De Hopelijke Toekomst (Twilight Fanfictie) | Incompleet

Hoofdstuk 10: Verhuizing

ONVOLTOOID BOEK EN GAAT OOK NIET VERDER GESCHREVEN WORDEN!

“Goed gegokt.” zegt Edward met een kreun en we rennen allemaal de kamer uit om de tortelduifjes hun privacy te geven.

Alice's POV

“Emmett, breng die dozen naar de verhuiswagens toe!” roept Carlisle voor de zoveelste keer naar Emmett toe, maar Emmett zit te diep in zijn game. Nog even en Esme gaat hem voor een maand af pakken. Misschien dat hij dan eens een keertje komt mee helpen om alles te regelen.

Het is weer eens tijd om te gaan verhuizen en ik kan niet zeggen dat ik erg echt zin in heb. We moeten weer helemaal opnieuw beginnen als 3e klasser. Rose en Emmett waren twee jaar geleden al afgestudeerd aan de middelbare school. Ze waren toen op een reis door Afrika gegaan voor een heel jaar, terwijl wij in de saaie klaslokalen moesten leren. Maar vanaf dit jaar moeten ze gewoon weer terug naar school net als ons.

Rose en Emmett beginnen in het 4e jaar van gymnasium. Dat is dus maar een klas hoger dan ons, want ik, Jasper en Edward gaan allemaal in de 3e beginnen – ook op het gymnasium. De reden dat we iedere keer naar gymnasiums toe gaan is redelijk logisch, we hebben alles al geleerd en zijn extreem slim. We zouden in een jaar kunnen afstuderen, maar natuurlijk willen wij gewoon de volle jaren op school blijven, zodat we langer op een plek kunnen blijven.

“EMMETT!” roept Esme nu, maar ook haar negeert hij gewoon. Esme stormt razend op hem af en trekt de stekker van de Xbox eruit.

“Hey!” roept Emmett die eindelijk eens opkijkt van de tv en hij kijkt rechtstreeks in de razende ogen van Esme. Hij krimpt een beetje in elkaar, want Esme kan echt heel erg eng overkomen als ze dat wilt. Hij vermant zich snel en kijkt rustig terug naar Esme, geen slimme actie. “Waar was dat voor nodig?” vraagt Emmett aan Esme op een kinderlijke manier.

“Carlisle heeft je al meerdere keren geroepen om te komen helpen! Nu is het genoeg. Een maand geen videogames meer.” zegt Esme streng en ze pakt de Xbox op van zijn plaats en loopt ermee weg.

“Wat! Esme, alsjeblieft!” smeekt hij en hij rent Esme voorbij om recht voor haar voeten te gaan zitten en begin te smeken. Hij en zijn videogames kunnen niet worden gescheiden zonder eerst een enorm drama gemaakt te hebben. Maar ik weet dat Emmett deze keer niet gaat winnen, Esme is razend en als ik Emmett was geweest had ik het er nu maar bij laten zitten, want er komt niks goeds aan. Emmett heeft het hoogste irritatie punt bereikt bij Esme.

“Nee.” zegt Esme kort en krachtig en ze loopt Emmett gewoon voorbij.

Ineens word ik een visioen binnen gesleurd. De eerste schooldag, maar het is niet de eerste schooldag van ons. Iedereen kijkt een bruinharig meisje aan. Ze lijkt zich totaal niet op haar gemak te voelen met alle blikken en de aandacht. Achter haar staat op de muur een grote tekening met in grote letters geschreven 'Home of the Spartans'.

Welke High School zou dat zijn. Het is zeker niet de school waar wij dit jaar naartoe gaan, dus het zal zeker nog 5 jaar duren voordat we naar die school zouden gaan – als het al niet langer is tenminste.

“Alice, wat heb je gezien?” vraagt Jasper die ineens in mijn gezichtsvlak staat. Ik was zo diep in het visioen gezakt dat ik niks meer om me heen had gezien en zelfs de doos die ik vast had op de grond heb laten vallen. Gelukkig maar dat er niks breekbaars in zat.

Ik kijk Jasper even indringend aan om hem duidelijk te maken dat ik het later zou vertellen. Ik blok mijn gedachten voor Edward zodat hij niks meer kan zien, ook al zal ik wel vragen gaan krijgen over het meisje. Ik heb het gevoel dat zij iets in ons leven gaat beteken, ook al kan ik niet verzinnen waar ik haar van herken. Ik heb net niet genoeg informatie om alles samen te knopen. “Niks.” zeg ik dan tegen Jasper en hij knikt rustig, maar ik kan zijn nieuwsgierigheid in zijn ogen zien branden en ook de zorgen om mij.

Ik ga snel weer verder met het inpakken en wegbrengen van alles en na nog een paar uur is iedereen ingepakt en klaar om naar onze volgende bestemming te vertrekken.

Portland, Oregon in de Verenigde Staten.

Zo EINDELIJK weer eens een nieuw hoofdstuk in dit boek!

Hoe vonden jullie het? Ik weet zelf niet echt wat ik van dit hoofdstuk of überhaupt dit boek moet vinden, dus ik wil echt reacties krijgen anders dan ga ik dit verhaal stop zetten en verwijderen. Sorry...

STEM EN REAGEER!

Xxx Heleen