The darkness inside

Hoofdstuk 14

"Dus wat wilde je mij nou vertellen?" vraag ik. "Je zei dat het belangerijk was."

Evolette speelt nerveus met haar handen. "Alex," fluistert ze. Haar blik staat ernstig. "Ze hebben acherthaald waar je woont. Ze zijn van plan vanavond naar je huis te gaan en iedereen mee te nemen."

Ik kijk haar aan met grote ogen. "Ons meenemen? En dan?"

Evolette schudt lachend haar hoofd. Het klinkt best wel triest. "Daarna willen ze je martelen. Ik heb de martelkamers gezien, ze hebben er zoveel. Ze hebben alle middeleeuwse werktuigen bewaard. Nare dingen, helemaal als ze op je worden uitgetest."

Ze rilde zachtjes. "Maar nu het goede nieuws," zegt ze en klapt in haar handen. "Ik kom bij je op school."

"Wacht wat?" vroeg ik geschokt. Evolette bij mij op school? Ik weet niet of mijn cijfers dan omhoog gaan. Nou ja, niet dat ze op het moment heel hoog zijn. Leraren vinden me gewoon niet zo aardig.

"Vind je het niet leuk dan?" Teleurstelling waste over haar gezicht.

"N-nee," haper ik. "Nee helemaal niet. Ik vind het juist heel leuk, maar waarom?"

Evolette rolt overdreven met haar ogen en zucht diep. "Om jou te beschermen, idioot."

"Wat bedoel je 'om jou te beschermen'? Ik heb geen bescherming nodig." Ik doe een superheldenpose, wat volgens mij ernstig mislukte.

Als reactie raakt ze mijn neus aan. "Ja joh, blijf dat maar geloven. Ik ga hier toch naartoe, met of zonder jouw toestemning."

"Maar Evie, ik wil helemaal geen bescherming," zeur ik door.

"Wat jij wil. Ik doe het toch. Dat wist je toch al? Of is je IQ echt veel te laag?" Ze slaat me zacht tegen mijn arm.

Ik trek een pruillip. "Je mishandelt mij, waarom? Ik ben zó aardig tegen je," zeg ik zogenaamd gekwetst. "Ik kan je nu aanklagen." Ik wiebel met mijn wenkbrauwen.

Evolette slaat me nog een keer. "Je houdt te veel van me. Je zou me nooit aangeven."

"Dat is waar." Ik haal nonchalant mijn schouders op. "Maar daarvoor kan ik je nog wel straffen." Ik begin haar te kietelen. Gierend van het lachen valt ze op de grond.

"Alex!" gilt ze terwijl ze wild om zich heen slaat. "I-ik zweer, a-als je m-me nu n-niet laat g-gaan k-kom ik je halen i-in je slaap. E-en je keel uitreiten met e-een lepel!"

"Ja, nu laat ik je sowieso niet meer gaan. Mijn leven is zeer dierbaar voor me." Ik ga door met haar kietelen, totdat ze me vol in mijn maag trapt.

Ze staan hijgend op en trekt haar shirt recht. "Ik had je gewaarschuwd," grijnst ze. Ze neemt een aanloop en springt op mijn rug. Samen vallen we naar achteren in een stapel bladeren. De gekleurde blaadjes dwarrelen allemaal naar beneden, recht op ons gezicht. Evolette giechelt zacht terwijl ze de bladeren probeert weg te slaan. Langzaam leun ik naar haar toe en druk mijn lippen op de hare. In het begin leek ze een beetje geschokt, maar begon me zachtjes terug te zoenen. Ze haalde haar handen door mijn haar.

"Hey, waar was je man, ik heb je overal zitten zoeken. Je moet je telefoon eens bekijken, ik heb je helemaal volgespamd en- Oh mijn god! Mijn ogen! Mijn arme ogen!" Hoor ik Jake plotseling achter me schreeuwen.

Ik trek me terug uit de zoen en kijk Jake schaapachtig aan. "Hoi, Jake," mompel ik ongemakkelijk. Soepel sta ik op en haal alle planten uit mijn haar. "Hoe gaat het, vriend?" Ik sla hem nerveus tegen zijn bovenarm.

"Jezus, de volgende keer dat je besluit een pornoscene te gaan houden, waarschuw me dan," lacht Jake. "Dan weet ik dat ik je niet moet storen enzo."

Ik trek Evolette overeind. Ze kijkt Jake met een ongemakkelijke glimlach aan. "Hoi, Jake."

"Hoi, Evolette, hoe gaat het met je broer?" vraagt hij me een neutrale blik.

"Hoe weet jij dat?" Ik frons diep en kijk hem vol verwachting aan. Ik maak een gebaar met mijn handen dat zegt dat hij door moet gaan.

"Ik kan je gedachtes horen, gast," lacht hij. "Je vergeet ze altijd te blokkeren. 'Jezus, Evolette is zo knap. Misschien moet ik haar toch maar uitvragen. Nee, wat als ze nee zegt? Shit laat maar.'"

Hij citeert al mijn gedachtes. Ik word langzaam rood en kijk beschaamd naar de grond. "Jake," sis ik. "Je hebt de bro-code gebroken."

"Welke bro-code?" Hij kijkt me vragend aan. Ik geef hem een boze blik. "Oh," zegt hij ongemakkelijk. "Die bro-code. Eh, ik laat jullie wel met rust nu. Je komt maar achter ons aan."

"Doei," schreeuw ik over de straat terwijl Jake de hoek om draait. "Dus," mompel ik en steek mijn handen in mijn broekzakken. "Wil je met me uit? Als een date? Je weet wel."

Evolette giechelt, maar probeert het te verbergen met haar hand. "Ik weet niet hoor." Ze zet haar vinger op haar kin en doet alsof ze diep nadenkt.

"Als ik niet thuis ben, kan niemand me aanvallen," probeer ik.

"Natuurlijk zou ik met je uit willen gaan! Waarom zou ik nee zeggen?!" schreeuwt ze. Ze geeft me een stevige knuffel en springt op en neer. "Jij bent echt zo'n idioot om te denken dat ik nee zou zeggen!"

"Ik, een idioot? Waar heb je het over? Ik ben superieur, niemand is slimmer dan ik." Ik trek een arrogante kop en grijns breed.

"Blijf dat maar geloven. Als dat je blij maakt, ondersteun ik je volop." Ze raakt mijn neus aan en lacht zachtjes.

"Maar je zegt ja?" vraag ik mog even voor de zekerheid.

"Ik zeg ja."

<><><><><><><><>

I AM NOT DEAD! I LIIIIIIIVVEEE

Hey, ik ben dus niet dood. Maarja, leraren denken dus: "hey, laatste weken? Lekker veel proefwerken. Nog even lekker leerlingen mishandelen, leeeeuuuk."

Dit is alles wat ik heb, best wel slecht, maarja.

BAAAAAIIII

XXX
Dobby🙅🏻