Όταν νευρίασα τον Έρωτα {TYS_17 Winner}

Μαζί ή χώρια

"Αυτό είπα πριν λίγο. Είσαι κουφή;" 

"Γιατί;" λέω και με το ζόρι μπορώ να μιλήσω.

"Γιατί, μικρή αφελή θνητή, δεν άξιζες τέτοια αγάπη. Κανείς δεν την αξίζει πέρα από εμένα. Αυτό έπρεπε να τελειώσει."

"Ο Έρως δεν θα το πίστευε ποτέ αυτό! Με ξέρει! Βλέπει μέσα στην ψυχή μου όπως κανένας άλλος!"

"Α, ώστε έτσι;" μου απαντάει με ειρωνεία και με ένα κούνημα των χεριών της αλλάζει την ανάμνηση.

Αυτή την φορά στην ανάμνηση δεν υπάρχω εγώ παρά μόνο εκείνη και ο Έρως.

Αυτός βρίσκεται στα πόδια της και την παρακαλάει με μανία να με τιμωρήσει για τον πόνο που τον προκάλεσα.

"Θα σου δώσω αυτό που θέλεις. Θα ζήσει 32 ζωές και σε κάθε μια από αυτές θα φροντίσω να υποφέρει. Δεν θα ξεχάσει ποτέ της το μαρτύριο που θα της επιφέρω και όταν έρθει η στιγμή για τον θάνατο της θα την πάω στο επόμενο που θα κρατήσει αιώνια." του δίνει ως υπόσχεση και εκείνος ανασηκώνει το κεφάλι του για να την κοιτάξει.

"Κάνε τα λόγια σου πράξη και εγώ για πάντα θα υπηρετώ εσένα. Θα απλώσω τον έρωτα στην γη αιώνια όπως το μαρτύριο που θα της προσφέρεις." 

Τα λόγια του με χτυπάνε τόσο πολύ. Από εκεί που νόμιζα ότι τίποτα δεν μπορεί να με πονέσει περισσότερο ξαφνικά ο πήχης ανεβαίνει και το μίσος του Έρως για εμένα τον γεμίζει με κατάρες.

"Μπορώ να κάνω την επιθυμία σου αληθινή αρκεί να μην επιστρέψεις ποτέ σε εκείνη. Αν το κάνεις δεν θα υπάρξει ξανά έρωτας στον κόσμο μήτε αγάπη. Εσύ και αυτή θα χαθείτε στο κενό έως παντοτινό βάρος τον πόνο που θα υποφέρετε στην ανθρωπότητα και πίστεψε με κανένας όπου γνώρισε αυτό το αγαθό δεν μπόρεσε να το αποχωριστεί. Οι θνητοί θα ζητήσουν δικαιοσύνη και εγώ δεν θα διστάζω να δείξω ποιος ευθύνεται για την δικιά τους καινούρια κόλαση."

 "Στο υπόσχομαι, Αφροδίτη! Δεν πρόκειται να ξανά δώσω την καρδιά μου σε καμία γυναίκα, ειδικά σε εκείνη."

Η Αφροδίτη με ξανά με ένα κούνημα των χεριών της σταματάει την ανάμνηση.

"Είδες; Δεν υπάρχει μαζί ή χώρια. Δεν υπάρχει τίποτα."

"Αν δεν ήθελες να γίνει όλο αυτό γιατί τον έστειλες σε εμένα ξανά;"

"Άσε μου να σου ξεκαθαρίσω λίγο πως έχουν τα πράγματα. Όταν κατάλαβε τι έκανε δεν μπορούσε να ζήσει με τον εαυτό του έτσι του πήρα τις αναμνήσεις όπως και τις δικές σου αλλά δεν μπορούσε να ακυρώσει την συμφωνία μας. Όταν σε ξέχασε έπεσε θύμα ενός άλλου βρωμοθύληκου, της Ψυχής. Με εκείνη δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά, τον έχασε από μόνη της. Μερικά χρόνια μετά όμως όταν η ψυχή σου πήρε την πρώτη μορφή είδα μια ευκαιρία. Έστρεψα την Ψυχή εναντίον σας και εκείνη σε οδήγησε στον όλεθρο χωρίς πολλές ερωτήσεις. Βλέπεις, μαζί της μοιραζόμαστε το ίδιο είδους ζήλιας. Δεν αντέχουμε πως κάποιος μπορεί να αγαπήσει κάποιον άλλον περισσότερο από ότι έχει αγαπήσει εμάς. Ο Έρως σε ξεχώρισε αμέσως και ήξερα πως δεν είχε πάρει το μάθημα του. Σε κυνηγούσε για σχεδόν έναν αιώνα μέσα στις ζωές σου και για κάποιο λόγο που ο ίδιος δεν καταλάβαινε ήθελε να σου προσφέρει όσα σου είχε στερήσει με την συμφωνία που έκανε μαζί μου. Δεν έχει ιδέα το γιατί ή τουλάχιστον τώρα έχει. Η προσοχή του όμως ήταν στραμμένη σε εσένα και η δουλεία του έγινε άτσαλη. Άφησε ανθρώπους στην άκρη και έτσι γεννήθηκαν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν άργησε να δημιουργηθεί ο Αντιέρωτας για να μαζέψει τις ζημίες του. Δεν είχα καμία σχέση με την ύπαρξη του. Ο Έρως μέσα στον εσωτερικό του πόλεμο του έδωσε ζωή και έκτοτε είναι σαν φύλακας άγγελος του. Εκείνος τον βλέπει ως αδερφό του, εγώ σαν μια ενοχλητική ασπίδα που θέλει να σας προστατέψει. Ορκίστηκε να βρει τρόπο να σας ενώσει για να έρθουν τα πράγματα σε φυσιολογικό μέτρο, να είναι ίσοι η ζυγαριά. Για αυτό έφερα τον Έρως κοντά σου ώστε να τον απογοητέψεις ξανά και ίσως να έπαιρνε το μάθημα του μετά τον τελικό θάνατο σου."

Όλα αυτά είναι ένα τόσο μεγάλο μπέρδεμα αλλά αρνούμαι να υποκύψω στην τρέλα της.

"Μαζί ή χώρια δεν θα διαγράψεις ποτέ αυτό που έχω εγώ με τον Έρως. Είναι αγάπη και δεν έχεις ιδέα από αυτήν. Για να μπορέσεις να κάνεις το σωστό κακό ώστε να μας χωρίσεις πρέπει να την γνωρίσεις και δεν νομίζω πως είναι δυνατόν γιατί κανένας δεν έχει αγαπήσει εσένα όπως εκείνος εμένα." της λέω και σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου.

Το αυτάρεσκο χαμόγελο που κρεμόταν από τα χείλι της όταν εξιστορούσε τα γεγονότα σβήνει αργά και μου φωνάζει: "Πως τολμάς;!"

Απλώνει το χέρι της να με πιάσει αλλά κάτι με τραβάει μακρυά της.

Τα δύο χέρια του Έρως είναι τυλιγμένα γύρο μου και με σώζουν από το άγγιγμα της. Κοιτάω τον σωτήρα μου που δείχνει μετανιωμένος και εγώ τον συγχωρώ χωρίς να χρειαστεί να ανταλλάξουμε λέξεις.

"Θα τα ξανά πούμε,Αφροδίτη." της λέει και εκείνη μας κοιτάει σοκαρισμένοι καθώς εξαφανιζόμαστε από μπροστά της.