Never Say Never

Με απογοήτευσε {47}

Eua POV

Το κεφάλι μου εξακολουθεί να είναι βαρύ ενώ αισθάνομαι πικρές συσπάσεις πόνου που και που στο σημείο που δέχτηκα τη σφαίρα. Μερικές φορές αδυνατώ να ακούσω, να δω και νοιώσω οτιδήποτε άλλο, όσο ο πόνος βασανίζει το σώμα μου. Όλα αυτά είναι..τόσο καινούργια για εμένα. Ξύπνησα σαν να μεταφέρθηκα στη ζωή μιας άλλης. Ξύπνησα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, χωρίς να ξέρω καν το όνομα μου. Χαμένη σε ένα δρόμο χωρίς πινακίδες προσανατολισμού, μόνο άγνωστους ανθρώπους που με κατευθυνθούν στο δρόμο που εκείνη θέλουν να φτάσω.

«Εύα, με άκουσες;» ρώτησε το αγόρι που περπατούσε δίπλα μου.

«Συγνώμη Αχιλλέα αφαιρέθηκα, τι έλεγες;» απολογήθηκα καθώς γύρισα για να τον αντικρίσω. Εκείνος συνοφρυώθηκε. Φάνηκε εκνευρισμένος και ίσως πληγωμένος. Δεν καταλαβαίνω τι τον πείραξε. Ήταν σαν να τον μείωσα, παράτησα, πρόδωσα. Τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει δυσαρεστημένα.

«Αλεξ..» με διόρθωσε.

Ανασήκωσα τα φρύδια μου έκπληκτη από το λάθος μου.

«Α Αυτό!» αναφώνησα προσπαθώντας να διορθώσω τα πράγματα. Ίσως ακούστηκε πιο δυνατά από όσο ήθελα.

Εκείνος φάνηκε για μια στιγμή ανέκφραστος. Έσκυψε για μια στιγμή το κεφάλι του και το ξανά ανέβασε σκεπτόμενος.

«Οι γονείς σου γιατί δεν ήρθαν στο νοσοκομείο;»

«Απολογήθηκαν πως το πρόγραμμα της εταιρίας είναι πολύ αυστηρό. Ήρθαν τη δεύτερη μέρα της διανομής μου στο νοσοκομείο» του ειπα μα εκείνος δεν απάντησε, αν και ήξερα πως ο νους του κουβαλούσε χιλιάδες λόγια που δεν τόλμησε να μου πει. Παρόλα αυτά, ήξερα και η ιδιά πως η δικαιολογία των γονιών μου, ήταν απαράδεχτη.

Εδώ και εβδομάδες ήμουν στο νοσοκομείο περιμένοντας τη στιγμή που θα μου δώσουν το αναθεματισμένο εξιτήριο. Δεν γνώριζα ούτε καν τη σκιά μου. Πίστευα πως ότι και να γίνει, δεν θα υπάρξεις ποτέ μόνος σου, έχεις τον εαυτό σου. Αλλά ήμουν εγώ, που ο ίδιος μου ο εαυτός ήταν ξένος.

«Σου θυμίζει τιποτα αυτό το μέρος;» με ρώτησε βγάζοντας με από τον λήθαργο μου. Διεύρυνα όλο το μέρος με τα μάτια μου παρατηρώντας και τη πιο μικρή λεπτομέρεια. Είμασταν στο σταθμό του τρένου. Περπατούσαμε πανω στις διαχωριστικές γραμμές. Οι άνθρωποι όλοι κατευθύνονταν από την αντίθετη μεριά που εμείς πηγαίναμε. Δεν ήταν πολύ, ήταν λίγοι. Ο καθένας με το δικό του λόγο να πάρει το τρένο. Άνθρωποι, διαφορετικοί. Διαφορετικοί προορισμοί, πρόσωπα, χαρακτηριστικά, ρούχα, όμως όλοι πήγαιναν στην ίδια κατεύθυνση. Στην αντίθετη από μας. Εμείς.. είχαμε χάσει το τρένο.