur doet het raampje open, en hij zegt iets wat ik niet kan verstaan omdat Harry en Louis aan het klieren zijn.

Dan kijk ik naar buiten, en moet ik weer langs Louis kijken, nu probeer ik me in elke mogelijke houding te wringen, om maar te zien waar ik dan zou gaan wonen voor (hopelijk) minimaal de komende 3 jaar.

'Zolang houden ze het nooit met je uit'

Deze keer leunt Louis heel ver naar achteren, hij drukt zich helemaal weg in het lederen bankstel.

Ik moet lachen, en als Louis ziet dat ik niet naar buiten kijk, veert hij zichzelf terug naar voren.

Als we stilstaan, stappen de jongens uit, en klim ik naar buiten.

Daar blijf ik staan met grote ogen en open mond. 'Holy carrots'

'Overdrijven is ook een vak'

'Je vangt vliegjes,' zegt Harry grijnzend. 'Dat is nou typisch iets voor jou om te zeggen, hè?' Antwoord ik.

'Daarom zegt hij het ook idioot'

Louis kijkt mij ook al grijnzend aan en ik staar weer naar het huis. 

'Alleen de deur al, daar pas ik 2, misschien 3 keer in!' roep ik uit. 

'Stop eens met gillen'

'Nee joh, 5 misschien wel 6 keer, je bent zo dun,' zegt Harry kalm. Louis knikt instemmend.

'Eerst vertrouwen winnen, dan dumpen weet je nog'

'Ik? Ik en dun? Dat is geen goede combinatie!'

'Precies'

'Wel,'

'Niet,'

'Wel,'

'Niet,'

'Wel,'

'Oké, jullie je zin,' zeg ik terwijl ik met mijn ogen rol.

'Jij geeft snel op'

'Yesss,' zegt Harry, en Louis kijkt ons lacherig aan. 'Gaan jullie nog naar binnen of wat?' vraagt hij.

'Slome'

Dus ik stap naar binnen, en 'holy carrots wat is het groot hier,' is het enige wat ik uit kan brengen.

'Stop eens met overdrijven, mens'

'Jupp' zegt Harry terwijl hij naast me komt staan.

'Jullie hebben het goed voor elkaar Mr. Styles, Tomlinson,' zeg ik.

'Stop met faken'

'Nee, WIJ hebben het goed voor elkaar Miss. Styles,' zegt Louis terwijl hij een arm om me heen slaat.

'Vertrouwen winnen'

'Oh ja,' lach ik Harry toe.

'Zullen we dan maar naar je kamer gaan?' vraagt Louis. Hij staat bijna te springen van enthousiasme.

'Jaaaa!!' roep ik, terwijl ik Louis' enthousiasme nadoe en rond spring.

'Stop. Just.. stop'

Harry pakt mijn koffer en loopt voor mij.

Ik loop achter hem aan, totdat ik plotseling de lucht in wordt getild, en ik gil, opeens zit ik op de nek van Louis.

'Louis! Ik schrik me kapot!' roep ik uit.

Louis rent naar Harry toe, en ik gil 'Harry HELP!'

'Alsof iemand jou zou helpen'

Harry draait zich om. 'Lewis William Tomlinson zet Liv Styles eens heel gauw neer!' zegt hij quasi serieus.

Louis
'Ja Harold Edward Styles' zeg ik braaf terwijl ik Liv weer op de grond zet.

'Hé hé hé alleen mijn moeder mag mij zo noemen!' zegt hij terug.

'Ja, en alleen mijn moeder mocht mij zo noemen,' zeg ik zachtjes, en de laatste woorden zijn bijna onhoorbaar.

Harry snapt het, en hij glimlacht zwakjes naar me, om vervolgens de koffer de trap op te tillen.

Ik blijf nog altijd staan, terwijl de tranen mijn ogen vullen. Waarom Johannah? Waarom mijn moeder?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rest in peace Johannah