Karanlığın Yalnızlığı

Bölüm 3

Düzenlendi!

Sabah erken uyandığımı fark ettiğimde kendi kendime şaşırmıştım. Ben ve erken uyanmak normal şeyler değildi!

Lavaboya giderek yapmam gereken bir takım şeyleri yaptıktan sonra odama geçtim ve üstümü giyindim. Saçlarımı açık bıraktıktan sonra aşağıya inmeye başladım.

Şirin Teyze kahvaltıyı hazırlamıştı. Gidip masaya oturdum ve kızları bekleme ihtiyacı duymadan kahvaltıyı yapmaya başladım. Kızlardan önce annemlerde gelip oturduğunda, "Günaydın," diye mırıldanarak kahvaltı yapmaya devam ettim. Babamda aynı şekilde karşılık verdi.

Kızlar geldiğinde bana şaşkınca bakmaları normaldi. Ben erken uyanmazdım, zordu yani. Alarm olmasa öğlen bile uyanabilirdim.

"Bir şey sormayın, erken uyandım işte. Geçin yapın kahvaltınızı, okula gideceğiz." Kafalarını salladıktan sonra karşımdaki boş yerlere oturdular.

Kahvaltı olayı bittikten sonra ayağa kalktım. Tam arkamı dönüp gidecekken babamın sesiyle durdum.

"Kızım?"

"Efendim baba?" diye mırıldandım arkamı dönüp bakarken.

"Okulda olay çıkarmıyorsun değil mi?" dedi şüpheyle. Kafamı salladım hızla. Şimdilik bir olay yoktu, değil mi?

Kafasını salladı ama bana inanmıyor gibiydi. Ankara'da çok fazla olay çıkardığım okulları göz önünde bulundurursak böyle bakması normaldi. Omuz silktim ve arkamı dönüp ilerlemeye devam ettim.

Kapıdan çıktıktan sonra arabaya ilerledim. Kızları yine beklemiyordum.

Geldiklerinde kapı kapandı ve okula gitmeye başladık.
-
Sınıftan içeriye girdim ve yerime oturdum. Mert, Doruk ve Poyraz yoktu. Sınıftakilerin bize bakması bizi rahatsız ediyordu. Yanıma sınıftan bir kız geldiğinde, Poyrazlarda içeriye girmişti.

Kız telefondan bir video açtığında kaşlarımı kaldırarak telefona baktım. Dün söylediğimiz şarkının videosuydu bu!

Gözlerimi devirdim, bunu kimin yaptığını bulurdum bir şekilde. Sinirli bir şekilde derin bir nefes aldığımda kız yanımdan hızla uzaklaştı. Tüm okul bunu konuşuyorsa eğer cidden delirirdim.

Poyraz yanıma oturduğunda kaşlarımı kaldırdım. Bunun sırasını mı çalmışlardı? Hep benim yanımda bitiyordu da.

"Ne var yine?" diye mırıldandım. Saçlarını karıştırdı. Aslında Poyrazın gideri vardı, yakışıklıydı yani. Çocuğa herkesin hayranlıkla bakması normaldi ama benim umrumda değildi.

Poyraz gülmeye başladığında o'na baktım dikkatle. Neye gülüyordu şimdi?

"Demek yakışıklıyım?" dedikten sonra gülerek göz kırptı. Gözlerimi açtım şaşkınlıkla.

"Lütfen bana dışımdan söylemediğimi söyle!" Sesim yalvarırcasına çıkmıştı resmen. Ah, kendimi öldürmek istiyordum!

"Dışından söyledin, ve herkes duydu. Artık çok geç," diyerek sırıttı. Yüzümü buruşturdum.

"Biraz insana benzemen için söylediğim şeyleri ciddiye almamanı umuyorum," diyerek çevirmeye çalıştım ama Poyraz yer mi?