Daughter of the gods Percy Jackson fanfiction DUTCH

8. Jongens zijn vervelend

Toen we Butterfeet hadden gevangen kon ik eindelijk naar het bos. Ik koos de plaats uit waar ik Vlaggenroof had gespeeld. Er lag nog opgedroogd bloed. Er laaide woede op in mijn borst. De volgende keer als Rosie weer een streek uit haalt, ben ik er klaar voor. Er knapte een takje achter me. Ik draaide me om. Peter stond achter me. 'Waar voor wilde je me hier spreken?' Op dat moment liep Dave de openplek op. 'Waarom moest ik hier...' Abrupt stond hij stil. 'Wat doet hij hier?' zei Dave afkeurend terwijl hij naar Peter knikte. 'Ik wilde net het zelfde vragen.' Zei Peter kil. Ik zuchte. Fijn. Heb ik net twee jongens uitgekozen die een hekel aan elkaar hebben. 'Wat ik jullie ga vertellen mag je aan niemand anders vertellen. Ook niet aan Chiron,' Ik keek Dave aan. 'Ook niet aan een van je gebouwgenoten.' Ik draaide mijn hoofd naar Peter. 'Oké, oké, wil je dat we het op de Styx zweren?' vroeg Dave spottend. 'Ja, doe maar.' zei ik kattig. Sorry hoor, ik heb geen zin in bijdehandte idioten. De jongens mompelde de eed. 'Ik heb jullie uitgekozen voor een queeste. Ik heb in een droom deze queeste gekregen door een godin. Ik weet niet welke godin, maar ze zei dat ik twee halfgoden uit moest kiezen. Ik moet van haar op zoek naar het Zegel van Kracht, we hebben het nodig om de oorlog te winnen van onze vijand, waarvan ik niet weet wie die is. Ze zei ook dat ik het aan niemand mocht vertellen behalve aan die gene die ik heb uit gekozen. Ik heb het net aan jullie verteld, dus kunnen jullie geen nee zeggen.' Zelfvoldaan keek ik ze aan. Peter was in gedachten verzonken. Helaas keek Dave alsof hij elk moment in lachen uit zou kunnen barsten. 'Ja dat kunnen we wel. Ik geloof dat je gewoon aan het hallicuneren ben geweest, want ik heb nog nooit van het Zegel van Kracht gehoord. Ik heb gezworen dat ik er met niemand over mag praten, dus daar heb je geluk mee. En ik doe zeker niet mee als hij mee doet,' Dave wees naar  Peter, die blijkbaar zo hard aan het nadenken was dat hij niet doorhad wat Dave zei. 'Doei, ik ga trainen.' Toen hij de openplek af liep en uit het zicht verdween keek ik Peter aan. 'Wat heeft hij nou?' vroeg Peter, die nog steeds niet door had wat Dave had gedaan. 'Ik denk,' zei ik moeizaam. 'Dat we het met zijn tweeën moeten oplossen.' Peter glimlachte. 'Das mooi want..' Hij werd onderbroken door een schreeuw, die van de plek waar Dave in het bos verdween vandaan kwam. Ik rende het bos in. Dave lag met zijn hand op zijn rug op de grond te kronkelen van de pijn. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ik. 'M'n rug.' Zei Dave kreundend. Peter aarzelde niet en trok Dave's shirt uit. Hij draaide hem op zijn rug. Op Dave's rug was er een teken gebrandmerkt, en het rookte nog na. 'Spot niet met deze queeste, of jullie zullen allemaal sterven.' Klonk er een vrouwenstem. Het was dezelfde stem als ik in mijn droom had gehoord. Ik staarde naar het teken dat op Dave's rug duidelijker werd. Het was een boom met een ster er in. Dave kreunde. 'Wat in Hades naam was dat?' 'Dat, Dave, is het bewijs dat je bij de queeste zit.' Ik keek Peter aan. 'Jullie beide.' 'Je bent echt gestoord, groentje.' zei Peter droog. 'No way dat dit gaat lukken.'