De Dochter Van Sirius Zwarts

Versteend

'Vijftig punten als je het door Jenny's neus gooit.'
Begin februari mocht Hermelien de ziekenzaal verlaten, ontsnord, staartloos en vachtvrij. Op de eerste avond dat ze weer in de toren van Griffoendor was, liet Harry haar het dagboek van M.A. Vilijn zien en vertelde hij hoe ze het gevonden hadden. Hermelien had meteen allerlei ideeën maar niets dat ze deed hielp. De pagina's bleven wit.
Dat veranderde pas toen Harry erin schreef n antwoord kreeg.
Het was al bijna vier maanden geleden dat Joost en Haast Onthoofde Henk waren Versteend en vrijwel iedereen scheen te denken dat de dader, wie het dan ook was, het bijltje er definitief bij had neergegooid. Foppe was zijn, 'O Potter, 't wordt steeds zotter'-liedje eindelijk beu geworden, Ernst Marsman vroeg Harry op een dag tijdens Kruidenkunde heel beleefd of hij de emmer met kwakende paddenstoelen wilde doorgeven en in maart hielden een paar Mandragora's een luidruchtig en woest feestje in Kas Drie, wat professor Stronk heel gelukkig maakte.     'Zodra ze proberen bij elkaar in de pot te kruipen, weten we dat ze volgroeid zijn,' zei ze tegen Harry. 'En dan kunnen we die arme mensen op de ziekenzaal weer tot leven wekken.'     Tijdens de paasvakantie hadden de tweedejaars wel andere dingen aan hun hoofd. Het was tijd om hun vakkenpakket te kiezen voor het derde jaar, iets wat Hermelien uiterst serieus nam.    
'Dat kan onze hele toekomst beïnvloeden,' zei ze tegen Harry en Ron, terwijl ze lijsten met nieuwe vakken bestudeerden en hier en daar streepjes zetten.    
'Als ik Toverdranken maar kan laten vallen, vind ik alles best,' zei Harry.    
'Vergeet het maar,' zei Ron somber. 'We moeten al onze oude vakken houden, anders had ik Verweer tegen de Zwarte Kunsten meteen geschrapt.'    
'Maar dat is heel belangrijk!' zei Hermelien gechoqueerd.    
'Niet als Smalhart het geeft,' zei Ron. 'Het enige wat ik van hem geleerd heb, is dat je geen aardmannetjes moet loslaten.'     Marcel Lubbermans kreeg brieven van alle heksen en tovenaars in zijn familie, die hem allemaal verschillende adviezen gaven over de vakken die hij moest kiezen. Verward en nerveus las hij de lijstjes door, met zijn tong uit zijn mond en vroeg aan andere leerlingen of ze Voorspellend Rekenen moeilijker vonden klinken dan Leer der Oude Runen. Dat ging door totdat Anna kordaat alle brieven uit zijn handen rukte, ze in haar tas stopte, hem een bal en een enveloppe toe stak en van hem eis de dat hij nu perdirect zou opschrijven wat hij wilde, zonder zich "een kip aan te trekken van wat de rest van de wereld denkt".
Daan Tomas, die net als Harry bij Dreuzels was opgegroeid, deed uiteindelijk zijn ogen maar dicht, prikte met zijn toverstok naar de lijst en koos de vakken die hij toevallig raakte. Hermelien vroeg niemand om raad, maar koos gewoon alles.
Het enige waar Anna tussen twijfelde was of ze Waarzeggerij of Oude Runen moest kiezen. Ze besprak dit met Hermelien, die zich ineens herinnerde wat Anna had gezegt toen ze Harry's Sisselspraak ontdekten.
'Jij zei dat mensen je raar vonden omdat je dromen had die werkelijkheid werden.'
Bedenkelijk keek Anna Hermelien aan.
'Ja...?'
'Dus, was dat waar of niet?'
'Jawel, maar...' Anna leek te aarzelen. 'Ze zijn heel erg... vaag. En bovendien, tot nu toe zijn ze allemaal uitgekomen, maar niet altijd zo als dat je verwacht. Ik heb gedroomd dat we vrienden werden, jij, Harry, Ron en ik, en dat is gewoon uitgekomen. Maar ik heb ook gedroomt dat ik mijn moeder zal ontmoeten en zij is dood.'
'Toch denk ik dat je Waarzeggerij zou moeten kiezen. Ik bedoel: toekomstdromen? Misschien heb je wel voor ouders met het Zicht.'
'Ongetwijfeld.' zei Anna zacht, niet bijster enthousiast.

