Όταν νευρίασα τον Έρωτα {TYS_17 Winner}

Ταξίδι απ'την αρχή

Προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους μου. Είναι χαλαρή αλλά ταυτόχρονα έντονη σαν ένα τύμπανο. Χτυπάνε ξανά και ξανά επάνω στο στήθος μου.

"Τώρα ταξιδέψτε στις αναμνήσεις σας όσο ποιο βαθιά μπορείτε."

Δεν θέλω να το κάνω αυτό, όχι. Πονάει.

Το μυαλό μου κυλάει μέσα από ένα σωρό εικόνες. Εγώ στις προηγούμενες ζωές μου. Πάω ανάποδα, ξεκινάω κάθε φορά από τον θάνατο μου. Ζω ξανά τον φόβο και τον τρόμο που έμπαινε βίαια μέσα στην καρδιά μου πληγώνοντας την. Αλλάζω σώμα,χρόνο και τόπο μέχρι που φτάνω στην πρώτη μου ανάμνηση.

Κάθομαι επάνω σε μια κουνιστή καρέκλα μπροστά από ένα παράθυρο και στα χέρια μου υπάρχει ένα χαρτί που δεν μπορώ να διακρίνω τι γράφει, πάντως γεμίζει τα μάτια μου με δάκρυα. Δίπλα μου υπάρχει ένα πικάπ και παίζει μια μελωδία τόσο γνώριμη μα ταυτόχρονα τόσο άγνωστη. Με ηρεμεί αρκετά ώστε να κρατηθώ από μια κλωστή λογικής και να μην πηδήξω από το ανοιχτό παράθυρο μπροστά μου. Ο αέρας μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και με παγώνει. Πρέπει να είναι Χειμώνας ή Φθινόπωρο αλλά δεν είμαι σίγουρη. Δεν με πειράζει που κρυώνω, μου αρέσει. Το κρύο με ζωντανεύει, με ξυπνάει. Περιμένω κάτι δεν είμαι σίγουρη τι. Σφίγγω στο στήθος μου το γράμμα με λαχτάρα. Οι άτσαλες τσαλακωμένες σελίδες γίνονται ένα με την παλάμη μου και δεν έχω σκοπό να το αφήσω. Θέλω να το θυμάμαι για πάντα, να μην χαθεί ποτέ. Κάτι μέσα μου όμως με κάνει να γνωρίζω πως σε λίγο θα ξεθωριάσει στο μυαλό μου για αυτό προσπαθώ να ρουφήξω όσο περισσότερο μπορώ απ'αυτό το συναίσθημα. Νομίζω είναι ανεκπλήρωτος έρωτας γιατί νιώθω μισή αλλά και ολόκληρη μαζί. Έπειτα η πόρτα από πίσω μου ανοίγει και γυρνάω τρομοκρατημένη προς αυτήν. Βλέπω μια φιγούρα αλλά δεν είναι καθαρή και μετά κενό.

Τινάζομαι δίπλα στον Αντέρωτα και ταυτόχρονα μαζί μου ο Έρως.

"Τι ήταν αυτό; Δεν αναγνωρίζω αυτή την ανάμνηση." λέω και κοιτάω μανιασμένα προς τον Έρως για ασφάλεια αλλά δείχνει το ίδιο χαμένος όσο εγώ.

"Maybe this time, I'll be lucky. Maybe this time, he'll stay. Maybe this time. For the first time. Love won't hurry away" σιγοτραγουδάει ο Έρως και αμέσως πιάνω την μελωδία. Είναι εκείνη από το πικάπ.

"He will hold me fast. I'll be home at last. Not a loser anymore. Like the last time. And the time before. Everybody loves a winner. So nobody loved me. 'Lady Peaceful,' 'Lady Happy,' That's what I long to be" συμπληρώνω τους στοίχους χωρίς να έχω ιδέα πως τους ξέρω. Δεν έχω ξανά ακούσει αυτό το τραγούδι, ποτέ.

"Αυτό το τραγούδι έπαιζε στην ανάμνηση μου." δηλώνει μπερδεμένος ο Έρως και κοιτάμε προς τον Αντέρωτα. Εκείνος έχει ένα περήφανο χαμόγελο στα χείλι και επιστρέφει στην θέση του.