She

16

Ακούστε τη μελωδία καθώς το διαβάζετε ☆

Wren

Ξύπνησα από έναν παράξενο ήχο μες τη νύχτα. Ήταν σαν κάτι να είχε έρθει να διαταραξει τον παράδεισο μας.

Σαν η λύπη να ήρθε ντυμένη στα χρώματα του δάσους, σαν χαμαιλεων, διακριτικά να προσθέσει τη μαυρίλα της στον όμορφο κόσμο μας.

Σαν να ήρθε με τη μορφή ενός ήχου να καταστρέψει τη γαλήνη.

Ανασηκωθηκα  και κοίταξα γύρω μου. Ο ουρανός ήταν μαύρος και  έλειπαν τα αστέρια. Μια παράξενη ατμόσφαιρα επικρατούσε, μια μελαγχολία.

Εκείνη, δεν ήταν πια δίπλα μου. Πανικοβλητος, σηκώθηκα στα πόδια μου και άρχισα να την ψάχνω.

Η μορφή της χάθηκε από προσώπου γης, σαν να μην ήταν ποτέ εδώ.

Το κάθε μου βήμα σαν να προσθέτει στη θλίψη μου. Αισθάνομαι σαν να τα χάνω όλα μέσα από τα χέρια μου. Άραγε τόσο εύκολα εξαφανίζεται η ευτυχία;

Είναι μια κατάρα να τα νιώθεις όλα τόσο βαθιά. Μα αυτό είναι που με κάνει να αγαπώ τη μοναδικότητα των πραγμάτων.

Ο κρύος αέρας έρχεται και χαϊδεύει συμπονετικα το κορμί μου. Αυτή η συμπόνια μάλλον είναι προσποιητη, μπορώ να αισθανθώ το κρύο.

Πλησιάζω το νερό της βαθιάς λίμνης. Κοιτώ την αντανάκλαση μου και ένα δάκρυ μου ενώνεται με το νερό. Αποφεύγω να κοιτώ τον εαυτό μου,  με τρομάζει.

Τότε τη βλέπω. Μα δεν μοιάζει πια με βροχή. Είναι ένα κομμάτι της λίμνης. Είναι νερό που έχει φθάσει στον προορισμό του. Το σώμα της επιπλέει και το λευκό της φόρεμα είναι απλωμένο γύρω της.

"Sigird!" Φωνάζω μα δεν βγαίνει ήχος απτά χειλη μου.

Δίχως να το σκεφτώ κολυμπω στη λίμνη μέχρι να φθάσω το σώμα της. Το μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένο που αδυνατώ να καταλάβω εάν ζω η ονειρεύομαι.

Η καρδιά μου σπάει μα ξαναχτιζεται τόσο γρήγορα, μόνο για να βρω κουράγιο να την φθάσω.

Writer's pov

Εκείνος πήρε το αδύναμο σώμα της στα χέρια του. Εκεί μες το νερό καθησε και την παρατήρησε. Ήταν διαφορετική. Σαν η πραγματικότητα να της έκλεψε τα χρώματα.

Ήταν άσπρη. Τα γαλάζια μαλλιά της έπλεαν στο νερό και άφηναν ένα γαλάζιο δρόμο πίσω τους.

Τα μάτια της ορθανοιχτα, έκλαιγε με πράσινα δάκρυα.

Τα χείλη της ξεβαφαν από το κόκκινο χρώμα τους.

Γρήγορα την πήρε στους ώμους του. Όσο πιο γρήγορα μπρουσε κολυμπησε ως την ακτή. Την ακούμπησε προσεκτικά στο γρασίδι που μέχρι χθες οι δύο τους απολάμβαναν.

Εκείνος, μπορούσε να ακούσει μια μελωδία. Τον ύμνο του θανάτου του. Μπρουσε να τον ακούσει μέσα στο μυαλό του.

Κοίταξε την Sigird. Έμοιαζε τόσο κενη. Ήταν ολόλευκη. Λευκά μαλλιά και γκρίζα πλέον ματια.

Ποιος είναι ο κλέφτης της ψυχής της;

Σκέφτηκε εκείνος και χαϊδέψε απαλά το δέρμα της. Κρύο.

Η Sigrid ήταν πάντα κάτι εξωτικό. Θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν άνθρωπος. Ήταν τα χρώματα στη μουντη ζωή μου.
Μα τώρα...

Τα χρώματα της χάθηκαν, μαζί τους και γώ.

"Sigird!" Φώναξε εκείνος με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Δεν ήξερε τι να πιστέψει.

Η βροχή του χάθηκε μέσα στο καλοκαίρι.

Έκλαιγε με ζεστά δάκρυα αγγίζοντας τα λευκά πλέον μαλλιά της.

"Βροχή μου, άραγε αντικατοπτριζεις τις σταγόνες του ουρανού ή τα δάκρυα της ψυχής μου;" ψιθυρίσε τα λόγια που είχε κάποτε γράψει για εκείνη.

Οι σταγόνες του ουρανού στερεψαν με τον ερχομό του καλοκαιριού.

Η βροχή ήρθε να επικρατήσει στην ψυχή του.

Το τέλος έρχεται σε 1 η 2 κεφάλαια.

Ελπίζω να σας άρεσε.💖

Comment
-A