Never Say Never

Ίσως ήταν μοιραίο {10}

«Ξέρεις..πάντα αναρωτιόμουν, πως άρχισε με αυτόν»  μίλησε και άρχισε να χαράζει αόρατα σχέδια πανω στο γαλάζιο σεντόνι του κρεβατιού μου.

«Τι εννοείς;»  τον ρώτησα και σήκωσα τη μέση μου. Την στήριξα και ένοιωσα το ζεστό δέρμα μου να δροσίζετε πανω στο παγωμένο τοίχο.

«Ήταν τόσο μαλάκας, και τα έφτιαξες μαζί του;»  γέλασε.
Προβληματίστηκα, και ανοιγόκλεισα δειλά τα μάτια μου.

«Ο-Όχι» ειπα και βολεύτηκα καλύτερα πανω στο στρώμα.

«Τότε;» ανασήκωσε ειρωνικά το ένα του φρύδι. Αναστέναξα και γύρισα να τον κοιτάξω. «Είναι μεγάλη ιστορία» του ειπα και χαμογέλασα στο τέλος.

«Τέλεια! Μισό» φώναξε και βγήκε έξω από το δωμάτιο τρέχοντας.

Τον παρακολούθησα από τη στιγμή που τινάχτηκε. Ανασήκωσα έκπληκτη τα φρύδια μου. Ύστερα κατέβασα το κεφάλι μου , έβαλα το χέρι μου στο κεφάλι μου και το έκρυψα. Άρχισα να γελάω μόνη μου και τη συμπεριφορά του.
Μόλις ήρθε με ένα μπολ pop corn στα χέρια, έκλεισε το φως και ξανά έκατσε δίπλα μου οκλαδόν. Δάγκωσα τα χείλια μου προσπαθώντας να συγκρατηθώ από το να γελάσω. Έφαγε βιαστικά λίγα popcorn. «Και κάτι ακόμα!» είπε. Άρπαξε το φακό που είχα ακουμπισμένο πανω στο γραφείο μου και μου τον έδωσε στα χέρια. Κοίταξα ξαφνιασμένη το φακό και ύστερα ανέβασα αργά το βλέμμα μου προς τον Γιάννη.

Κοίταξε αμήχανα τριγύρω και έφαγε άλλο ένα Popcorn.

«Τώρα υποτίθεται πρέπει να παραμείνει κλειστό το φως, και εσυ να βάλεις το φακό κάτω από το πρόσωπο σου» μου είπε και άρχισα να γελάω. «Δεν είναι ιστορία τρόμου» ειπα μέσα από τα χαχανητά μου.

«Σοβαρά; Ιστορία με τον Αλεξ και δεν είναι τρόμου;» ρώτησε

«Όχι!» του απάντησα και ξανά άρχισα να γελάω

«Λοιπόν, στο θέμα μας!» αναφώνησα αποφασισμένη να αρχίσω την διήγηση. Αυτός έφαγε άλλο ένα PopCorn για απάντηση.

Ήμουν καινούργια στη πόλη και γεμάτη όρεξη να τη γνωρίσω. Είχα προσπεράσει τη θλίψη μου για την απότομη αλλαγή περιβάλλοντος. Με έθλιβε το γεγονός που δεν θα περάσω τα δέκατα έκτα γενέθλια μου με την Δάφνη και τη Βερόνικα όπως κάθε χρόνο. Είχα ακουστά πως στη πόλη κυκλοφορεί μια επικίνδυνη ομάδα παιδιών, και δεν ήταν από αυτές της πλάκας. Που απλός καπνίζουν, και εκνευρίζουν καθηγητές. Οι Κράιμς, ήταν διαφορετικοί. Πολλοί αναρωτιόντουσαν άμα τους φοβούνται και οι ίδιοι τους οι γονείς. Πίστευα πως γνώριζα, αλλά δεν το έκανα.