The darkness inside

Hoofdstuk 7

Ik kijk op naar de maan, die langzaam tevoorschijn komt. De wolken schuiven steeds verder totdat de hele maan zichtbaar is. Alles wat er vandaag is gebeurt herhaalt zich weer als ik omhoog kijkt, er komt veel Naomi in voor als je het wil weten.

Jake staat hevig te zweten, het is vandaag zijn eerste transformatie. Ik schenk hem nog even een bemoedigende blik. Hij knikt dankbaar en kijkt dan naar Maddie die hem een knuffel geeft.

Een steek gaat daar mijn lichaam. Ik schreeuw het uit van pijn en zak op mijn knieën. Jake staart me angstig aan. Het valt me nu pas op dat ik de enige ben die verandert. Nog een steek gaat door me heen.

Al snel vallen de anderen ook voor me neer. Langzaam trekt de pijn weg en kijk ik toe hoe de anderen veranderen. Jake kronkelt op de grond, waardoor hij op een spastische vis lijkt. Ik blijf niet om te kijken hoe het verder gaat en ren het donkere bos in.

Ik voel de wind door mijn vacht blazen en huil naar de maan. Ik ren nog dieper het bos in, maar wordt ontvangen door een paar grommende figuren. Ik grom terug en bereid me voor op een aamval. Een van de wolven herken ik als Cyprus. Ik grom nog harder en ga voor hem staan.

"Gast, doe rustig. Ik wil je dit niet aandoen. Ik ga je nu gewoon bewusteloos slaan, zodat mijn alfa niet achter je aan komt." Hoor ik zijn stem in mijn hoofd zeggen. Ik kan dus thelepatisch met hem communiceren. Gezellig ja.

"Waarom zou ik je vertrouwen dan? Je hebt fucking Naomi informatie over mij gegeven. Ze kan me blackmailen!" zeg ik boos terug.

Cyprus schudt zijn kop, tenminste dat lijkt zo. "Kalm, als je liever doodgaat, mag dat ook."

Ik grom gefrustreerd. "Tyf gewoon op"

Net wanneer ik me omdraai, voel ik iets hards tegen mijn kop aankomen. Nog voor alles zwart wordt komt er een ander gedaante.

"Goed gedaan," gromt een lage stem. "We kunnen hem hier nu achterlaten om dood te gaan."

Toen was er niks anders dan duisternis.

<><><>

Het licht van de zon schijnt recht in mijn gezicht. Ik kreun luid wanneer ik opsta. Ik wrijf over mijn hoofd en voel iets nats in mijn nek. Ik haal mijn hand weg en kijk naar de rode vloeistof die erop zit. Het ruikt sterk naar metaal.

Ik voel aan mijn hoofd om te kijken of het nog bloedt. Met mijn geluk stroomt er nogsteeds een rode rivier uit mijn achterhoofd. Ik vloek binnenmonds en zet het op een lopen.

Opeens ruik ik iets anders dan de metaalachtige geur van mijn bloed. Het ruikt naar rozen en chocola.

"Ik zou maar niet gaan lopen, misschien val je dan flauw," zegt een stem. Het is duidelijk een meisjesstem. Ik draai me om om de eigenaar van de stem te vinden.

En daar staat ze. Het lijkt alsof de hele wereld stopt met draaien en dat zij de enige is die er staat. Ik wil niks anders dan bij haar zijn.

"Het was een harde klap die je hebt gekregen," zegt ze kalm. Haar bruine, bijna rode haren wapperen rustig in de wind, terwijl haar hazelbruine ogen me bezorgd aankijken.

"Dat kan je wel zeggen ja," zeg ik wanneer ik eindelijk mijn stem weer kan gebruiken. "Ik ben Alex, en jij?"

"Evolette."

"Dat is een prachtige naam." Ik weersta de drang om naar haar toe te rennen en haar te knuffelen.

"Het spijt me echt wat mijn broer je heeft aangedaan," zegt ze. Ze komt dichter naar me toe lopen.

"Ja," zegt ze kortaf. "Moet ik je naar je huis brengen."

Ik wil ja schreeuwen. Ik wil bij haar zijn, maar ik zal haar alleen maar pijn bezorgen. Zelf in haar stralende ogen, kun je verdriet zien. Ik wil haar niet nog meer verdriet geven.

"Nee, dat is niet nodig." Één woord gaat de hele tijd door mijn hoofd.

Mate.

<><><><>

Halli hallo,
Me sorry dat het zo lang duurde, maar het ging dus zo:

Me: *kijkt wanneer ze voor het laatst heeft geupdate*

Me: *zweet* EHHHH JAAAAA

Me: *frommelt hoofdstuk in elkaar*

Daarom is het dus zo slecht.

Doei,

Xxx Me❄️☄☠