Σε προειδοποίησα - I warned you

13

Ανεβαινω προσεκτικα καποιες σκαλες που ητανε έτοιμες να πέσουν και Κατευθηνομαι ξανα πισω απο τον Έβανς.

"Έτσι και με ξανα'φησεις να ανέβω μονη μου κατι τετοιο Σηκωνομαι και φευγω τωρα"
Του λεω καθως γραπονομαι απάνω του.
Οχι μονο γιατι φοβαμαι,αλλα γιατι το κρυο ειναι τσουκτερο.Ακομα και το μπουφαν (που πενευετε ακομα η μητερα μου για τα έξτρα λεφτα που εδωσε,ωστε να μην με διαπερνάει το κρυο) δυστυχως δεν βοηθαει.

Περνάμε σε μια ακρη και εκει περνω την απόφαση επιτελους να ανοιξω τα ματια μου.

Το θεαμα ειναι εκπληκτικό.Πραγματικα βλεπεις ολοι την πόλη.Το σχολειο μας φαινότανε καθαρά απο μακρυα καθως και διακρίνα στο βάθος τη θάλασσα.Ητανε τοσο μαγευτικά εδω.Απορω πως δεν το ειχαμε ανακαλύψει ακομα.

"Λοιπον σαρεσει;"
Με ρωταει καθως με βλεπει που τα ματια μου λάμπουν απο θαυμασμό.
"Το ρωτας;"
Του λεω και του χαριζω ενα χαμογελο.Παροτι κρυώνω αυτο το μερος με κανει να ζεσταίνομαι.

Η οτι ο Έβανς ειναι επικίνδυνα κοντα σου και σου χαμογελαει

Σκάσε φωνούλα.

Πραγματικα ομως ο Έβανς ητανε αρκετα κοντα μου.Μπορυσα να ακούσω την ανασα του να χτυπαει στα αυτιά μου.
"Μπορούμε να ερχόμαστε συχνά"

Μου ψιθυριζει και εγω ανατιριχιαζω.Συγκεντρωσου Βικ.Συγκεντρωσου.Αυτος ο ανθρώπος σου κανει κακο,δεν ειναι για σενα,ειναη ΕΧ-ΘΡΟ-Σ σου..

"Ισως καποια άλλη στιγμη"
Του λεω και Σηκωνομαι για να φυγω.Αν μεινω αλλο μαζι του πολυ φοβαμαι οτι δεν θα αντέξω και θα όρμησω.
Να το παλι.
Γιατι να μην Αντέξω;
Σιγα τον γοι.
Και ειναι και εχθρός μου

Φαγώθηκες,εχθρός και εχθρός

Πλεον η φωνούλα στο κεφαλι μου και εγω "τσακωνομαστε"

"Που πας;"
Με ρωταει οταν διανοητε πως απομακρύνομαι.
"Στο σχολειο"
Του λεω αποφεύγοντας το βλεμμα του.
"Δεν περνας καλα;"
Λεει και με πλησιαζει
"Δεν ειμαι καλη παρεα;"
Λεει ενω με τα χερια μου ανεβάζει το πιγούνι μου και σηκωνει το προσωπο μου αντιμέτωπο με το βλεμμα του.
"Δεν θες να μείνεις εδω; προτιμάς να φυγεις;"
Με ξαναρωταει αλλα δεν μπορω να απαντησω.Ειμαι αποροφημενη στα ματια του.
"Θα απαντήσεις;"
Με ρωταει και με σκουνταει.
Αφου ξυπνάω απο το λυθαργο μου περνω μπρος.
"Ναι Ωραια ειναι,και μια χαρα ειναι η παρεα σου αλλα δεν θελω αλλες απουσίες"
Του λεω και σφίγγω το μπουφαν μου.
"Οπως θες"
Λεει και ξεφυσαει.

Παω προσεκτικα προς την αδέξια σκάλα.Τον κοιταω που με κοιτάζει απο μακρυα.Εχει μια ανυσηχια στο βλεμμα του.Λογικο ειναι,πηγα να πέσω πριν 3 φορες.Ισως δεν ητανε καλη ιδεα να φυγω γρηγορα απο τον Έβανς.Θα ειχα εξασφαλίσει την ζωη μου.

Βαζω το ενα πόδι μου και στερεώνομαι στην σκάλα.Αχριζω να ζαλίζομαι.Κραταω προσεκτικα το στήριγμα της σκάλας και τοποθετώ το επόμενο πόδι.Περπαταω κατα μήκος τις σκάλας και μερχι στιγμής καμια πέτρα δεν εχει μετακινηθεί.Παλι καλα.

Απο γυρω υπαρχει ενας μικρός γκρεμός.Δεν ειναι μεγάλος η βαθύς,ειναι ομως επικίνδυνος και αν πέσεις την έκατσες.

Συνεχιζω να περπατάω χωρις να δωσω έμφαση στην μια πέτρα που ξεκιναει να "ξεκολλάει" κατρακύλαω ενω ακουω το ονομα μου απο τον Έβανς.Κλεινω σφιχτά τα ματια μου και Ξαφνικα το κεφαλι μου χώνετε σε κατι ζεστό.

Αραγε ετσι ειναι ο θάνατος;
Γιατι αν ητανε ετσι θα σκεφτόμουν να πέσω πιο γρηγορα απο τις σκαλες και να κατευθυνθώ σαν τσουβάλι στον γκρεμο.

Φυσικα και δεν ειναι ετσι.Ο Έβανς με κρατάει στην αγκαλια του και το κεφαλι μου ειναι ακουμπισμένο στο ζεστό στερνο του ενω τα χερια του ειναι τυλιγμένα γυρω απο την μεση μου καθως τα δικα μου ειναι απλα τοποθετημένα πισω απο το κεφαλι του.Η καυτή ανασα του ειναι στο λαιμο και μου ψιθυριζει καπου καπου αν ειμαι καλα..

Αυτη η αγκαλια ειναι απο τις καλυτερες αγκαλιες που εχω ζήσει..

Μια γλυκια φυλακή..
Που δεν θες να βγεις..
Απο εκει..