Να με προσέχεις...

Κεφάλαιο 45

Μετά από λίγο μου ξεδένει την κορδέλα.  Περιεργάζομαι τον χώρο γύρω μου. Βρισκόμαστε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας.  Ενα όμορφο τραπέζι είναι στολισμένο στο κέντρο και κεράκια είναι αναμένα γύρω γύρω.

Γύρισα να τον κοιτάξω και τον βρήκα να με κοιτάει χαμογελαστός.

"Ελα να φάμε. ", μου είπε απλά και με οδήγησε στο τραπέζι.  Μου τράβηξε την καρέκλα και κρατήθηκα από το να μην κάνω σχόλιο.

Κάθισε απέναντί μου. Ολα θυμίζουν το τότε. Την πρώτη μας φορά.

Ω Θεέ μου.

"Λοιπόν σου αρέσει? ", με ρωτάει

"Ναι,  αλλά γιατί?  Γιορτάζουμε κάτι? ", είπα περίεργη.

"Βασικά... ", ξεκίνησε να λέει,  όμως ένας θόρυβος από αεροπλάνο τον διέκοψε. Σήκωσα το κεφάλι μου και ήταν όντως ένα αεροπλάνο που περνούσε και πετούσε πολύ χαμηλά...

Και είχε κρεμασμένο ένα πανό,  που έλεγε  " Μάγια,  θα με παντρευτείς? "

Το στόμα μου χάσκει ορθάνοιχτο όταν γυρνάω για να αντικρίσω έναν χαμογελαστό Ανδρέα με ένα κουτάκι δαχτυλιδιού γονατιστό δίπλα μου.

Δάκρυα χαράς κυλάνε στα μάγουλά μου. Πόσο τον αγαπάω Θεέ μου.

Σηκώθηκα όρθια και έπεσα στην αγκαλιά του.

Εκείνος με ένα γελάκι προσπάθησε να κρατήσει την ισορροπία για να μην πέσουμε,  όμως δεν τα κατάφερε και βρεθήκαμε ξαπλωμένοι στην ταράτσα με εμένα μα είμαι από πάνω.

"Λοιπόν? ", με ρώτησε με ένα στραβό χαμόγελο.

"Ναιιιι! ", απάντησα περισσότερο από χαρούμενα και ένωσα τα χείλη μας.

Η δεύτερη πιο όμορφη βραδιά της ζωής μου.

'Βραδιά του γάμου'

"Χαχαα πρόσεχε αγάπη μου. Θα τραυματίσεις την γυναίκα σου. ", του είπα καθώς με είχε πάρει αγκαλιά σε στυλ νύφης ( ωπ και νυφούλα)  και προσπαθούσε να με περάσει από την πόρτα του δωματίου μας.

Οχι με μεγάλη επιτυχία,  λόγω του αλκοόλ που είχε καταναλώσει τόσο εκείνος όσο κι εγώ.

"Σσςςς θα τα καταφέρουμε. ", είπε και γέλασα.

Με άφησε προσεκτικά πάνω στο κρεβάτι και έβγαλε το σακάκι του και με πλησίασε αισθησιακά.

"Κυρία Οικονόμου,  είστε έτοιμη για την πιο όμορφη βραδιά της ζωής σας? ", με ρώτησε και άφησε ένα φιλί στον γυμνό μου ώμο .