Never Say Never

Δεν είσαι μόνη σου {62}

Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του..είναι καταδικασμένος να το ξανά ζήσει. Ακούω σιγανά, σαν αντίλαλο τη φράση που κόλλησε άθελα στο μυαλό μου. Το βράδυ που πέρασε τόσο επώδυνα, δεν κοιμήθηκα. Αναρωτιόμουν, εγώ που δεν το θυμάμαι..θα το ξαναζήσω; Να μιλήσω στη μητέρα μου για τον David; Να πώ στο πατέρα μου όλα όσα ξέρω; Κοιτούσα τους δείκτες του ρολογιού να χτυπούν και έκλεινα απαλά τα μάτια μου. Οι δείκτες ακουγόταν στο σκοτάδι και μου θύμιζαν τους χτύπους της καρδίας μου. Άμα μπορούσα να πάω το χρόνο πίσω, πριν το ατύχημα, και γυρνούσα το δίκτυ του ρολογιού το τελευταίο λεπτό πριν η σφαίρα χτυπήσει το κεφάλι μου... Αρχίζω να νοσταλγώ τα πράγματα που αδυνατώ να κάνω, ενώ έπρεπε να είμαι ευγνώμον για τα πράγματά που μπορώ. Από ότι φαίνεται, αδυνατώ να το κάνω και αυτό.

Τι παράξενο συναίσθημα το κενό. Το τίποτα. Αισθανόμουν άβολα τα πόδια μου κάτω από τη κουβέρτα. Μισώ το συναίσθημα να μουδιάζει το σώμα μου, και να μην το νοιώθω, αλλά περισσότερο μισώ να μουδιάζει η ψυχή μου.

Το πρωί ο Λίαμ με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να περάσω από την αποθήκη. Όμως του ειπα ψέματα πως έπρεπε να μείνω σπίτι γιατί είχαμε επισκέπτες. Δεν γούσταρα να δω το πρόσωπο του. Με τόσα ψέματα που έχει στεγάσει, είμαι σίγουρη πως πλέον η αλήθεια δεν θα τον εξορκίζει, ούτε θα τον λυτρώνει.. θα τον δαιμονίζει. Εκείνος άρχισε να βρίζει εξαγριωμένος και κατέληξε να μου πει αυτό που ήθελε από το τηλέφωνο.

«Χθες τα γαμιόλικα μπάσταρδα επιτέθηκαν. Σαν εκδίκηση για το γαμώ στέκι τους. Η αποθήκη καταστράφηκε, χρειαζόμαστε χρήματα.» η φωνή του ήταν βαρεία, χωρίς δίχως τύψεις που ζητάει κάτι τέτοιο από την αδελφή του, χωρίς ενοχές και πάνω από όλα χωρίς συμπόνια. Μπορούσα να καταλάβω ότι καπνίζει.

«Και εγώ τι να κάνω;» ψιθύρισα

«Ω ξέρεις πολύ καλά..» γέλασε

«Δεν θέλω, όχι πάλι, Λίαμ-» έκλεισα τα μάτια μου σαν να ικέτευα τη τύχη να μου κάνει δώρο λίγο από την ευλογιά της.

«Δεν σε ρώτησα άμα θες. Ούτε εγώ γούσταρα να μου γαμήσουν την αποθήκη, αλλά η ζωή είναι άδικη μωρό μου, και εσυ πρέπει να μάθεις συμβιβάζεσαι. Δεν νομίζεις;» και εσυ πρέπει να μάθεις να είσαι λιγότερο μαλάκας μωρό μου, δεν νομίζεις;

«Ναι» ξεφύσησα για να τελειώσει το θέμα.

«Και από εδώ και πέρα..θα πηγαίνεις κάθε μέρα» μου ανακοίνωσε. Ένοιωσα το σπάσιμο μέσα μου και του απάντησα με δυσκολία «Να πας εσυ!» φώναξα.