Daughter of the gods Percy Jackson fanfiction DUTCH

3. Ik speel mijn eerste rampzalige potje vlaggenroof.

We kwamen bij een gebouwtje waar een potig meisje stond te wachten. Ze knikte naar Connor. 'Zo, het groentje wil dus meedoen met Vlaggenroof?' Ik knikte. 'Dan gaan we kijken wat we voor je hebben.' Ze liep naar binnen. 'Eh, succes, je zit bij ons in het team.' zei Connor. Ik knikte en hij liep weg. 'Kom je nog?' vroeg het potige meisje bars. Ik liep snel naar binnen. Ze stelde zich voor. 'Ik ben Clarisse, dochter van Ares.' Ze gaf me geen hand, alleen een soort knikje. 'Weet ik, ik heb over je gelezen.' Spottend trok ze haar wenkbrauwen op. Ik besloot er niet over door te gaan. 'Ehm, dit is denk ik jou maat.' Ze hield me de kleinste soort borstplaat voor. 'Welk wapen wil je?' Ik beet op mijn lip. Ik had nog nooit getraind, laat staan gevochten. 'Ik weet het niet, ik heb nog nergens mee geoefend.' bekende ik. Weer keek ze me spottend aan. 'Zo kleintje, en nu?' 'Ik ga maar proberen wat ik er kan van bakken.' Ik haalde mijn schouders op. Ik was nu het groentje en het kleintje. Fijn. 'Wat dacht je van een zwaard.' Ze pakte een klein ligt zwaard. 'Oké, en nu?' 'Ik zou zeggen, ga er een beetje voorzichtig mee om.' Clarisse grijnsde naar me. Ik grijnsde terug. Iemand  die me aardig vond. 'Jij zit nu even bij Hermes hé?' Ik knikte. 'Dan zit je bij ons in het team.' Ze hielp me nog even met het vastmaken van mijn uitrusting. 'Kom, we gaan.' We liepen naar het centrale grasveld. Er stond een groep om twee ruziënde tieners heen. Clarisse liep naar een jongen met bruin haar van het Hermesgebouw, Chris. Hij sloeg een arm om haar heen. 'Wat is er?' Vroeg Clarisse zacht. 'Ze zijn aan het ruziën over waar Elenor in het team zit. Maar Athena zit altijd met Hermes, je weet wel het pact dat ze hebben gesloten. Maar nu hebben we Elenor en willen ze niet meer met ons.' Wat flauw. Het is niet alsof ik hun liet verliezen. Ik liep dichterbij de twee ruziënde kinderen. Het waren Connor en nog iemand die ik niet herkende. 'Dit is toch niet nodig Rosie. Het is niet zo dat Elenor het voor iedereen gaat verpesten.' Zei Connor boos. Het meisje dat Rosie heette antwoordde lijzig: 'Ze loopt alleen maar in de weg, ze heeft nog niet eens getraind, ze is dus nutteloos. En we hebben Hermes toch niet nodig om te winnen.' De Hermes kampers stapten boos naar voren. 'Rosie, dat jij de rest van Athena er naar toe hebben gezet dat het dom is wil niet zeggen dat het Athena gebouw dom is, maar wel dat dit een hele domme beslissing is.' Spottend keek Rosie hem aan. 'En jìj wilt zeggen dat dit een domme beslissing is?' Ze lachte spottend. 'Hoe zou ik een domme beslissing moeten maken? Mijn moeder is Athena de godin van de wijsheid. Ik weet heel goed wat dom is, en dat ben jij.' Connor zag eruit alsof hij haar een dreun wilde verkopen. Gelukkig kwam Chiron aanrennen. 'Ho, wat is er aan de hand?' 'De teams zijn verdeeld.' zei Rosie kalm. 'Poseidon, Athena, Hephaistos, Hades en Nemesis zijn het blauwe team. Ares, Apollo, Hermes, Nike en Hecate zijn het rode team.' Iemand gaf me een helm met een rode pluim van paardenhaar. Ik liet mijn blik over de menigte glijden. Ik zag Rosie naar me kijken. Ze gaf me een boze blik en keek weg. 'Ben je er klaar voor kleintje?' Clarisse had een rood geverfde wapenuitrusting aan. 'Ik ga in de aanval, als jij nou eens ging verdedigen.' Ik knikte. We liepen naar het bos.

