Never Say Never

Τι και αν φιλιόμασταν? {53}

1. Βάλτε το υπεροχο τραγουδακι πρώτα. 👆 ( όσες δεν σας το εμφανίζει, δεν πείραζει❤)
2. ΝΕΝΕ ΧΑΡΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΚΕΦ:(

Κατέβηκα τα σκαλιά βιαστικά και έριξα κλεφτές ματιές τριγύρω, ώστε να βεβαιωθώ πως κανένας δεν είναι ξύπνιος. Δεν θέλω περισσότερα προβλήματα. Άνοιξα τη πόρτα νοιώθοντας αμέσως το κρύο αέρα να ανατριχιάζει το δέρμα μου. Εκείνος στηριζόταν χαλαρός ακόμα στο φωτιστικό του δρόμου. Το φως χρυσάφιζε μερικές τούφες των κάστανων μαλλιών του. Τα μάτια του ήταν πιο λαμπερά και το κατά πράσινο χρώμα τους ήταν παραλυτικό. Τα καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά του, το σώμα του, όλα ήταν πανέμορφα. Μου θύμιζε πίνακα ζωγραφικής.

Έτρεξα λίγο προς το μέρος του και εκείνος απομάκρυνε τη μέση του από το φωτιστικό. Άρχιζε να με επεξεργάζεται με τα μάτια του. Με κοιτούσε πάντα διαφορετικά από οποιοδήποτε άλλον. Γύρισα εκνευρισμένη το κεφάλι μου, περισσότερο από αμηχανία. «Τι θες;» του ειπα.

«Θα με ακολουθήσεις;» μου χαμογέλασε με ελπίδα, σαν άγνωστος κακοποιός που προσπαθεί να καλό πιάσει το θύμα του.

«Όχι! Μόνο κατέβηκα, μη το παραχέσουμε» γέλασα ειρωνικά ενώ τον κοιτούσα σοβαρή.

Περίμενα να με καταλάβει, να τα παρατήσει. Όμως έμοιαζε σαν αθλητής που παλεύει ακούραστα στον αγώνα της ζωής του. Και ακόμα και όταν η παραίτηση μεταμορφωμένη σε μια απλή χρονοτριβή, του προσφέρει νερό να υγράνει το ξηρό στόμα του, εκείνος την προσπερνά τόσο απερίσκεπτα. Τον βλέπω να γελάει άηχα, με τόση σιγουριά

«Ήταν ρητορική ερώτηση. Φυσικά και θα με ακολουθήσεις.» μου λέει όσο βάζει τα χέρια του χαλαρός στις τσέπες του.

Σφίγγω το σαγόνι μου ενώ σμίγω αργά τα φρύδια μου. Ποιος νομίζει ότι είναι; Παίζω με τη γλώσσα μου εκνευρισμένη μέσα στο στόμα μου και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να αφήσω την ηρεμία να με αγκαλιάσει ενώ η παράνοια φαίνεται τόσο δελεαστική από πίσω μου.

Παίρνω μια εισπνοή, και ξεφυσάω ψύχραιμα όσο περπατάμε μοναχοί μας. Όλα είναι μπερδεμένα. Όλα. Προσπαθώ να στηριχτώ σε κάτι σίγουρο και παραμένω όρθια με τρεμάμενα πόδια. Πράγματα, μικρά που παρατηρώ, όπως τα μαγαζιά, τους ανθρώπους, ο Αλεξ διπλά μου και εγώ σε αυτόν, με κάνουν να πιστεύω πως τα έχω ξανά συναντήσει ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Με οδηγούν προς τις αναμνήσεις και ύστερα με εγκαταλείπουν μιλώντας μου για ανεξαρτησία, ένστικτο και βούληση. Τότε είναι που χάνομαι. Σκατα και πάλι από την αρχή.