Adopted by Larry Stylinson (NL)

Hoofdstuk 4

Liv
Louis kijkt Harry bang aan.

'Goed gedaan Liv, je hebt je adoptieouder afgeschrikt'

'Tja, je ziet het,' zegt Harry droogjes.

Louis kijkt wat relaxter, maar hij voelt zich nog steeds niet op zijn gemak.

'Het is jouw schuld dat hij zich ongemakkelijk voelt'

'Je begrijpt wel dat niemand dit kan weten hè?' vraagt Louis.

'Ja ja, natuurlijk begrijp ik dat,' zeg ik snel. 'Maar, hoe moet dat dan met mij zeg maar, want jullie hebben mij beide-'

'Stop nou eens met praten mens'

'Ja, en daarom ben alleen ik dus voor de wereld je vader,' onderbreekt Harry mij.

'Je stem is irritant, daarom onderbreekt hij je'

'Is dat dan niet een beetje zielig voor Louis?' vraag ik meelevend.

'Een beetje heel erg'

'Hé, das mijn tekst!'

'Jammer dan'

Louis steekt zijn tong uit naar mij. Ik moet lachen.

Harry legt zijn hand op mijn been. Ik kijk hem verward aan.

"Oh, sorry.." verontschuldigt hij zich.

"Nee, nee, het is goed. Alleen..."

'Alleen ben je gewoon lelijk en wilt hij je gewoon iets aan doen, wacht maar'

'Hou je mond' fluister ik.

'Nee jij houd je mond! Snap je het nou niet? Je bent gewoon waardeloos en ze hebben een extreem grote vergissing gemaakt door jou te adopteren. Vroeg of later zullen ze je mishandelen, misschien verkrachten, en zodra ze genoeg van je hebben, zullen ze je ergens dumpen, als je geluk hebt brengen ze je nog terug naar het weeshuis. Dus hou jij je mond'

'Laat me met rust,' fluister ik en ik begin te huilen.

'Je bent nog zwakker dan ik dacht'

Ik voel Harry mij omhelzen, en de tranen blijven maar komen. Hij legt zijn hoofd op mijn linkerschouder, aait me over mijn rechterschouder.

'Nu doen ze nog aardig, dat zal snel genoeg veranderen'

Louis blijft wat ongemakkelijk naast me zitten.

'Je kunt echt niets'

Iets later omhelst ook hij me, en ik kalmeer iets. Na wat wel voor eeuwig lijkt te duren stop ik eindelijk met huilen.

Mijn ogen zijn helemaal rood, en ik staar nog wat voor me uit.

'Gaat het?'

Is hij nou echt bezorgd of doet hij alsof?

'Natuurlijk doet hij alsof'

Ik haal mijn schouder op, en veeg de tranen ruw weg met de mouw van mijn sweater.

'Maak je geen zorgen, ze gaan je snel genoeg terugbrengen hoor'

'Gaan jullie me echt terugbrengen naar het weeshuis?'

Harry en Louis kijken me geschrokken aan. 'Natuurlijk niet,' zegt Louis. 'We zouden jou nooit terugbrengen,' stelt Harry me gerust.

'Ze liegen, ze willen eerst je vertouwen winnen, en dan breken ze je'

'Dan wordt ik eindelijk geadopteerd, en dan verpest ik het.' Ik moet bijna weer huilen.

'Je hebt het niet verpest, echt niet.' zegt Harry nog maar eens. 'Echt niet,' stemt Louis ermee in.

Het blijft lang stil, we staren allemaal wat voor ons uit. Totdat ik tot rust kom, en opeens na lange tijd de stilte verbreek.

'Dus, jullie zijn een koppel?'

'Duh'

'Ja, hopelijk vind je het niet erg om ouders te hebben die gay zijn,' zegt Louis, ontspannen maar benieuwd naar mijn antwoord. Ook Harry kijkt me nieuwsgierig me aan.

'Ik? Erg? Nee joh! Das juist leuk!!' zeg ik oprecht enthousiast.

'Uitslover'

Harry en Louis lachen. 'Braaf,' zegt Louis dan maar om de spanning nog meer te breken.

'Wonen jullie dan ook samen? En zijn jullie getrouwd? En zo ja hoelang?' ratel ik.

'Ho ho, stop de vragen-waterval. Eén voor één alsjeblieft,' lacht Harry.

'Precies, hou je mond nou dicht'

'Oké, wonen jullie samen?'

'Maar natuurlijk!' hoor ik van beide kanten, wat me doet giechelen. Snel sla ik mijn handen voor mijn mond. Harry en Louis grinniken.

'Je bent echt raar'

'Nou ja goed. Maar zijn jullie nou getrouwd?' 'JA MAN!' roept Louis in zijn hoogste stem.

'Hoelang al?' Mijn nieuwsgierigheid overwint.

'Nieuwsgierigheid is een slechte eigenschap'

'Doe een gokje, wanneer denk je dat wij getrouwd zijn?' pusht Harry, met een dit-gaat-ze-nooit-raden-blik. Hij grijnst naar Louis.

'Hmm, even denken..'
Ik wrijf "nadenkend" over mijn kin.

'Faker'

'Hmm, op een 28 september 2013 misschien?' vraag ik retorisch.

'Aah, een stalker' gilt Louis.

'Dat is ook een slechte eigenschap'

Nu kunnen we het niet meer houden, en barsten we alle drie in lachen uit.

'We zijn er,' roept de chauffeur.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wat een moodswings hiero