Toen ze de vlag hadden verstopt, ging iedereen op zijn positie staan. Een Apollo kamper zat in een boom met haar pijl en boog. Ze gaf me een knikje en legde een pijl aan, klaar om te schieten. Er klonk hoorngeschal, het was begonnen. In de verte hoor de ik strijdkreten. Er rende een Areskamper voorbij. Er klonk het geluid van zwaarden die op elkaar afketsten. Maar er kwam niemand van het blauwe team. Na een halfuur wacht zij het meisje van Apollo: 'Ik ga naar een andere boom. Blijf jij hier?' Het meisje van Apollo klom uit de boom en rende weg. Ik stond daar maar een beetje met mijn zwaard te zwaaien toen ik geritsel hoorde. Er stond een meisje achter me. Ze had een helm met een blauwe pluim.  Mijn hart begon te bonken. Ik hield mijn zwaard beschermend voor me. Ze deed haar helm af, en schudde haar blonde haar uit haar gezicht. Rosie. Er begon woede in mijn buik te borrelen. 'Zo, zo, wie hebben we hier?' Rosie was erg zelfvoldaan en kalm, alsof ze al wist dat ze je versloeg. 'Hebben ze je helemaal alleen achter gelaten? Wat sneu.' Haar suikerzoete stem was heel spottend. Ik begon haar echt te haten. Eerst het Athena gebouw tegen mij opzetten, dan tegenover iedereen zeggen hoe nutteloos ik eigenlijk ben, en nu komt ze me nog even uitlachen. 'En, ben je al opgeëist door je goddelijke ouder?' Ik zei niks maar de tranen sprongen in mijn ogen. 'Ìk werd voorgesteld en toen werd ik meteen opgeëst. Ik ben een geboren strijder. Ik kan met elk wapen omgaan, en met mijn strategiën hebben we nog nooit verloren. Eens kijken wat jij er van bakt.' Met een sluwe, maar toch nog steeds poeslieve glimlach kwam ze op me af. Er klonk weer hoorn geschal. Wat kampers van het rode team rende met een blauwe vlag naar onze kant van het bos. We hebben gewonnen. Eindelijk durfde ik iets te zeggen. 'Blijkbaar zijn je strategiën toch niet zo goed, je hebt namelijk verloren.' Ik keek haar recht aan. Spottend gooide ze haar hoofd in haar nek en lachte. 'Nee groentje, het was juist de bedoeling dat jullie zouden winnen. Dan zou niemand op jou letten en kon ik achter jou aan. Eens kijken hoe goed je kan vechten.' Ze deed een aanval en ik kon hem nog maar net blokkeren. Maar ze raakte mijn zwaard zo hard dat hij in mijn arm sneed. 'Kijk nou toch, je hebt jezelf verwond met je eigen zwaard.' Ze schudde spottend haar hoofd. Toen sloeg ze mijn zwaard weg en viel weer aan. Ik kon nog maar net opzij springen anders had ze me gewoon vermoord. 'Elenor!' Iemand riep mijn naam. Ik keek om, wat ongelofelijk dom was. Ik zag niemand. Ineens voelde ik een stekende scherpe pijn in mijn zij. Rosie's zwaard dreef mijn zij binnen. Toen ze het eruit trok maakte ze nog een snee in mijn wang. 'Vechten kan dus blijkbaar niet.' Ze draaide zich zelfgenoegzaam om en liep weg. De wereld werd wazig, ik viel op mijn knieën en toen werd alles zwart.