Daughter of the gods Percy Jackson fanfiction DUTCH

12. Een beetje overhaaste beslissingen

 'Mag ik je iets vragen?' Dave stond tijdens het wachten op onze beurt bij de klimmuur naast me.
 'Misschien,' gromde ik. Ik was helemaal klaar met kamp. Ik kon niet eens rustig huilen zonder dat er iemand meeluisterde, zelfs in de bossen kon er een dryade op je af komen om er te vragen wat er was. Als ze je al niet uitlachten.
  'Is er nog iets nieuws ontdekt, sinds ik ... Sinds ik ben gestopt?' Dave beet op zijn lip en zag er duidelijk schuldbewust uit.
Ik probeerde niet te laten zijn dat ik me klote voelde, maar toch voelde ik mijn ogen vullen met tranen. 'Nee. Het hele kamp denkt dat ik iemands brein kan koken met mijn brein, mijn familie heeft een hekel aan me en scheurt mijn boeken kapot, en ik zit opgescheept met een onmogelijke queeste. Dank je dat je het vraagt.'
'Hebben ze dat echt gedaan?' vroeg Dave. Zijn toon was scherp.
'Nee, ik zeg het alleen omdat ik ook nog een vuile leugenaar ben. Natuurlijk hebben ze dat echt gedaan!' riep ik, te hard, want ik trok de aandacht van een Hephaistoskamper.
Ik keek hem vuil aan en hij keek ineens vol belangstelling naar zijn vlammende strijdbijl. Vast bang dat ik zijn hersens zou koken.
'Ik wil je weer gaan helpen  met je onmogelijke queeste, in de hoop dat we het dan iets minder onmogelijk kunnen maken. Je hebt me niets voor niets gevraagd, en dat moet ik respecteren. Athena, het is toch duidelijk dat zij het was die je de queeste heeft gegeven, kan je niet zomaar voor het blok zetten. En ze had het over oorlog, dat is altijd leuk om te horen.' Voor een kind van Ares, ja, voor mij, misschien niet.
Ik ademde diep in en uit, maar de tranen waren nog steeds niet verdwenen. 'Ik weet gewoon ook niet wat ik moet doen,' bracht ik uit, en mijn stem trilde.
'Nou, je kunt nu zonder dat je in de problemen komt met de Athenakampers de bibliotheek plunderen,' merkte Dave op.
'Ik kom altijd in de problemen met Athenakampers,' mompelde ik terug.
Dave was even stil en keek me aan. Hij keek me echt aan, niet zoals alle andere kampers deden, zij keken me walgend aan, of bang, of neerbuigend en medelijdend. Hij keek naar me alsof ik een vriendin was, open, puur, vriendelijk. Ik glimlachte naar hem.
'Moet ik een paar Athenakampers slaan?'
En weg was het hele momentje.
'Elenor!' Ik draaide me om en keek naar Peter, die op ons af holde.
'Hoi,' zei ik. Dave keek Peter een beetje zuur aan, Peter wierp echter Dave een afkeurende blik toe, maar wende zich naar mij.
'Wat nou als het Zegel van Kracht, jeweetwel, die boom met die ster, daadwerkelijk een boom is,' zei Peter opgewekt. 'En dat die boom ergens in deze bossen is.'
'O, fijn, de bossen in. Leuk opgegeten worden door weetikveel wat daar rondloopt,' mopperde Dave.
Nu was het Peters beurt om Dave zuur aan te kijken.
'Dank je Peter, voor je inbreng,' kwam ik tussen beide. 'We kunnen inderdaad opzoek gaan in de bossen. We moeten dan wel weten wat we in hemelsnaam gaan doen in de bossen. We moeten er van uit gaan dat we sowieso een week weg zijn, en niemand mag ervan weten. En we moeten wel iets meer weten over het Zegel.'
'Super fijn,' mopperde Dave. 'Laten we dan zeggen dat we ontvoert werden door monsters, die ons niet wilden doden, maar wel ons martelden, dan is Peter vrijwilliger om zijn arm eraf te laten hakken, en dan komen we als helden terug in het kamp zonder dat iedereen weet dat we daadwerkelijk het kamp redden.'
'Waarom moet mijn arm eraf gehakt worden?' zei Peter verontwaardigd.
'Omdat jij weet hoe je hem eraan moet zetten,' ging Dave gewoon door.
'Dat kan ik ook als jouw arm eraf ligt!'

Die dagen daarna waren we vooral eten aan het hamsteren en plannen aan het maken. Peter had zelfs nectar en ambrozijn weten te krijgen, en Dave verzamelde dolken en harnasdelen. Eén keer kwam ik in de problemen met Rosie, nadat ze me betrapte op het smokkelen van chocoladerepen naar mijn bed.
'O, ga je je ook nog volproppen met eten? Dan wordt je een sneue dikzak, en kunnen we je straks het kanomeer in rollen.' Ze lachte hatelijk en liet me weer alleen.
Ergens leek het me een best leuk idee om het kanomeer ingerold te worden, maar daar ga ik nu niet verder over in.

De avond dat we het bos in zouden gaan brak aan, en we spraken af bij de boom van de luie dryade, die het niet kon schelen als ze je het bos in zag gaan, en het ook aan niemand zou vertellen.
'Zijn we er klaar voor?' vroeg Dave.
'We hebben hier echt niet lang genoeg over na gedacht,' kreunde Peter terwijl hij tussen de donkere bomen staarde.
'Natuurlijk niet, daar zijn we Halfgoden voor,' zei ik, en we liepen het bos in.

Hoihoihoi! Het is een tijd geleden dat ik weer iets heb geplaatst. Mijn boek De Ziel van de Koningin is geschreven, maar ik ben nu op dit moment volop bezig met corrigeren en verbeteren. Ik ben inmiddels ook begonnen met het vervolg. Ik weet nog niet of het boek wordt uitgegeven, maar ik hoop van wel. Jullie krijgen nog wel meer nieuws over hoe het gaat in schrijfland als ik hoofdstukken plaats.
Groetjes Noor