De eerstvolgende Zwerkbalwedstrijd van Griffoendor was tegen Huffelpuf. Plank wilde per se dat de ploeg iedere avond na het eten trainde, zodat Harry eigenlijk alleen nog tijd had voor Zwerkbal en huiswerk. De trainingen werden echter wel steeds leuker, of in elk geval droger en toen hij op de zaterdagavond voor de wedstrijd naar zijn slaapzaal ging om zijn bezem weg te brengen, was hij ervan overtuigd dat Griffoendor nog nooit zo veel kans had gemaakt om de Zwerkbalcup te winnen.     Die opgewekte stemming duurde niet lang. Boven aan de trap naar de slaapzaal werd hij opgewacht door een paniekerige Marcel Lubbermans.
'Harry - ik weet niet wie het gedaan heeft. Ik kwam binnen en ik zag -'    
Met een angstige blik op Harry deed Marcel de deur open.    
De inhoud van Harry's hutkoffer was door de hele kamer gestrooid. Zijn gescheurde mantel lag op de grond, het beddengoed was van zijn hemelbed getrokken en de la was uit zijn nachtkastje gehaald en omgekeerd op de matras.    
Harry liep met open mond naar zijn bed en stapte op een paar uitgescheurde pagina's van Tripjes met Trollen.    
Terwijl hij en Marcel de dekens weer op het bed deden, kwamen Ron, Daan en Simon binnen. Daan vloekte hard.    
'Wat is er gebeurd, Harry?'    
'Geen idee,' zei Harry, maar Ron bekeek Harry's gewaden. Alle zakken waren binnenstebuiten gekeerd.    
'Iemand zocht ergens naar,' zei Ron. 'Mis je iets?'    
Harry begon zijn spullen op te rapen en weer in zijn hutkoffer te gooien. Pas toen hij het laatste boek van Smalhart in de koffer had gemikt, besefte hij wat er ontbrak.    
'Vilijns dagboek is verdwenen,' zei hij zacht tegen Ron.    
'Wat?'    
Harry gebaarde met zijn hoofd naar de deur van de slaapzaal en Ron volgde hem naar buiten. Haastig liepen ze de trap af naar de halflege leerlingenkamer van Griffoendor en gingen bij Hermelien zitten, die een boek las met de titel Oude Runen Eenvoudig Verklaard.    
Hermelien en Anna waren diep geschokt toen ze het hoorde.    
'Maar - alleen een Griffoendor kan dat boek gestolen hebben -verder kent niemand ons wachtwoord...' zei Anna.
'Precies,' zei Harry.    
Toen ze de volgende ochtend wakker werden, scheen de zon en stond er een licht, verfrissend briesje.    
'Perfect Zwerkbalweertje!' zei Plank enthousiast aan de tafel van Griffoendor, terwijl hij de borden van zijn spelers vollaadde met roerei. 'Vooruit, Harry, niet zo sip! Je moet goed eten.'    
Harry had naar de volgepakte tafel zitten staren en zich afgevraagd of de nieuwe eigenaar van Vilijns dagboek ertussen zat.    
Hermelien had hem aangeraden om de diefstal aan te geven, maar daar voelde Harry weinig voor. Dan zou hij een leraar over het dagboek moeten vertellen en hoeveel mensen wisten nu nog waarom Hagrid vijftig jaar geleden van school was gestuurd? Hij had geen zin om dat allemaal weer op te rakelen.    
Toen hij samen met Ron en Hermelien de Grote Zaal verliet om zijn Zwerkbalspullen te halen, kwam er voor Harry nog een zorg bij. Net toen hij zijn voet op de onderste trede van de marmeren trap had gezet, hoorde hij het weer: 'Deze keer doden... laat me openrijten... verscheuren...'    
Harry slaakte een kreet en Ron en Hermelien sprongen verschrikt opzij.    
'Die stem!' zei Harry, die over zijn schouder keek. 'Ik hoorde die stem weer - jullie niet?'    
Ron schudde met grote ogen zijn hoofd, maar Hermelien sloeg met haar hand op haar voorhoofd.    
'Harry - ik geloof dat ik net iets begrepen heb! Ik moet even naar de bibliotheek!'    
En ze holde vlug de trap op.    
'Wat begrijpt ze?' zei Harry verstrooid. Hij keek nog steeds om zich heen, in een poging te bepalen waar de stem vandaan was gekomen.    
Heel wat meer dan ik,' zei Ron hoofdschuddend.    
'Maar waarom moet ze opeens naar de bibliotheek?'    
