cherry blossom | pjm

30 🌸 en çok öpücükler can yakar 桜

Jimin, bu araba ve sahibi hakkında içini kemiren tüm soruları sonraya saklayarak, güvenliğe kimliğini gösterdi ve hızlı adımlarla siteye girdi. Çoktan bildiği şifreyi girerek hızla merdivenleri tırmanırken kalp atışları öylesine hızlıydı ki, alelacele yapacağı en ufak hataya dahi tahammülü yoktu. Daire girişine ulaşır ulaşmaz şifreyi tuşlarken müsait olup olmadıklarını umursamıyor, beyninin saygıyla ilgili tüm işlevlerini yok sayıyordu.

Ancak ne yazık ki, dış kapıda işine yarayan şifre, burada geçersizdi. Önceden bastığı tuşlarla açılan kapı, şimdi ikaz ederek onu reddediyordu. Şifreyi değiştirmişler.

Çoktan ıpıslak olan saçlarının arasına elini daldırarak alt dudağını dişlerken boştaki eliyle zile bastı. Bir, iki, üç... daha kaç kez basmıştı bu zile bilmiyordu. Ancak ne Sujin ne de Rae Yun, ikisi de açmıyordu. Bu defa kapıyı yumruklamaya koyulurken, apartmanı ayağa kaldırmak ve bir yığın sorunla uğraşmak pahasına içeri girmek için direndi. "Rae Yun-ah!" diye bağırdı cılız sesiyle. "Kapıyı aç..." Cevap gelmeyince tekrar vurdu. Elleri karıncalanıyor, eklemleri kızarıyordu. "Lütfen... Onunla konuşmaya ihtiyacım var."

Yaklaşık beş dakika daha bekledi çaresizce. Zile bastı, telefonuyla aradı, hatta bir an içeriden gelen zil sesi melodisini dahi duydu. Bu gece, yaşadığı hiçbir şeye anlam veremeyen Park Jimin, atladığı ilk taksiyle Sujin'in yanına gelirken öylesine üzgündü ki, iki yüz promil alkol almış bir sarhoş gibi yalpalıyor, düşüncelerini sabit tutamıyordu. Kalbindeki o derin yalana hüküm süren inanamayış, onu buraya getirmişti.

Pes etmek üzere elini siyah çelik kapıdan çekerken, eş zamanlı kulağına dolan kilit ve zincir sesiyle eli kapıdan ayrıldı ve onu karşılayan Rae Yun'a hayretle bakakaldı. Jimin, ne yapacağını bilemez halde gözlerini kırpıştırırken, turuncu pijamaları ve dağınık saçlarıyla ona bakan kuzeni çaresizce, "Üzgünüm Jimin." dedi. "Geciktim."

Jimin omzunu kapı pervazına yaslayarak genç kıza bakarken, "O..." dedi sessizce. "Burada mı?"

Rae Yun cevap vermeden öylece dikilirken Jimin onun hiçbir şey söylemeyeceğini anlamıştı. Ayakkabılarını çıkararak hızla eve girerken, birkaç kez geldiği bu evde çok geçmeden onun yatak odasını buldu. Kapı kolunu tutup indirmeye çalıştığında aynı ümitsizlik ve kısıtlama burada da karşılaşmıştı kendisini. "Su-ah." diye seslendi ahşap kapıya doğru. "Ben geldim."

Genç kızsa o sırada duyduğu sesle irkildi ve kolları arasındaki kedinin tüylerini okşamayı bırakıp çömeldiği duvar dibinde sırtını dikleştirdi. Kalbi göğüs kafesini parçalayacakmışçasına atarken genzini yakan acı sıvıyı güçlükle yutarak ağlamaktan şişmiş gözlerini ovuşturdu.

"İçeride olduğunu biliyorum." dedi bu sefer kapının ardındaki genç adam. Sesindeki o güçsüz ve boğuk tını Sujin'in yüreğini öylesine kavurmuştu ki, bir an kül olacağını sandı. Küçüklüğündeki portakallı turtalara ve incirlere sarmalanmış o tatlı varlığı, şimdi zift gibi simsiyah ediyordu dört bir yanını. Sarsılan her umudu boncuk boncuk kirpiklerine sarmalanıyor, sarmaşık gibi kalbine dolanan hüzünle sarsıla sarsıla ağlıyordu.

Ses etmedi yine Sujin. Onu kendinden daha iyi tanıdığını bildiği bu adama dediği şeylerin sorumluluğunu zor da olsa taşıma mecburiyetindeydi çünkü. Yıkılacaksa da, bundan yıkılırdı.

"Yalan söylediğini bildiğim gibi, şu kapının ardında olduğunu da biliyorum."

"Lütfen konuşalım." diye yakardı genç adam. "Bana hepsinin şakadan ibaret olduğunu itiraf et hadi. Bırakmayacağım de. Gitmem de."

Kapıyı yumruklayışlarıyla her darbesinde kalbine güçlü bir çarpıntı yiyen Sujin ayak bileğine sürtünen, adını Sumin koyduğu kediyi uzaklaştırarak ayağa kalktı ve genç adamın tam karşısında olduğunu bilmeden kapının arkasında durdu. Şimdi ikisinin arasına giren bu kapıyla ördüğü bariyerlerin tek bir kilitle yok olacağını bilen genç kız, yorgun bakışlarını ayak uçlarına çevirerek bayılmamak için dua etti. Güçsüzdü, ayakta durmak dahi tüm enerjisini yok ediyor, koca bir yıkımla paramparça oluyordu.