Demi Jackson

The End

Het aller-aller laatste deel van Demi Jackson!!!

Toen ik wakker werd, was het al middag. Ik kon niet geloven dat ik twee maanden in de onderwereld ben gebleven. In mijn vorige woonplaats hadden we eerder vakantie en het was drukker in het kamp dan toen ik weg ging. Ik sliep nog in het Athena huis, want ik had Annabeth nog niet verteld dat ik eigenlijk de dochter van Poseidon ben. Niet dat ik daar niet trots op ben, maar het is zo leeg in het Poseidon huis.

Ik klom uit bed. Annabeth sliep boven mij. Ze lag nog te slapen en snurkte een keer. Het was gister laat geworden bij het afscheidskampvuur. De meeste kamers sliepen nog zag ik toen ik het Athena huis verliet. Er was bijna niet mand buiten. O, wacht! Ik zag op het strand iemand lopen. Het was best ver weg, maar toch kon ze al zien wie het was. Percy. Hij liep heen en weer, als of hij zich zorgen maakte.

Ik liep naar hem toe. "Hey, waarom slaapt iedereen nog?" vroeg ik toen ik achter hem stond. Hij sprong bijna letterlijk een meter de lucht in van schrik. "Demi," zei hij, "ik had je niet gezien." Zijn stem beefde. "Zit je ergens mee?" vroeg ik. Hij stopte met ijsberen en ging op het zand zitten. Ik ging naast hem zitten.

"Toen je vorige week terug kwam heb je misschien niet gemerkt dat ik..." begon hij maar hij stopte midden in de zin. "Dat je wat?" moedigde hem aan. Hij haalde diep adem "Het spijt me! Dat ik je niet mee wilde nemen. Ik dacht gewoon..." zei hij. Hij wachtte even. "Nou, Annabeth en jij gingen de hele week al met elkaar om. Ik wilde haar gewoon even voor mezelf hebben." zei hij en zijn stem trilde. "Kun je me vergeven?" vroeg hij. Ik dacht na.

Kon ik hem vergeven? Ik realiseerde me dat ik maar een dag boos was geweest. "Als ik je niet had vergeven, was ik je nooit komen redden. Dan had ik je waarschijnlijk pas vergeven als je al lang cyclopen poep was." zei ze en ze begon te lachen. Percy lachte ook. Het had hem blijkbaar heel erg dwars gezeten. Toen we waren uitgelachen vroeg hij: "Waarom? Ik bedoel ik had zelfs het hoopje cyclopenpoep niet vergeven." Ik keek naar het water. "Ik begreep het. Nou, dat dacht ik. Ik had je wat minder egoïstisch ingeschat." antwoorde ik. "En," ging ik verder, "ik wil je bedanken. Als jij me gewoon had megenomen, was ik waarschijnlijk nooit in een stink cel gestopt. Ik was waarschijnlijk ook niet gek geworden door Orpeus en Eurydice, maar..."

"Waarschijnlijk was je net als ik een hoop cyclopenpoep geworden" onderbrak hij me. Ik lachte. "Waarschijnlijk en dan had ik nooit mijn vader ontmoet." zei ik. Hij keek me met grote ogen aan. "Je hebt je vader ontmoet? Maar waarom heb je niks gezegd?" vroeg hij terwijl ik probeerde het water onder controle te krijgen. Het was tijd voor de grote finale. "O, wacht," zei hij, "je schaamde je natuurlijk, maar..." zei hij. Hij gaf een speech over afkomst en gelijkheid, maar ik luisterde niet.

Schamen? Waarom zou ik me schamen? Hij weet natuurlijk niet dat zijn vader in de onderwereld was. Hij denkt dat Hades... Ik stond op. Hij keek omhoog omdat ik nu twee keer zo lang was als hij. Zijn ogen stonden verbaast. Ik was natuurlijk midden in zijn speech opgestaan. "Het geeft niet." zei ik terwijl ik mijn jurk afklopte. "Nou, in ieder geval bedankt voor het vergeven." zei hij. "Ach" zei ik "daar heb je familie voor." Ik concentreede me. "SPLASH" klonk er achter me.

