Never Say Never

Αυτοπεποίθηση {08}

145 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ
Πέρασα το πόδι μου στο προαύλιο του σχολείου και ένοιωσα αμέσως όλα τα βλέμματα να καρφώνονται πανω μου. Αγνόησε τους Εύα. Πήρα βαθιά εισπνοή και κατευθύνθηκα προς τους Κράιμς. Πέρασα ανάμεσα από του ψιθύρους για εμένα και προς μεγάλη μου έκπληξη τους αγνόησα.

Οι υπόλοιποι Κράιμς, ήταν μαζεμένη στο γνωστό μέρος. Το πίσω μέρος του σχολείου, εκεί όπου κανονικά απαγορεύεται. Οι καπνοί από τα τσιγάρα τους σου τράβαγαν τη προσοχή, και οι καθηγητές τους είχαν σίγουρα καταλάβει, απλός όλοι αποφεύγαν να συγκρουστούν μαζί τους, και έτσι παίζανε τους ανήξερους.

Κάθισα στο πεζούλι δίπλα τους.

«Εύα ξέρεις που είναι ο Αλεξ;» με ρώτησε ο Μάριος.

«Όχι και δεν με νοιάζει» απάντησα αδιάφορα και ταυτόχρονα άναψα το τσιγάρο μου και το κρέμασα από το στόμα μου.

«Τσακωθήκατε;» ρώτησε η Εμμα έκπληκτη.

«Όχι, όχι ακόμα» απάντησα αλλά μουρμούρισα τη τελευταία λέξη. Οι υπόλοιποι με κοίταξαν παραξενευμένοι. Και ενώ ξεφύσησα το καπνό από το τσιγάρο, όλοι μαζί κοιτάξαμε προς το μέρος που εμφανίστηκε ο Αλεξ.

«Τι γίνεται;» μιλάει χαλαρός και αναπηδάει πανω στο πεζούλι.

«Τιποτα εδώ η Εύα μας έλεγε πόσο της λείπεις» γελάει ο Μάριος. Τον κοιτάζω παραξενευμένη και ανασηκώνω το ένα μου φρύδι όσο απομακρύνω το τσιγάρο από κοντά μου.

«Έγινες αστείος τώρα;» του λέω

«Γιατί μωρό μου δεν σου έλειψα;» πετάγεται ο Αλεξ και χαράζει ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Τραβά το χέρι μου και πέφτω πανω στο σώμα του. Από τα χείλια μου ξεφεύγει μια κραυγή ξαφνιάσου και εκείνος γελάει. Συνοφρυώνομαι και κοιτάζω αλλού. Ηλίθιε. Ηλίθιε. Ηλίθιε. Με εκνευρίζει η αυτοπεποίθηση του, παράξενο άμα σκεφτείς πως κάποτε ήμουν ερωτευμένη με αυτήν. Αλλά αυτοί είναι οι Κράιμς..

[.......]
Δεν είχα τη δυνατότητα να ψάξω για τον Γιάννη, όσο και να ήθελα να ζητήσω εξηγήσεις, έπρεπε να μένω κοντά στους Κράιμς, να μην μιλώ με άλλους, με βάση τα λόγια του Αλεξ. Βλέπω συνεχώς πως πολλά παιδιά θέλουν απελπισμένα να μου μιλήσουν από τη στιγμή πως έμαθαν ότι είμαι η MissAnonymous, αλλά φοβούνται..

Δεν ξεχνούν πως παραμένω κρίκος των Κράιμς.

Έφτιαξα τη τσάντα καλύτερα στον ώμο μου και συνέχισα να περπατώ ανάμεσα στους δρόμους της γειτονίας. Παιδιά με παρέες πίσω μου να γελούν, και εγώ συντρόφια με τις σκέψεις μου. Παίρνοντας από το καφέ που συχνάζει ο Γιάννης, τον εντόπισα να κάθεται μαζί με τη παρέα του. Είναι η κατάλληλη στιγμή να του μιλήσω; Εξάλλου είναι σπάνιες οι στιγμές που είναι χωρίς τον αδελφό μου! Πήρα βαθιά εισπνοή και άρχισα να περπατώ προς το μέρος του.