Σε προειδοποίησα - I warned you

25

Άκουγα την φωνή του μετά απο καιρό.
Ειχέ γίνει λίγο πιο βαρυά απο ότι ήτανε.

Πάλευα μέσα μου,ωστέ να του απαντησώ θετικα στην ερωτησή του για το αν ειμαι εγώ αυτη που τον κάλεσε,ομως δεν μπορούσα.

Κλεινω γρήγορα το τηλεφωνο και έπειτα ξανασκέφτομαι την αποφάση που ηθελα να πάρω.

Το να γυρίσω πισω,στην πατρίδα μου,μόνο για να δω τον Έβανς θα ήτανε περίπλοκο.

Μου έχουνε λειψει και οι φίλες μου αλλα αν τολμήσω να εποικινωνησω μαζι τους,θα το μάθει η μητερα μου.

Επίσης μπορει να λεω οτι ο Έβανς δεν με ξεπερνάει αλλα βαθια μεσα μου,νιωθω πως εχει προχωρησει στην ζωη του.

Όχι συγκεκριμένα με αλλη.Θα μπορουσε να επισκέπτεται ξανα αυτα τα περιεργα μερη οπου πηγαινε με τον Στέφαν.

Καθομαί σε ενα παγκακι σκεπτόμενη την αποφαση μου.Αν παω,θα καταφερω να βρεθώ στον ανθρωπο που αγαπαω,αλλα θα επιλεξω να μην δω καμια φιλη μου η τους γονεις μου.Ενω αν μεινω,θα συνεχισω την ζωη μου χωρις μπλεξίματα.

Το θεμα ειναι οτι μου εχουν λειψει αυτα τα "μπλεξιματα" στην ουσια.

Παιρνω ξανα το κινητο στα χερια μου και πριν πορλαβω να πληκτρολογησω τον αριθμο του,ο Έβανς ξανα περνει πισω.

Το ηξερα πως δεν θα το έβαζε κατω.

'Ναι;!'

Απανταω κατευθειαν και ακουω την ανασα του στο ακουστικο.
Αν το παμε ετσι ομως δεν βλεπω να μιλαμε ποτε.

'Βικτόρια εισαι εσυ; Σιγουρα αυτη την φορα;'

Ρωταει με απορια στην φωνη του.

'Ναι,Έβανς εγω ειμαι'

Λεω γρηγορα και παιρνω μια ανάσα.

'Μα..Πως; Εσυ ειχες εξαφανιστεί.Που εισαι; Εισαι εδω;'

Ρωταει ξανα και χαμογελαω τωρα που ακουω ξανα την φωνη του.
Αυτη την φωνη που μου την έσπαγε τοσο πολυ παλαιότερα.

'Οχι δεν εχω επιστρέψει..Ακομα.Βασικα γιαυτο σε πηρα.Το σκεφτομαι'

Λεω και κλεινω τα ματια μου.Κανω το σωστο..Ετσι;!

'Για παντα; Δηλαδη θα ξαναειμαστε μαζι;'

Μπορω ηδη να καταλαβω το χαμογελο στο προσωπο του.

'Έβανς..Οχι για παντα απλως για να σε δω.Ξερεις ποσο δυσκολο ειναι να ξαναειμαστε μαζι ετσι; Αν το μαθει η μητερα μου δεν ξερω και εγω τι θα κανει.'