NORMAL IS DIFFERENT

3 | Νερέζα : κοντή, ΣΟΦΤ, πολυλογού

|Απόλλωνας|

Σε αντίθεση με τον Πέρσι, εγώ ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος με αυτή τη μετακόμιση και ανυπομονούσα να έρθει η σημερινή ημέρα. Από τη στιγμή που μας το ανακοίνωσαν, δηλαδή πέντε μήνες νωρίτερα, ο αδερφός μου δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να με ενοχλεί διαρκώς, με το να παραπονιέται για το πόσο άδικο ήταν που θα αφήναμε πίσω μας τη Γαλλία για την άθλια Αμερική. Δεν μπορώ να τον αδικήσω όμως, καθώς ήταν αναγκασμένος να αποχωριστεί τους φίλους του και την υπέροχη μέχρι στιγμής ζωή του. Ενώ εγώ, τι είχα στη Λυόν που θα στεναχωριόμουν να αφήσω πίσω μου; Τίποτα απολύτως.

Ο αδερφός μου ήταν δημοφιλής στο σχολείο, είχε μια παρέα με καλούς φίλους και όλοι τον συμπαθούσαν. Εγώ ήμουν το εντελώς αντίθετο, όσο κι αν προσπαθούσα να φαίνομαι και να είμαι κανονικός για να σταματήσουν να με κοροϊδεύουν. Ό,τι κι αν έκανα, πάντα έβρισκαν κάτι για να με πειράξουν, πολλές φορές επινοούσαν ακόμα θεωρίες και τις διέδιδαν σε όλο το σχολείο, όχι ως φήμες, αλλά ως γεγονότα, αφού όλοι πίστευαν αυτά που έλεγαν. Εφτά αγόρια και τέσσερα κορίτσια ήταν αυτοί οι οποίοι το είχαν αρχίσει, ίσως επειδή ζήλευαν την παρέα του αδερφού μου, δηλαδή έτσι ήθελα να πιστεύω στην αρχή. Μετά κατάλαβα ότι απλώς είχαν κάτι μαζί μου, η παρουσία μου και μόνο τους εκνεύριζε. Όσο και να έμενα ξάγρυπνος τις νύχτες, όσο και να έσπαγα το κεφάλι μου προσπαθώντας να σκεφτώ, όσο και να ήθελα να σπάσω ό,τι βρω μπροστά μου από το θυμό, όσο και να έκλαιγα σαν μωρό όταν δεν ήταν κανείς κοντά να με δει, δεν μπορούσα να βρω το λόγο που μου έκαναν μπούλινγκ. Πάντοτε κατέληγα στο ότι ήμουν άχρηστος, χαζός, τιποτένιος, ηλίθιος, βρωμιάρης, όπως άλλωστε έλεγαν εκείνοι. Όμως ευτυχώς χωρίς να το καταλάβουν, τα αδέρφια μου έδιωχναν αυτές τις σκέψεις, με τα γέλια και τις φωνές τους, τις πλάκες και τα πειράγματά τους.

Σαν ο καιρός να ήξερε πώς ένιωθα, ο ουρανός ήταν γαλάζιος χωρίς σύννεφα, ταιριάζοντας με την ευχάριστη διάθεσή μου.

Ο ήλιος έπεφτε πάνω μου ενώ περπατούσα μόνος στο πεζοδρόμιο, σκεφτόμενος πώς θα ήταν η ζωή μου από δω και στο εξής. Μπορούσα να κάνω ένα καλό ξεκίνημα, αλλά θα χρειαζόμουν βοήθεια. Βοήθεια που λογικά θα αρνούμουν, παρ' όλο που ήξερα ότι ήθελα.

Κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, παρατήρησα ότι τα σπίτια στη γειτονιά διέφεραν αρκετά το ένα από το άλλο, κατάφερναν όμως να δημιουργούν μια εικόνα αρμονική και όμορφη, σαν να φώναζαν ότι οι ένοικοί τους ήταν διαφορετικοί και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εντάξει.