WHO CARES! || MarkSon

3 / Friend?

Jackson...

Kimileri bir kazada ölür gider, kimileri kalır...

Bazen sorarlar: "Gidenlerden mi olmak istersin, kalanlardan mı?" diye.

Kalan taraf olmak daha avantajlı değil midir?

Tüm suçu karşı tarafa atabilirsin. Senden eksilen bir şey olmaz. Kaybedeceğin bir şey olmaz. Kaybolan odur çünkü.

Ama...

Yaşayan bir ölüden farkın kalmaz. Üzüntüyü, mutluluğu, öfkeyi ve aşkı hissetmezsin. Tek insani duyguların yeme, içme ve sıçma ihtiyacın olur.

Benim gibi...

Duyguları hissedemiyorum ben. Üzüntüyü... merakı... minneti.. öfkeyi... mutluluğu... aşkı... hiçbir duyguyu hissedemedim her şeyimi kaybetti kaybedeli.

Bazen insan olup olmadığımı bile sorguluyorum. Bu kadar duygusuz ve bu kadar gaddar nasıl davranabiliyorum. Neden bu kadar farklıyım? Neden insanların acılı çığlıkları yüreğimi burkmuyor? Neden kalbim hızla çarpmıyor? Neden kendimi başka birinin yerine koyamıyorum? Neden?

Cevap basit aslında...

Hepsinin tek cevabı benim bir insan olmamam. Ruhunu yitirmiş bir zavallıyım ben. Katilim, acımasızım. Yaşamayı hak etmiyorum ama yaşıyorum.

Buna yaşamak denirse...

"Jackson?" Yine gelmişti işte. Beni bulmuştu. Oysa ona kaç kez söyledim benden uzak durması gerektiğini. Laf anlamaz kız!

"Neden geldin?" Neden bu belaya bulaşmıştım ki? Onu kurtarmak kötü fikirdi. Bir türlü peşimden düşmüyordu ve kahretsin! Bana nasihat verip beni düşünüyordu. Kimsenin sevgisini istemiyorum ben. Tek başıma iyiydim. Ben kendime yeterdim.

"Aç değil misin serseri?" Amber poşetten çıkardığı hamburgeri suratıma attı ve ben o hamburgeri inanılmaz reflekslerimle yakaladım. O benim annem değildi. Kız kardeşim değildi. Sevgilim hiç değildi. Olamazdı da.

Ama o beni kardeşi gibi görüyordu. Tanrı aşkına! Kim benim gibi bir kardeş ister ki? Aptal kız!

"Git başımdan." Hiç istifini bozmadan hemen yanıma koltuğun üzerine kuruldu. Masadaki kumandayı aldı ve televizyonu açıp bir spor kanalında durdu. Amerikan futbolu. En azından zevklerimiz uyuşuyordu.

"Sana fikrini soran olmadı." Bir kızın bu kadar cesur olması şaşırtıcıydı üstelik. Benim kadar olmasada sicili kabarıktı. Ama her şeyden önce ben azılı bir suçluydum ve erkektim.

Ona burada aklının ucundan dahi geçmeyecek şekilde şeyler yaşatabilirdim. İşkence edebilirdim. İçimdeki canavara uyup onu öldürebilirdim. Bunu yapabilirim.

Aslında yapmam. Çünkü ben bir kadına dokunacak kadar aşağlık değilim. Sanırım bunu o da bildiği için bu kadar rahat.

"Bazen seni öldürmek istiyorum." Hamburgerimden koca bir ısırık alıp ayaklarını sehpanın üzerine uzattım. Dev ekrandaki maça odaklanmaya çalışıyordum ama ilgimi çelmiyordu. Suratsız şey. Keyfimi kaçırmıştı.

"Keşke kurtarmasaydın, o zaman bu zahmete hiç girmezdin." Ağzına tıkıştırdığı hamburger yüzünden sesi boğuktu. Ama bu homurtusundan bile ne demek istediğini anlamıştım. Aklı sıra laf sokuyordu çok bilmiş.

"Kapa çeneni." Bende suratımı asıp elimdeki hamburgeri ağzıma tıkmıştım. Tamam. Kendim şekerlik abidesi falan değildim ama onun bu suratsızlığı insanın canını sıkıyordu.

Etrafımda kimsenin barınmadığını ve kimseye güvenmediğimi bilirdi beni tanıyanlar. Amber hariç. Tamam, kabul ediyorum. Birbirimizi sevmezdik ama birbirimize gelirdik. O canı sıkıldığında bana, ben canım sıkıldığında ona. Konuşur ve içerdik, hepsi bu. Ne fazla ne eksik.

Ama sevgilisi benden hiç haz etmezdi. Gerçek kimliğimi bilmiyordu elbet. Amber'in de öyle. Bizi abi kardeş zannediyordu ve ne yalan söyliyeyim. Krystal ve Amber'i kıyaslarsak direkt Amber'i seçerdim. Amber adamın dibi Krystal delinin tekiydi. Benden bile deli, siz düşünün.

"Ben kaçtım, yemeğini zıkkımlan." Amber telefonuna gelen mesajla yerinden kalktı. Kesin o manyak sevgilisi çağırıyordu. Anlamıyorum. Nasıl Amber'i bu kadar kolay yola getirebiliyor ki? O huysuzun tekidir oysa.

Sevginin gücü bu olsa gerek. Benim hep yabancı kalacağım sevgi. Ne diyordu Amber ona?

Aşk...