Runner Up's Promise (Season 2)

- Questions -

- Questions -

Fatima's POV

Nakakainis talaga. Kaya pala naging busy siya dahil nandyan na si Tricia. Powtek, bakit ba umaasa pa akong babalik kami sa dati? Bakit ba pinipilit niya pa rin ang sarili niya sa akin kung may TRICIA naman na siya sa PARIS. BWISET BWISET BWISET! HAY NALKU! MAGSAMA TALAGA SILA!!! NAKAKAINIS

Mamaya magkikita nanaman kami. Ano ba naman yan! Pwede bang ifast forward na lang ang pagtuturo niya? Nakakapeste!

"Hey, lutang ka?" Tawag ni Jake sa akin pagkapasok namin sa loob ng sasakyan. Hindi ko na lang siya pinansin. And started the engine.

"You alright?" Hindi ko siya pinansin and start driving. Hindi ako umiimik. Seryoso lang akong nagdadrive. After 1 and a half hour, itinabi ko na ung sasakyan and park it. I'm about to open the door in my left nung hawakan niya ako sa braso. Which cause me to look at him.

"Can we talk?" Ung mukha niya mukhang worried. But the hell I care?

"About what?"

"About us?" Sagot niya sa akin ng patanong. So hindi niya alam kung ano na kami? Oo nga naman, kahit ako nga hindi ko na rin alam dahil sa tinagal-tagal niyang nawala, ngayon lang siya nagpakita ULIT.

"Meron ba yang sinasabi mong 'US'?" I emphasize the last word. That made him shock. Napa-lip bite pa siya.

"Tell me, ano bang problema natin?"

"Madami." Isang salita lang binigay ko sa kanya pero maraming nilalaman. Why and what ifs that keep on running on my head that even me, I can't answer or I have the answers but I can't accept it. I deny it kasi natatakot akong baka totoo. Kasi natatakot akong masaktan. Kasi ayokong umiyak nanaman to the same person I cried before?

"Madami? Tell me ano un? Like what? I'll try to fix it. Let's fix it." He held my hand. I can hear sincerity pero bakit ganito? Nasasaktan ako.

"Basta madami. Don't ask anymore. Kailangan ko na umalis." Then nagring yung phone ko. Kinuha ko un sa bag ko pero he grabbed it and ended the call.

"What do you think you're doing?!" Sigaw ko sa kanya at sinubukan kong abutin ung phone ko. Nagring ulit but this time pinatay na niya yung phone ko.

"Excuses. Excuses. Excuses. As always. When will you stop from running? When will you start facing things you're running from?" Nakapikit siya ng mariin habang nakakunot ang noo na sinasabi un.

"Fine. You want to know what? I have so many unanswered question. Questions asking why? What ifs! They keep on running on my mind. Naiinis ako kapag naiisip ko sila. Natatakot ako na baka ung mga alam kong sagot totoo." Humahapdi na ung sulok ng mata ko. Nakakainis.

"Then tell me. I'll answer them para hindi ka nahihirapan ng ganyan. Dahil sa pagkakaganyan mo, pati ako nahihirapan. Don't be so selfish like it's only you who's been hurting all the time. Because I'm hurting twice than you kasi hindi ko na alam ang gagawin. Hindi ko masagot ung tanong na bakit, hindi tuloy ako makahanap ng sagot sa paano. I'm trying my best para maayos natin ito pero the way you act, it's like crap. That's why I'm asking you."

"Tell me minahal mo ba talaga ako?" There! I already asked one.

"Are you serious?" Gulat na tanong niya.