Kidnapped

Epiloog

Epiloog

Een jaar later

Jessica

Ik leunde van het ene been op het andere. Vandaag was de dag waar ik al een jaar op wachtte. Ethan zou vandaag eindelijk vrij komen, na een gevangenisstraf van 1 jaar. Ik stond aan de gevangenispoort te wachten tot hij naar buiten kwam. Dit jaar had lang geduurd. Toch mochten we dankbaar zijn dat hij uiteindelijk maar één jaar naar de gevangenis moest. Voor de andere beschuldigingen had hij voorwaardelijke straffen gehad, dus Ethan had nog veel geluk gehad.

Mijn vader had, zoals beloofd, mijn verklaring voorgelezen. Ik had het hele proces in een andere kamer gevolgd omdat ik niemand terug wou zien. Toch was ik een aantal dagen thuisgebleven, zoals op de dag dat Ethan moest getuigen. Ik kon het op dat moment gewoon niet aan om hem te zien. Omdat ik zag hoe slecht hij eruit zag. Donkere wallen onder zijn ogen. Hij leek ook wat vermagerd te zijn. Ik had echt medelijden met hem. Mijn leven was nu terug zoals het was, maar hij moest toch nog even wachten voor hij ook terug aan zijn leven kon beginnen.

Tijdens dit jaar waren we veel dichter naar mekaar toegegroeid. Wat onze relatie tegenover mekaar was, wisten we niet echt. Elke week ging ik bij hem langs. Hij was ook altijd blij om me te zien. Ik wist niet ook zeker wat ik precies wou, als het over Ethan ging. Soms had ik het gevoel dat ik meer voelde voor hem, dan ik dacht. Op andere momenten was het te moeilijk om bij hem te zijn. Herinneringen die terug naar boven kwamen. Of we gekust hadden? Daar kon ik heel eerlijk over zijn. Ja. Natuurlijk was het een ongemakkelijk moment. Ik had het hem op de man af gevraagd tijdens één van onze gesprekken. Eerst keek hij alsof hij niet goed verstaan had wat ik hem gevraagd had, maar uiteindelijk gaf hij dan toch toe.

Sinds die dag wist ik dat er een deel van me was dat hem graag ziet. Waarschijnlijk omdat dat deel zich ervan bewust was, dat ik veel te danken had aan hem. Met nadruk op ' een deel '. Soms werd ik 's nachts wakker na een nachtmerrie. Meestal kwam Ethan daar ook in voor. Dan vervaagde Stuart in Ethan en was hij diegene die me mishandelde of verkrachte. 

Volgens mij psychiater moesten er nog wat maanden en jaren overgaan voor ik helemaal de oude was. Ik hoopte dat Ethan me die tijd wil geven, want op dit moment had ik echt nog niet verwerkt wat er allemaal gebeurd was. 

Ethan

Mijn ogen scanden het papier voor me. Ik moest er nog een paar invullen, voor ik eindelijk naar buiten mocht. Mijn gevangenisstraf zat erop en ik mocht eindelijk naar huis. Niemand kon weten hoe lang ik hier al naar uitkeek. Zodra alles getekend was, pakte ik mijn spullen en liep naar buiten. Jessica stond me al op te wachten. Ik sloeg mijn armen om haar heen, toen ik bij haar stond.  " Sta je al lang te wachten? " vroeg ik haar, nadat ze me voorzichtig een kus had gegeven.

Jessica was elke week langsgekomen. Dat was al veel meer dan ik ooit verwacht had. Tijdens die gesprekken had ze me ook verteld dat ze nog steeds bij de psychiater langs ging. Ze had het nog steeds moeilijk met wat er gebeurd was, zelfs een jaar na datum. Natuurlijk begreep ik dat. Ik had alleen gehoopt dat ze het misschien al een plaats had kunnen geven, want ik wou echt dat ze gelukkig werd. Nu ik terug vrij was, kon ik haar daarbij helpen. We konden samen een toekomst opbouwen. En hopelijk kon ik zo mijn fouten goedmaken.

Die tijd had ze echt verdiend, na alles wat ze had meegemaakt. Gelukkig kon niemand van de organisatie haar nog iets aandoen. Iedereen was opgepakt, vooral dankzij mijn getuigenis en verklaringen. Jayden had levenslang gekregen, Stuart 30 jaar en de meeste andere 10 of minder. Het zou nog lang duren voor iemand daarvan vrij kwam, laat staan dat ze vrij kwamen.

Mijn moeder was blij om me terug te zien. Eerst dacht ik dat ze boos zou zijn of teleurgesteld, maar ze was trots dat ik toch het goeie gedaan had. Ze was zelfs eens meegekomen met Jessica naar de gevangenis om me samen te bezoeken. Die twee kwamen verrassend goed overeen. Iets heel anders dan ik met Jessica's vader. Hij had nog steeds vooroordelen over mij, wat ik hem niet kwalijk nam. Ik was nog steeds verantwoordelijk voor wat er gebeurd was. Ik begreep dus echt wel dat hij me niet mocht. Hij zou ook nog tijd nodig hebben om alles te verwerken.

Mijn moeder was de volgende die ik een knuffel gaf.  Net als Jessica was ze me elke week komen bezoeken. Mijn vader daarentegen had het er moeilijk mee dat ik in de gevangenis zat. In dat jaar was hij me maar een paar keer komen opzoeken. Eerst deed het me pijn, maar nu begreep ik hem. Het was voor hem ook moeilijk natuurlijk. Iedereen ging hier anders mee om, natuurlijk.

Aangezien ik eindelijk mijn vrijheid terug had, niet alleen van de gevangenis maar ook van de organisatie, had ik beslist om in een klein appartementje te gaan wonen. Jessica kon me daar nog altijd komen opzoeken als ze dat wou. Zo wou ik vooral geen druk op haar leggen. Ze moest 100 procent achter ons staan voor ik maar iets met haar wou proberen. Al verschillende keren had ze me verzekerd dat ze het wou proberen. Dat ze een ons wou. Wat voor soort ' ons ' ze daarmee bedoelde, wist ik niet zeker.  Officieel hadden we geen relatie. Misschien kwam dat nog wel, wie weet. Alleen de toekomst zou dat kunnen uitwijzen.

A/N: Het allerlaatste hoofdstuk van Kidnapped :( 

Vote/Comment/Follow