Kidnapped

12. Jessica

12 – Jessica

Een week is er voorbij sinds ... Uiteindelijk was ik nog een paar dagen in het ziekenhuis gebleven. Het was de enige plaats waar ik me veilig voelde. Nu ik thuis ben kijk ik de hele tijd uit het raam, doe ik mijn kamerdeur op slot en ga zelfs niet meer buiten. Het heeft niet alleen te maken met wat er gebeurt is. Het komt door wat die man tegen me zei. Dat hij gestuurd was door Stuart. Er zal een dag komen waarop Stuart een tweede iemand stuurt, maar dan zonder waarschuwing of boodschap maar met een doel. En daar ben ik bang voor.

Ethan komt ook elke dag langs. Hij werkt wat minder de bakkerij, zodat hij meer bij mij kan zijn. Uit eigen initiatief, ik heb hem niets gevraagd. Ergens vind ik het erg dat ik zijn leven zo beïnvloed. En dat alleen omdat we vrienden zijn.

" Jessica? Kom eens naar beneden, lieverd " Mijn moeder's stem gaat door mijn kamerdeur, die zoals altijd op slot zit. Ik loop er langzaam naartoe en open hem. " Waarom? " De keren dat ik beneden ben geweest kan ik echt op één hand tellen. " De politie is er voor je. Ze zeggen dat het belangrijk is " Mijn armen sla ik als vanzelf om mijn buik heen. Het is één van de dingen die ik doe als ik nerveus ben. Waarom hebben ze me nodig? Heb ik al niet genoeg verteld? In het ziekenhuis hadden ze een robotfoto van Denzel gemaakt. Zeker 2 uur zijn ze eraan bezig geweest. Want elk detail moest kloppen. En dat terwijl ik er helemaal niet meer aan wou denken.

Langzaam slof ik achter mijn moeder aan naar beneden. Daar staan twee mannen, beiden in uniform. De ene schraapt zijn keel, terwijl de andere naar iets op zoek is in een mapje. " We hebben iemand gevonden die hard lijkt op de robotfoto die we laten maken hebben " Er wordt iets aan hem gegeven en hij steekt het naar me uit. Een foto. Een gezicht. Een bekend gezicht. Denzel.

Zodra ik doorheb dat hij het is draai ik mijn hoofd. De tranen staan alweer in mijn ogen. Ze hebben hem gevonden. Na een week. " Aan je reactie is hij het " De foto wordt terug in het mapje gestoken. " Wanneer komt hij voor de rechter? Ik wil dat hij gestraft wordt. En hard genoeg ook! " De twee mannen kijken even naar mekaar, voor ze wat beschaamd zeggen: " Dat zal niet kunnen. Hij is daarstraks gevonden in een meer. Dood. Een messteek in zijn rug die zijn hart doorboord heeft. Waarschijnlijk op slag dood "

De adem verdwijnt bijna uit mijn longen. Elke keer als ik denk dat het niet erger kan en ik denk alles gezien te hebben gebeurd er weer iets nieuws. Waarom heb ik toch nooit geluk? Waarom kan niet alles voorbij zijn? Nee, het wordt allemaal alleen nog maar erger ... Net op dat moment horen we voetstappen. Ethan komt de woonkamer in en lijkt verbaasd door de twee mannen te zien staan. Hij komt naar me toe en slaat voorzichtig een arm om me heen. " wat is er gebeurd? " De twee mannen doen nog eens hun korte uitleg. Even had ik nog gedacht dat het een droom was, maar het is echt. De realiteit.

" We zijn tenminste van hem verlost. Hij kan je niets meer dan, Jess. " Ethan's hand gaat rustig op en neer over mijn rug, om me te kalmeren. Alleen weet ik dat hij niet de enige is waar we bang voor moesten zijn. Er zijn er nog veel meer, waarvan we de identiteit zelfs nog niet weten.

A/N: Vote/Comment/Follow