The darkness inside

Hoofdstuk 9

"Dus," zeg ik. We staan nu voor Jakes huis en herinneringen komen weer terug. Ik heb hier veel dingen meegemaakt. Ik heb hier mijn enkel gekneusd toen ik van de trap af viel terwijl ik met Jake aan het rennen was.

Nu kun je wel denken; 'die trap is toch wel te zien van zo'n afstand.' Nou, nee dus. Zo'n trap zie je niet als je constant achter je kijkt om zeker te weten dat je niet ineens een Nerf-pijltje in mijn rug kreeg ofzo.

Maddie schuifelt de hele tijd nerveus heen en weer. Iedereen weet dat ze een goede indruk wil maken op Jakes ouders.

Jake pakt haar hand vast. "Het komt wel goed," fluistert hij. "Zo erg zijn ze ook weer niet."

Zo erg zijn ze ook weer wél. Die mensen stammen recht af van de duivel ofzo. Één keer waren ze Jake zelf vergeten toen ze op vakantie gingen. Hij stond huilend bij ons voor de deur. Naar mijn mening is het moeilijk een tienjarige te vergeten.

Jake drukt gespannen op de bel. Hij weet natuurlijk ook niet wat hij tegen ze moet zeggen. Zijn ouders en hij zijn nou eenmaal niet zo close.

Langzaam gaat de deur open. "Jake, hoe gaat het?" Maria, degene die vroeger voor Jake zorgde, trekt hem in een knuffel. Het was een dik, klein dametje met een zwart jurkje aan. Ze had bruin haar dat langzaam maar zeker grijs werd. Ze was wel heel aardig.

"Hey Maria, het gaat goed. Zijn mam en pap er al?" vraagt Jake. Hij laat Maria los, die langzaam knikt. Ze draait zich om en loopt het huis in.

"Laten we dan gaan," zegt Jake terwijl hij Maria volgt en Maddie meetrekt. Ik maak me een beetje zorgen om haar, want volgens mij is groen geen normale kleur voor iemands huid.

"Hey, Luke en Kate kunnen hard zijn, maar laat ze niet tot je komen," zeg ik tegen Maddie. Ze knikt dankbaar.

"Ik hoop dat het me lukt," zegt ze tegen me. Ze trekt haar jurkje iets naar beneden. Ze draagt ze niet vaak en is er ook niet erg comfortabel in, maar ze wilde per se een goede indruk maken. Jurkjes zijn haar ding gewoon niet.

We komen binnen in de reusachtige woonkamer. Ze hebben die leren banken nog steeds niet vervangen. Waarschijnlijk is dat omdat ze nooit thuis zijn.

Een vrouw met steil zwart haar draait zich om. Haar ijsblauwe ogen keken recht naar Maddie. Kate snoot minachtend en forceerde toen een glimlach. "Jij bent vast Maddie. Ik ben Kate, Jakes moeder. En Alex, wat ben jij groot geworden. Nog botten gebroken?"

Ik lach. Geforceerd natuurlijk. "Nee, gelukkig niet. Hoe was jullie reis?" vraag ik. Dit kan niet ongemakkelijker worden.

Op dat moment kwam Jake's vader binnenlopen. Zijn haar is grijzer dan ik me herinner en zijn chocoladebruine ogen zien er vermoeid uit. Er zitten donkere wallen onder. "Alex," zegt hij. Hij schudt mijn hand. "Hoe gaat het met je. Is je zus nog steeds zo vervelend?"

"Valt mee," antwoord ik. "Ze focust zich nu vooral op school." En Logan. Voeg ik er mentaal nog aan toe.

"Dat is goed om te horen," lacht hij. Dan draait hij zich naar Maddie. "Dus jij bent Jake's vriendin. Ik ben Luke."

Hij steekt zijn hand uit, die Maddie onzeker schudt. Het is voor haar ongemakkelijker dan voor mij.

"Waar ga je naar school?" De vragen. Dit is het einde van Maddie. Als ze niet het antwoord geeft dat zij willen horen, gaan ze haar sowieso niet mogen.

Maddie haalt diep adem. "Ik zit bij Jake, Alex en Lynn in de klas."

"Wat wil je later studeren?" Kate komt er ook bij staan met een kille blik. Ze kijkt Maddie aan alsof ze iets is wat je op straat vindt.

"Ik weet het nog niet, ik denk dat ik eerst een tussenjaar neem." Verkeerde antwoord. Ik zie het aan de blik in Kate's ogen.

"En wat voor werk doen je ouders?" vraagt Luke. Maddie duikt een beetje in elkaar.

"Mijn ouders zijn dood, maar ik woon nu bij een pleeggezin," zegt ze. Dat is niet helemaal gelogen, we hebben haar soort van in huis genomen.

"Aha," zegt Kate. "Kunnen jullie even in de keuken gaan zitten? Ik wil namelijk even alleen met Jake praten. We hebben hem al zo lang niet gezien."

Ik knik en trek Maddie met me mee. "Dat ging vreselijk," fluistert ze. "Ze gaan me nu nooit mogen."

"Rustig maar, we zien wel. Ik ga wat drinken voor je pakken en jij gaat proberen niet dood te gaan. Blijf ademen, oke?"

Ze knikt afwezig. Ik pak een glas en schenk wat cola voor haar in.

"Jake! Ze is niet goed voor je! Ze weet niet eens wat ze in de toekomst wil doen!" Hoor ik Kate schreeuwen.

"Maar ik hou van haar! Snap dat nou!" schreeuwt Jake en slaat op de tafel. "Jij mocht toch ook niet met pap trouwen van jouw ouders?! Jij hebt ook niet naar hen geluisterd!"

"Nee Jake! Jij gaat dat meisje niet meer zien!" gilt zijn moeder gefrustreerd.

Maddie begint zachtjes te snikken. "Ik heb het verkloot," huilt ze.

Dan rent Jake de keuken in. Maddie veegt snel haar tranen weg. "Hey Jake," zegt ze.

"Maddie, luister niet naat wat ze zeggen. Ik zou je nooit laten gaan." Jake kijkt haar wanhopig aan en pakt haar gezicht vast.

"Nee Jake," fluistert Maddie. "Misschien moeten we dit even stoppen."

"Maddie, doe dit alsjeblieft niet," zeg Jake.

"Jawel Jake, ik wacht op je," zegt Maddie. "Wanneer je ouders en jij er klaat voor zijn. Ik zal er voor je zijn wanneer die tijd komt."

Nadat ze dat heeft gezegd, loopt ze weg. Jake's ogen stralen alleen maar pijn uit. Dan slaat hij tegen de deur aan. Hij gromt boos en stormt ook de keuken uit.

<><><><><><><><><>

Hey mensen,
I know, ik heb lang niet geupdate. Ik heb een reden:

Ik: *slaat op wat ze heeft geschreven*
Ik: *gaat weer verder schrijven* *verhaal is weg* WAAROM WATTPAD?

En ik had dat ene wat school heet. Jeweetwel, dat ene met al die proefwerken en dat huiswerk.

Jakelyne is uit elkaar. Ik vond de dram wel leuk *kijkt duivels naar DaLaurierster *

Het liedje heet btw Jet Pack Blues van Fall Out Boy. Ik luisterde het tijdens het schrijven, dus miss helpt het bij het verhaal. Idk.

Bye bye peeps,

XXX DaDobster