She

08

Wren.

Κάθομαι στην άνετη καρέκλα του Κέντρου τύπου και περιμένω να έρθει ο ιδιοκτήτης του. Η γυναίκα του νομίζει πως ήρθα να του μιλησω για την εφημερίδα μου μα σκοπεύω να τον ρωτήσω για τη sigrid. Ξερω πως είναι αληθινή και στο όραμα μου στάθηκε έξω από αυτό το μέρος. Κάτι θα σημαίνει αυτό. Έτσι θέλω να πιστεύω.

Είμαι άνθρωπος που θέλει να εξερευνά τα πράγματα που του τραβούν το ενδιαφέρον. Θέλω να ξέρω όσα περισσότερα μπορω να μάθω.

Νιώθω σαν να μου γίνεται εμμονή αυτή η κοπέλα αλλά δεν θέλω να σταματήσω να τη σκέφτομαι. Ξέρει πως να κρατά το ενδιαφέρον μου τόσο καλά... Χωρίς καν να το προσπαθεί.

Φαντάζομαι τη μορφή της να στέκεται εδώ, και να διαβάζει κάποιο περιοδικό. Μπορώ να φέρω στο νου μου ακόμα και την εικόνα των δακτύλων της να γυρνούν της σελίδες και τα πράσινα μάτια της να σκουραίνουν καθώς διαβάζει κάτι που θεωρεί αξιοθαύμαστο. Είναι ειρωνικό το ποσό καλά την ξέρω, ενώ δεν την ξέρω καν.

"Με ζήτησες." Η φωνή του ιδιοκτήτη με αποκόπτει από το φαντασιακό μου παραλήρημα.

(...)

Η sigrid άπλωνε το πράσινο χρώμα στον ξύλινο τοίχο του δεντροσπιτου της. Ζωγράφιζε δέντρα, όμοια με το δάσος. Ο μόνος κενός τοίχος τώρα καλύπτεται από άλλη μια έκφραση της νεαρής.

Προτιμούσε να μένει στο δεντροσπιτο. Το έχτισε μόνη της πριν μια μόλις εβδομάδα αφού έφυγε από το διαμέρισμα της. Θέλησε να δημιουργήσει το δικό της εξωτικό παραμύθι, να αποκοπεί τελείως από τον πολιτισμό, από τους ανθρώπους.

Απομακρύνεται με σταθερά βήματα προς τα πίσω και θαυμάζει το έργο της. Ένα μικρό χαμόγελο ξεφεύγει από τα χείλη της. Κάνει μια στροφή ώστε να δει και τους τέσσερεις τοίχους του μικρού της καταφυγίου. Χαμογελά ξανά. Του έχει δώσει την ταυτότητα της.

Ο ένας τοίχος είναι στολισμενος με τα δέντρα, αυτά που έφτιαξε σήμερα. Ο άλλος κοσμείται από πλανήτες. Όχι κάτι συγκεκριμένο. Δικούς της πλανήτες, όπως αυτή φαντάζεται τον γαλαξία. Η μικρότερη πλευρά του σπιτιού είναι ζωγραφισμένη στα χρώματα του ουρανίου τόξου και ανάμεσα τους υπάρχουν Μικρά σύννεφα. Μα ένας τοίχος είναι ο αγαπημένος της sigrid.

Σε εκείνον τον τοίχο έχει κόψει και κολλήσει τα Αγαπημένα της διηγήματα και ποιήματα. Εκείνα τα ποιήματα που έβρισκε στην τοπική εφημερίδα και τα ένιωθε βαθιά στην ψυχή της. Καθημερινά πλησιάζει αυτόν τον τοίχο και διαβάζει ένα τυχαίο ποίημα από όλα αυτά. Πιστεύει πως, διαβάζοντας ένα τυχαία, κατά κάποιο τρόπο θα μάθει τι θα γίνει εκείνη τη μέρα.
Παιχνίδια με τη μοίρα. Παιχνίδια που και η ίδια γνωρίζει πως δεν γινεται να βγει νικήτρια.

Η κοπέλα περπατά προς την έξοδο του δεντροσπιτου. Τωρα πλεον πατάει στο κλαδί και φτάνει στην άκρη του. Καθεται εκεί και κοιτα τον μεσημεριανό ουρανό που τόσο αγαπά. Της αρέσουν τα έντονα χρώματα που δημιουργούνται εκείνες τις ώρες. Αγκαλιάζει το ημιγυμνο σώμα της καθώς ένας μικρός άνεμος χαϊδεύει το εκτεθειμένο στέρνο της.

Wren.

" λέγεται πως δεν γνώρισε γονείς. Δεν μεγάλωσε με τη βοήθεια κάποιου μεγαλύτερου. Οσοι την ξερουν απορουν πως κατάφερε να επιβιώσει. Πολλοί λένε πως είναι μια τρελή που ζει μόνη της στο δάσος. Άλλοι λένε πως η Sigrid δεν υπάρχει πραγματικά. Τόσες ερμηνείες για το μυστήριο της που αν κάτσεις να τις εξηγήσεις θα χάσεις τη λογική σου. Έχει ακουστεί επίσης πως εκείνη εμφανίζεται μέσα από τις σταγόνες της βροχής και χορευει στο ρυθμό τους. Και σαν όλο αυτο το παιχνίδι του νερού σταματά, χάνεται και αυτή. Κανείς, ούτε και εγώ, δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει με τη sigrid. Εγώ τη γνωρίζω γιατί έρχεται εδώ. Έρχεται συχνά."  Λέει ο κύριος και με κοιτα περιμένοντας μια απάντηση.

"Αυτό είναι και το γοητευτικό πάνω της. Ότι κανείς δεν γνωριζει τίποτα για αυτή." Ψελλιζω συνεπαρμενος.

Γεια σας

Έβαλα μετά από 2 εβδομαδες σε αυτό.

Xoxo
-A