Toen ik terug was in het Athena huis lag er een brief op mijn bed. Er stond op dat ik voor 12 uur moest beslissen of ik voor de rest van het jaar in het kamp wilde blijven. Ik wilde natuurlijk naar mijn moeder toe, maar waar woonde die eigenlijk? Ik had geen idee. Eigenlijk was het best wel dom, maar ik had het er met mijn moeder niet over gehad. Annabeth was ook wakker geworden. Ze stond een paar meisjes uit te leggen hoe ze hun bed moesten opvouwen.

"DEMI!!!" riep Percy die kwam binnen stormen. Hij was helemaal doorweekt. Ik grinnikte. "Relax, het is maar water!" zei ik. Annabeth kwam aanlopen: "Percy ga alsjeblieft even buiten staan nat te zijn." Ze duwde hem naar buiten. "Wacht," zei ze tegen mij, "is Percy nou nat?" Ze draaide zich weer om. Ze proestte het uit van het lachen. Percy keek haar boos aan. Of keek hij nou naar mij?

Er waren best veel kinderen op het plein gekomen omdat ze Annabeth hadden horen lachen. Na een tijdje kwam Grover er ook aan. Hij grinnikte maar kwam daarna toch voor zijn vriend op.

Iedereen ging weer naar binnen behalve Annabeth, Grover, Percy en ik. "Wat is er gebeurd, man?" vroeg Grover aan Percy. Je kon aan zijn stem horen dat hij zijn lach inhield. Percy wees naar mij. "Zij... zij..." stotterde hij. "Ja, ja. Ik heb met mijn magische water krachten Percy nat gemaakt. Sorry!" zei ik ironisch, want ik wist ook wel dat het niet niks was.

Annabeth: "Sinds wanneer?"

Ik: "Sinds dat jullie mij van plan waren te laten weg rotten."

Grover: "He?"

Percy: "Sinds ze in de onderwereld was."

Annabeth: "Sorry, maar wij dachten... nou ja.... je queest..."

Ik: "Grapje hoor!"

Annabeth: "Maar waarom heb je niks gezegd?"

Ik: "Ik weet het niet. Ik vond het gewoon veel gezelliger in het Athena huis..."

Percy: "Bij mij is het ook gezellig hoor!"

Ik: "Nou en..."

"Ah Percy ik was net opzoek naar jouw." zei Chiron die in zijn paarden gedaante aan kwam lopen. "Je moeder is er." Percy liep weg en ik maakte aanstalten om weer naar binnen te gaan. Grover en Annabeth volgde hem echter, dus ik ook.

Naast de sorteer boom stond een groep ouders te wachten. Een vrouw stond echter aan de andere kant van de boom. Ik herkende haar: Het was mijn moeder. Percy had ondertussen afscheid van Annabeth en Grover genomen. Hij liep in de richting van mijn moeder. "Percy wacht!" zei ik en ik rende achter hem aan. "Is dat je moeder?" vroeg ik. Hij knikte. Vind je het erg als ik even met je mee loop.

Onder het lopen besefte ik dat ik Percy nog steeds niet de groeten had gedaan. Onze moeder zag ons pas aankomen toen we door het krachtveld heen waren gelopen. Ze knuffelde ons tegelijkertijd. Percy keek haar aan alsof ze van een andere planeet kwam. "Ik denk dat ik iets moet uitleggen" zei ze en ze vertelde het hele verhaal.

"Hoe was kamp?" vroeg Sally. "Ach," zei ik, "ik heb een bezoekje gebracht aan de onderwereld nadat ik Percy uit de bek van een cycloop had gered." Percy knikte; "Het gebruikelijke."

The End..............

(maar misschien ooit?)

(Deel 2: http://www.wattpad.com/story/14132908-demi-jackson-2 )