Never Say Never

Περαστικοί {09}

Βάλτε το τραγούδι πριν την ανάγνωση.

142 ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΜΑ
Όταν οι άνθρωποι χάνονται, συνηθίζουν να στηρίζονται σε περαστικούς για να βρουν το δρόμο τους. Περαστικοί άνθρωποι, που στην αρχή μοιάζουν σαν να είναι.. όλη μας η ζωή. Η όμορφη σωτηρία μας. Ευτυχώς, περαστικοί είναι και οι πόνοι μας μαζί τους. Όλα περαστικά είναι μωρό μου. Αυτό συνήθιζε να μου έλεγε όταν με έβλεπε να κλαίω, και ήταν γελοίο όταν δεν καταλάβαινε ποτέ το λόγο. Όχι μωρό μου, δεν είναι όλα περαστικά. Απλά όλοι όσοι εσυ γνώρισες, ήταν περαστικοί.

Πήρα μια βαθιά εισπνοή, ξελαφρώνοντας τον εαυτό μου από τις βαριές σκέψεις που τον τελαπορούσα. Έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας τον κρύο αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο μου. Δεν έβλεπα, μόνο ένοιωθα. Εκείνος μάλλον έκανε το αντίθετο.

«Ωραία δεν είναι;»

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και γύρισα να κοιτάξω το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Αντίκρισα δίπλα μου την Έμμα. Τα μαλλιά της φαίνονταν πιο σκούρα μέσα στην νύχτα, τα κατάμαυρα ρούχα της με το ζόρι ξεχωρίζουν από το πυκνό σκοτάδι τριγύρω.

Κοίταξα κάτω από το κτήριο που βρισκόμασταν. Οι Κράιμς ανεβαίνουν στις ταράτσες των εγκαταλειμμένων σπιτιών, η των κτηρίων που ποτέ δεν ολοκληρωθήκαν. Χαζεύουν όλη τη πόλη, σαν να είναι ένας διαφορετικός πλανήτης. Έτσι και τώρα.

Το θέαμα πάντα ήταν καλύτερο από όσο το θυμόμουν. Από όσο το είχα συνηθίσει. Το σκοτάδι έχει μια όμορφη, πυκνή πολύ σκούρα μπλε απόχρωση. Παρατηρούμε από πανω τα φωτιστικά του δρόμου που φωτίζουν σαν χριστουγεννιάτικα λαμπάκια το δρόμο. Ο κρύος αέρας ταξιδεύει ανάμεσα στη πόλη, και εμείς χαζεύουμε τους περαστικούς. Άλλοι τρέχουν βιαστικοί, άλλοι περπατούν μοναχοί, και άλλοι χέρι με χέρι. Άλλοι μιλούν στο τηλέφωνο, άλλοι γελάνε μεταξύ τους. Ο καθένας, με τη δικιά του ιστορία.

«Πάντα ωραία είναι» της απαντώ και βάζω τα χέρια στις τσέπες μου, χωρίς να σταματήσω να κοιτώ τη θέα.

Ακούω τη βαθιά αναπνοή της μέσα στην απέραντη ησυχία. Μόνο τα αυτοκίνητα, και ο ήχος από τη πόλη ακουγόταν ελάχιστα.

«Έμαθα, πως χώρισες με τον Αλεξ» μου ανακοινώνει.
«Ναι»
Από εκείνη τη στιγμή φάνταζε σαν να προσπαθούσε να πνίξει τα συναισθήματα της. Καθάρισε το λαιμό της αμήχανα.

«Πως και έτσι;» ρώτησε.

Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου ως απάντηση.