A Whole New Life

HOOFDSTUK 10

Pov Emma
Die knal deed me echt veeeel te hard verschieten. Waardoor ik -doordat ik schrik- een stap achteruit doe.

Maar natuurlijk omdat ik zo lomp was bok ik super hard met mijn hoofd tegen het blandblusapparaat die naast mijn kluisje staat.

Een pijnscheut stijgt naar mijn hoofd en ik voel me duizelig worden.

Dan word alles zwart..

Ik ben flauwgevallen.

Als ik weer bij bewustzijn kom en langzaam wil rechtzitten.

Bonkte mijn hoofd zowat als een drumtoestel op volle toeren.

Ik grijp snel met mijn hand naar mijn hoofd. In de hoop dat het zo betert, maar natuurlijk maakt het niets uit.

Mijn hoofd voelde wat nat aan..

Als ik mijn hand weer wegtrek zie ik bloed aan mijn handen.

Wtf?

Ik kijk in het rond, maar zie niemand die me kan helpen.

Eigenlijk zie ik gewoon niks alleen super veel rook.

Ik word er bijna door verblind..

Nu pas merk ik op dat ik bijna geen adem kan halen door al de rook.

Perfect.

Voor ik het weet wordt alles weer zwart.

Pov Thomas
Angstig keek ik rond maar ik zag haar nergens!

'Waar is Emma?' Zeg ik paniekerig tegen mij vrienden.

Ik zie in hun ogen dat ook zij bang worden. Het zal toch niet..

'Ze was ook niet in de les.' Zegt-roept Aaron.

Vlug loop ik naar Natalie en haar andere vriendinnen. Ik zie hun ook overal zoeken. Als ik bij hen ben vraagt Marie direct 'heb je Emma gezien?'

'Nee!!! Ik denk dat ze nog binnen is!!'

'Da meen je nie!!'

Ik wil naar binnen lopen maar Elizabeth houd me tegen. 'Je kan niet naar binnen gaan! Straks gebeurt er ook nog iets met jou! Kom we gaan naar een leerkracht.'

Waarom wil ze toch altijd alles volgens de regels doen?! Zelfs nu Emma in gevaar is!!

Ik zie Marie al bij een leerkracht staan. Die kijkt nu ook paniekerig rond. Ondertussen zijn de brandweer, politie en ambulance toegekomen.

Als ze haar er maar op tijd uitkrijgen. Ik wil dit echt niet op mijn geweten hebben.

En ik wil al zeker niet dat er iets met Emma gebeurt!!

In spanning wachten we allemaal af. De brandweer gaat nu de school binnen.

Waarom duurt het zo lang? Kunnen ze niet rapper doen?

Die ezels zouden mij beter naar binnen laten gaan. Dan zou ik direct weten als ze er is en hoe het met haar gaat.

Zou ze weggelopen zijn uit school omdat we samen een groepswerk moesten maken?

Neeh dat kan niet. Ze is niet zo'n bitch dat zou overdreven zijn.

Waarom maakt het me zelfs uit als emma daar binnenligt of niet?

Dat was echt de domste vraag ooit! Omdat ik ook emoties heb natuurlijk! Ik kan mezelf wel voor de kop slaan!!

Ik word uit mijn gedachten gehaald door de stem van Natalie.

'Omg is da emma?'

Vlug kijk ik in die richting.

Eindelijk hebben ze haar!!

Tot ik zie hoe haar slappe, niet-levensvolle lijfje in de handen van de brandweerman ligt.

Uit schrik zet ik een stao achteruit.

Wat is er met haar gebeurt?

Normaal is ze altijd springlevend. Als ik haar nu plaag of niet.. En nu!?

Ondertussen zijn de ambulanciers al bij haar.

Ik hoor een autonop volle snelheid naar hier rijden.

PIEEEPPP

Mijn vermoeden wordt bevestigt als de auto met gierende banden tot stilstand komt.

Een vrouw van rond de 45 komt uit de auto gesneld en en loopt direct door naar Emma. Waar haar vriendinnen ook al staan.

Waarschijnlijk is het haar mama.

Ik zie haar praten met 1 van de ambulanciers.

Ik besluit om me maar eens te gaan moeien in het gesprek.

Als ik dichter kom hoor ik de stem van de jammerende moeder.

'Alstublieft laat me mee gaan! Het is mijn dochter!'

'Sorry mevrouw, maar dit is ten strengste tegen de regels.' Zegt de ambulancier rustig. Ik kan hem een klop geven!

Wat denkt ie wel niet?!

'Luister eens goed, jij bosaap. Denk je dat Emma wil wakker komen zonder iemand aan haar zijde die haar graag ziet?' Angstig schudt de man zijn hoofd.

Natuurlijk weet hij wie ik ben, ooit heb ik hem op een fuif eens in elkaar geslagen. Gewoon omdat ik met zijn meisje wou dansen. Ik weet het nogal arrogant..

Maar jaah mijn reputatie eh..

'Dan laad je verdomme haar moeder meegaan in de ambulance!' Mijn stem wordt luider naar het einde van mijn zin toe.

'Goed dan voor een keer is het goed, mevrouw.' Angst is nog altijd in zijn stem te bespeuren.

Met een tevreden grijns kijk ik hem aan.

'Danku!! Echt waar danku!' Ik zie de mama van Emma met een gelukzalige glimlach op haar gezicht.

Ik geef haar een glimlach terug. Geen denken aan dat ik zeg dat het geen probleem is. Dat doe ik nooit behalve tegen mijn ouders.

Maar die zijn nooit thuis dus tegen hen kan ik het dan ook bijna nooit zeggen.

'Mag ik je nog 1 iets vragen?' Verwonderd kijk ik haar moeder aan. Wat zou zij nu aan mij moeten vragen?!

Oh god, ze zou toch niet weten wat ik Emma al allemaal heb aangedaan eh?

Zou ze weten dat ik haar eens bijna een heel lesuur heb doen huilen? Dat ik haar bang maakte op het openingsconcert van de muziekschool?

Oh god, wie weet wil ze een deftig woordje met me praten.. En ookal ben ik stoer en een badboy enzo. Ik heb een zwak voor moeders..

Niet zo bedoelt! Gewoon ouders blijven altijd strenger.

'Zou je mijn auto naar het ziekenhuis willen rijden?' Tot mijn grote opluchting is het maar dat!

'Je krijgt er wel een vergoeding voor!'

Glimlachend kijk ik haar aan. 'Tuurlijk!'

Ze heeft me de sleutel en loopt dan vlug naar de ambulance. Die daarna wegrijdt.

Na een uur naar het gezever van de speech van de directeur te luisteren. En al mijn gerief te nemen.

Neem ik nog snel afscheid van mijn vrienden en vertrek dan richting ziekenhuis. Ik heb tenslotte een belofte gedaan..

Maar natuurlijk vertrek ik niet voor ik op Taylor haar uitnodiging inga.

Eigenlijk is het best wel lang geleden.. Moet ik met spijt toegeven.

Ik ga vlug de toilethoksjes binnen. Waar Taylor me al opwacht.

Als ik bij het ziekenhuis aankom, wil ik wat info vragen, maar dan zie ik Emma haar mama zitten.

'Is er nog altijd geen nieuws?!' Roep ik half.

Haar moeder schrikt op en als ze ziet dat ik het ben schudt ze suf haar hoofd.

Nu begin ik me toch echt wel zorgen te maken..