Zijn bezit

Deel 2: De waarheid in mijn droom

Bedankt voor het insturen van de naam: Zeynebi_Alcicek ❤️

Allison's p.o.v

"Waarom komt Bryce hier?" Ik kijk hem vragend aan. Hij staart me aan, niet wetende wat hij moet zeggen. "Zayden?"

"Ik moet morgenvroeg weg" antwoord hij snel. "Wat? Waarom?" Ik snap het niet. Hij wilde graag dat ik mee ging en dan gaat hij vervolgens weg. Wat een eikel.

Opeens besef ik het. "Jij wilde mij daar weg hebben, of niet soms?"

Hij bijt op zijn onderlip en kijkt me met zijn twee grote ogen aan. Hij zucht. "Ja."

"Waarom? Wat is er gebeurd?"

"Er zijn aanvallen gepleegd en meer ga ik er niet over zeggen."

"Hebben jullie Keegan nog?"

Hij fronst. "Allison, ik zei dat ik er niet meer over ga zeggen."

"Ik ben geen klein kind meer! Als ik je iets vraag kan je gewoon antwoord even!" Ik sta boos op. "Als ik niet dacht dat het beter voor je is als je dit niet weet, had ik het je al verteld."

Ik trek mijn hand terug wanneer hij die probeert vast te pakken.

"Kom zitten, eet" beveelt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Dit doe je nou altijd." Ik klink kinderachtiger dan bedoeld. "Wat?"

"Als ik het ergens met jou over wil hebben ga jij over op een ander onderwerp. Alsof er niks aan de hand is."

"Allison, ik wil dat je goed eet. Je eet niet meer voor één." Hij zucht. Dit gesprek hebben we zo vaak. Hij wil dat ik meer eet, terwijl ik simpelweg vol zit. Hij gelooft me dan niet, blijft zeuren en bla bla bla.

Ik plof weer neer op de stoel. Mevrouw van Drachten schraapt haar keel. Shit, zij is hier de hele tijd bij geweest. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen. "Jullie hebben vast wel trek" zegt ze met een glimlach op haar gezicht. Ik knik.

Ze zet twee volle borden voor ons neer. Gulzig begin ik te eten en binnen no time is mijn bord leeg. Ik zie Zayden vanuit zijn ooghoeken naar mijn bord kijken. Hij zucht opgelucht. Mevrouw van Drachten pakt onze borden weg en wast ze af.

"Kan ik verder nog iets voor jullie doen?" Ze zegt jullie, maar ze kijkt alleen Zayden aan. Zelfs zij weet dat ik hier niks te zeggen heb als het erop aankomt. "Nee hoor, neem de rest van de avond maar vrij."

Ze knikt en bedankt Zayden.

"Eindelijk het huis alleen" glimlacht hij. "Wat ben je allemaal van plan dan?"

Hij trekt zijn wenkbrauwen twee keer kort op. Ik schiet in de lach. "Ja, heb je het nodig?"

"Erg." Hij slaat zijn armen om mijn middel en drukt zijn lippen op de mijne.

Een paar uur later.

Ik knipper met mijn ogen en kijk om me heen. Ik ben alleen. Waar is Zayden? Ik hoor geluiden beneden. Dat zou hem wel zijn. Hij zei dat hij weg ging in de ochtend, maar hij zal me wel even wakker hebben gemaakt toch?

Ik sla de dekens van me af en klim uit bed. Alles doet pijn. Mijn benen, mijn armen. Ik kijk naar mijn armen en zie allemaal sneetjes. Ik was er toch mee gestopt? Shit, dat gaat Zayden niet leuk vinden.

Ik wrijf met mijn hand over mijn voorhoofd. Ik loop naar de kast om mijn kleren te pakken. Ik open de kast, maar er zit niks van mij in. Er liggen alleen maar baby kleertjes in. Ik voel blijdschap ik mij opkomen.

Heb ik de baby al gekregen? Ja, dat moet wel, anders lagen hier geen baby kleertjes. Het is vast het zwangerschapsbrein. Dan zeggen ze toch vaak dat je dingen vergeet? Ja, dat zal het zijn. Met moeite loop ik naar beneden. Ik loop de woonkamer in en zie Zayden met zijn rug naar me toe staan. Ik kijk naar het hoge aanrecht en zie daar de baby op liggen. De baby beweegt. Het aanrecht is ver weg. "Zayden, pas op!" Ik schreeuw zo hard als ik kan, maar het lijkt wel of er geen geluid uit mijn mond komt. Zayden ziet niks. De baby ligt nu op het randje. Ik schreeuw zo hard als ik kan, maar hij hoort me niet.

Ik ren naar Zayden toe en sla op zijn rug. Hij geeft geen kik. Ik sla nog harder, maar hij draait niet om.

De baby begint te bewegen.

Net wanneer ik er heen wil rennen word ik vast gegrepen. Ik wil schreeuwen voor hulp, maar er word een hand voor mijn mond gedaan. Ik kan niks zeggen. Ik knijp mijn ogen dicht, dit wil ik niet zien.

Wanneer ik ze weer open doe ben ik alleen. Geen Zayden, en geen baby. Ik draai een rondje en kijk om me heen. Ik sta op het puntje van een ravijn. Ik hoor een geluid achter me en draai me om. "Keegan?" Hij is boos. Heel erg boos. Hij loopt op me af. "Nee, nee!" Hij aarzelt niet en geeft me een duw. Ik probeer me nog vast te grijpen, maar het is te laat. Ik duikel naar beneden. Ik val, en er lijkt geen eind aan te komen.

Op de achtergrond hoor ik vaag mijn naam. Opeens word ik wild door elkaar heen geschud. Ik schrik wakker en open mijn ogen. Wild kijk ik om me heen. Ik zie Zayden met een slaperig hoofd naast me zitten. Tranen stromen over mijn wangen. Het was een droom. Dezelfde droom als de vorige keer.

"Rustig maar, je droomde" zegt Zayden liefkozend terwijl hij me stevig vast pakt. Ik kruip tegen hem aan en leg mijn hand op mijn buik.

Mama zei altijd dat er een kern van waarheid in alle dromen zit. Maar als er ook maar een klein stukje van deze droom waar is, staat ons iets verschrikkelijks te gebeuren.

-------------------------------------------------------

Wow! 50k reads!!!!! Jullie zijn echt geweldig! Ik heb er simpelweg geen woorden voor. Mocht je nog iets leuks/speciaals bedenken wat ik voor jullie kan doen, let me know!!!

Bedankt voor het lezen en vergeet niet te stemmen en laat me vooral weten wat je van dit hoofdstuk vond!