Zijn bezit

Deel 2: Met zijn drieën

Bedankt voor de naam JessicaStoppelenburg
Oké, omdat het al weer een tijdje terug was hier het laatste deel van deel 1.

Ik richt mijn blik op die van Zayden. Ik voel de tranen weer in mijn ogen springen, maar dit keer van geluk. Ik ben zwanger. Oh. My. God. Ik ben zwanger. Zayden vliegt op me af en slaat zijn armen om mijn heen. "Ik zei toch dat je je geen zorgen moest maken" zegt hij lachend.

"Ik kom later wel terug" zegt de dokter terwijl hij de kamer verlaat. Zayden klimt bij me op bed en houd me stevig vast. "Ik hou van je" zegt hij terwijl hij zijn lippen op de mijne drukt.

"Ik ook van jou."

De laatste paar dagen gingen snel. Heel snel. Ze vlogen voorbij. Zayden en ik zijn van de ene dokters afspraak naar de andere gegaan. Hij wilde zeker weten dat alles goed was. Elke dokter zei hetzelfde. "In dit stadium is alles nog goed, maar er kunnen verder weg in de zwangerschap nog complicaties optreden." Elke keer als ik dat hoorde kreeg ik weer de rillingen. Ik wil dat de pup gezond is. Ik wil dat mijn kindje kan rennen en springen als hij of zij iets groter is. De gedachte alleen al, dat er iets mis is met het kleine wondertje wat in mij groeit, maakt me misselijk. Zayden zegt dat alles wel goed komt. Ik geloof hem. Voor nu.

"Joehoe" roept Zayden. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom. "Huh? Wat?" Hij begint te lachen. "Wat je eten wilt" zegt hij met een brede grijns op zijn gezicht. Hij lacht me altijd uit als ik aan het dagdromen ben. Dat gebeurd dus ook wel vaker de laatste tijd.

Ik staar weer naar buiten. Sinds ik zwanger ben eet ik beter. Een stuk beter. Ik kan nu niet meer alleen aan mezelf denken. Ik moet denken aan twee. "Doe maar iets" antwoord ik. Zayden stapt uit de auto en loopt richting de supermarkt. "Wel iets wat enigszins gezond is" roep ik hem na. Ik blijf zitten, omdat Zayden het te warm vind buiten voor mij. De airco blaast koele lucht in mijn gezicht. Ik kan zo genieten van dagen zoals vandaag.

Ik kijk naar mijn arm en zie een rode streep om mijn pols. Ik heb een nieuwe tik ontwikkeld. Als ik zenuwachtig ben trek ik mijn elastiekje, om mijn pols, naar achteren om hem vervolgens los te laten. Doe dit een paar keer en je krijgt een rode striem. Zayden wordt er zenuwachtig van als ik dat doe. Hij probeert het niet te laten merken, omdat hij weet dat ik dan iets spannend vind. Maar ik zie het aan hem.

Ik zet de radio iets zachter wanneer ik de radio dj hoor praten. Hij heeft het over de man. De man die verschillende vrouwen heeft ontvoerd en op brute wijze heeft vermoord. Vrouwen met bruin haar en blauw/groene ogen. Net zoals ik. Ik krijg er de rillingen van als ik aan die man denk. Hoe kunnen mensen zoiets doen?

Ik schrik op als Zayden opeens de deur open doet. Hij gooit een volle tas met boodschappen op de achterbank neer. "Je ging toch alleen wat eten halen?" Ik kijk hem geamuseerd aan. "Weet je wat het probleem is, Allison? Er zijn altijd te veel lekkere dingen" zegt hij met een lach op zijn gezicht. "Ja dat probleem ken ik."

Hij zet de radio harder, maar zapt snel weg naar een andere zender wanneer hij hoort over wie ze het hebben. Hij weet dat ik er niet goed tegen kan. Hij start de auto en begint te rijden. Na een klein halfuurtje rijden komen we eindelijk thuis aan. Een kleine gaap ontsnapt mijn lippen. "Jij gaat even slapen" zegt hij, met geen tegenspraak gewenst. Ik knik. Hij is nog dwingender geworden sinds ik zwanger ben. Hoe is dat mogelijk?

Ik sjok de trap op. Ik kijk omlaag, zodat ik niet struikel over de trap tredes. Opeens bots ik tegen iemand op. Ik kijk verschrikt op en zie dat het Bryce is. Hij laat iets uit zijn handen vallen. Het lijkt wel een foto. Ik wil het voor hem oppakken, maar hij is me voor. Hij gaat weer rechtop staan en stopt, wat ik denk dat een foto is, weer in zijn zak. "Beetje oppassen waar je loopt, tante" zegt hij vrolijk. "Sorry" antwoord ik met een glimlach. Ik loop door naar onze kamer en sluit de deur achter me. Als ik eenmaal in bed lig merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Ik doe mijn ketting af en leg die op het nachtkastje, waar ik hem altijd neerleg als ik ga slapen. Bang dat ik hem stukmaak in mijn slaap. Het is het enigste wat ik nog over heb van mijn zusje. Ik gooi mijn hoofd achterover op het kussen en voordat ik het weet zak ik weg in een diepe slaap.

Sorry voor het saaie hoofdstuk, maar dit was de inleiding voor deel 2. Er staat nog veel meer te gebeuren! Bedankt voor het lezen. Hoop dat je het een leuk hoofdstuk vond!