Kidnapped

18.

18.

2 weken later

Jessica

Misschien kon ik eerst vertellen hoe de voorbije twee weken verlopen zijn. Alhoewel er ondertussen nog niet zoveel veranderd was. Stuart had me een aantal klusjes gegeven, zoals koken en dergelijke. ' Dan hoeven we niemand anders in te huren ' waren zijn exacte woorden. Langs de ene kant was ik nog tevreden met die klusjes. Zo had ik iets te doen én zou er niemand anders in dezelfde situatie als ik belandden. Dan zou ik me pas echt schuldig voelen. 

Gelukkig was Stuart begin deze week vertrokken. Het had me veel moeite gekost om het te weten te komen. Ethan had liever niet dat ik het wist. Dankzij mijn klusjes had ik hem dan toch horen praten met iemand anders. Blijkbaar gingen ze mij, of toch iemand die op mij leek, ruilen met een vriend van Stuart. Dat was de hele bedoeling geweest van mijn ontvoering. Het zorgde ervoor dat ik nog weinig hoop had voor de toekomst. De politie zou geen enkel spoor meer hebben. Dit zou hun enige kans zijn om Stuart te pakken te krijgen, maar daar zouden ze niet in slagen. Stuart zou er wel voor zorgen dat dat meisje bijna mijn dubbelganger was. 

Met Ethan had ik het meeste contact van allemaal. Hij probeerde me zo veel mogelijk te beschermen voor de andere mannen in huis. Die hadden zich verbazingwekkend rustig gehouden. Soms kreeg ik wel een koosnaampje of probeerde iemand me te betasten, maar Ethan was altijd snel om tussenbeide te komen. Aangezien Stuart er niet was, was iedereen zijn eigen baas. Ze deden wat ze zelf willen en konden het ook niet verdragen als iemand anders de baas speelde. Het verbaasde me wel dat Ethan dat probeerde te doen. 

Ethan

De voorbije twee weken waren veel beter dan de eerste paar dagen. Stuart was al een week weg, terug naar huis, om naar broer Jayden op te halen. Hij was diegene waarom we dit allemaal gedaan hadden. Hij was diegene die ervoor gezorgd had dat Jessica ontvoerd werd. De precieze details van het plan kende ik niet. Ik wist alleen dat ze een meisje gingen ruilen. Blijkbaar iemand die heel erg hard op Jessica leek. Dat moest ook wel, aangezien ze de politie te slim af wouden zijn. 

Het was wel de enige kans geweest voor Jessica om te ontsnappen. Als de politie Stuart niet zou vatten, dan was er geen hoop meer. Het leek haar niet echt te interesseren. Stuart had haar klusjes gegeven en daar had ze haar handen meer dan vol mee. Ze kon de andere mannen in huis ook meer en meer verdragen. Of was alles schijn? 

Ik probeerde haar wel te helpen, maar ik wou het niet té opzichtig doen. Dan zouden ze misschien doorhebben dat ik haar hielp. Nu lukte het ook nog om haar te helpen. Als Stuart terug was, dan zou ik niets meer kunnen doen. Dan was ze terug overgeleverd aan de duivel, zoals ik hem sinds kort noemde. 

Ik had er wel over nagedacht om haar te laten ontsnappen. Om haar uit deze hel te halen, maar ik had geen enkele idee hoe ik dat kon doen. Ik had zelf geen connecties of handlangers zoals Stuart, dus het leek me bijna onmogelijk om iets te doen. 

Jessica

Elke dag had ik wel een ander klusje om te doen. Vandaag was het wasdag, en was het de bedoeling dat ik de was ging ophalen. Ethan's kamer was de laatste die ik moest doen. Ik had net de was in de mand gedaan, toen hij de kamer inkwam. " Ik loop wel even met je mee naar de kelder " zei hij. Als iemand anders dat gezegd had, dan was ik bang geweest, maar ik vertrouwde Ethan. Hij had al zo veel voor me gedaan. 

Niemand volgde me ooit naar de kelder. Vooral omdat daar ook echt niets te zien was. Alleen maar de wasmachine en droogkast. Dit was de enige plek waar ik even alleen kon zijn. Waar ik naartoe ging als ik even rust nodig had. Ethan was wel een paar keer naar hier gekomen, maar aangezien hij geen aandacht wou trekken waren die bezoekjes altijd van korte duur. 

Ik stak de was in de wasmachine, terwijl Ethan opeens zei: " Stuart heeft laten weten dat het gelukt is. Dat ze het meisje geruild hebben voor zijn broer " Ik bleef even stokstijf staan. Het was gelukt. Dat betekende dat er bijna geen hoop meer was om hieruit te komen. Ik kon me ook niet voorstellen hoe mijn ouders zich moesten voelen. Heel even hadden ze het gevoel dat ze me terug hadden, maar dat was van korte duur geweest. 

Ik veegde snel een traan weg, die over mijn wang rolde. Ik wou echt niet huilen op dit moment. Ik moest sterk zijn en huilen hoorde daar echt niet bij. " Denk je dat ze me ooit zullen vrijlaten? " vroeg ik. Ik drukte op start en draaide me daarna naar hem om, zodat ik hem kon aankijken. Het bleef even stil, voor hij zei: " Ik vrees ervoor, Jessica " Ik zuchtte en legde mijn armen om mijn middel. Zo liep ik naar boven. Alleen hield Ethan me tegen op de trap. " Je komt hier alleen weg als je probeert te ontsnappen " fluisterde hij tegen me, voor hij snel naar boven liep. Zijn woorden speelden in mijn hoofd. Natuurlijk had ik daar al aan gedacht. Ik had alleen nog geen enkele mogelijkheid gezien om te ontsnappen. 

In mijn kamer aangekomen keek ik naar buiten. Vanaf hier kon ik de tuin zien. En het zwembad. Ik leunde wat meer naar voor, zodat ik beter kon kijken. Misschien kon ik Stuart overtuigen om naar buiten te gaan. Zogezegd naar het zwembad. En dan kon ik proberen ontsnappen op een onbewaakt moment. Het leek een stom plan, maar het was het enige dat ik had op dit moment en ik wou hier zo graag weg. Het maakte me zelfs niet uit dat ik niet wist waar ik was. Zolang ik maar weg was uit deze hel. 

A/N: Vote/Comment/Follow