'Zo is Hermelien nou eenmaal,' zei Ron schouderophalend. 'Als je iets niet zeker weet, ga je naar de bieb.'
'Wacht,' zei Anna ineens. 'Harry, je hoort een stem. Eentje die alleen jij hoort, alleen jij verstaat.'
Harry knikte. Anna sprong op.
'Die vogelbeesten,' zei ze. 'Van Hagrid. Dat voor dieren waren het?'
'Hoezo?' vroeg Ron. 'Wat is daarmee?' Anna ontplofte.
'VERTEL ME HOE DIE STOMME BEESTEN HETEN!' riep ze.
'Het was een Haan!' riep Ron terug. 'Gewoon een haan!'
Beduusd keek Anna voor zich uit.
'Hij kan niet tegen de roep van een haan...' fluisterde ze. 'De spinnen vrezen hem. Hij bewoond de Geheime Kamer en de Kamer is geopend.'
Ze keek naar Harry. 'Het symbool.' zei ze. 'Daarom kan alleen jij hem horen. Hij is het symbool.'
'Anna, waar heb je het over?' vroeg Harry. 'Welk symbool?'
'Hermelien.' zei Anna ineens, alsof ze Harry niet gehoord had. Ze rende naar de uitgang van de Grote Zaal, achter Hermelien aan, maar Harry en Ron hielden haar tegen.
'Welk symbool?' voeg Harry weer.
'Zadderich.' Antwoordde Anna en ze rende weer achter Hermelien aan. Harry wilde haar volgen maar werd tegenhouden door Plank die naar de wedstrijd wilde.
Anna rende door het kasteel heen naar de bibliotheek. Hermelien, dacht ze, denkt Hermelien hetzelfde? Maar het niet! Niet hier, niet op Zweinstein. Iedereen kan dat ding zoen als het zich door de gangen beweegt. Als het zich al door de gangen beweegt.
Anna rende de bibliotheek in.
'Hermelien!' riep ze. Snel liep ze tussen de schappen door. Anna stond abrupt stil toen ze Hermelien zag. Versteend, met naast haar op de grond een spiegeltje. Het andere meisje keek geschrokken. Anna sprintte de bieb weer uit maar ze ging niet naar de Grote Zaal. Ze moest meer bewijs hebben. Meer dan dit. Waarom is dit niet genoeg? Je zag het toch! Een spiegeltje! Het is niet genoeg omdat ik het niet wil geloven, dacht Anna. Ik wil het gewoon niet! Voor zich op de muur zag Anna een schaduw. Ze struikelde over haar eigen voeten toen ze remde en viel op de grond. Het was geen schaduw. Het was zijn staart. Angst zoals ze ie nog maar één keer eerder in haar hele leven had meegemaakt overviel haar als een onverwachte regenbui. Ze kneep jaar ogen dicht, krabbelde overeind en rende de andere kant op.
Je kunt niet rennen met je ogen dicht. Anna opende haar ogen weer, rende nog net niet tegen de muur op en ging de bocht om. Ze rende zo snel ze kon naar jet einde van d gang, wetend dat ze niet kon ontsnappen. Ze wilde in Kira veranderen, sneller kunnen rennen, maar het lukte niet. Anna rende richtig jet raam aan het einde van de van en ging ernaast staan. Ze stak haar hand in haar zak maar trilde zo erg dat ze de pen meteen weer liet vallen.
Haar hart bonkte in haar keel en haar ademhaling was onregelmatig.
Oké, dacht ze. Rustig aan. Simpele gedachten.
Ze pakt haar pen weer op en zette de punt tegen de muur.
Ik ben Anna.
Schrijf een H. Niet trillen.
Ik ben dertien jaar.
Oké. Gaat goed.
Ik ben jarig op veertien septemder.
Een B. Niet te snel.
Ik zit in Griffoendor.
Kom op, rot pen! Een A! Kom op!
Mijn uil heet Egbert.
Niet door het raam kijken niet door het raam kijken niet door het raam kijken! Kijk naar de I!
Maar ze keek. Zijn weerspiegeling in het raam keek terug. Haar adem schokte in haar keel en Anna voelde nog er hoe haar pen uit haar hand op de grond gleed voordat alles om haar heen zich samen voegde tot één grote brij van het onderbewustzijn.

Voordat ze het wist werd Anna weer wakker uit iets dat op een droomloze en vooral tijdloze slaap had geleken. Ze keek omhoog naar het plafond van de ziekenzaal. Op het bed naast haar plan Hermelien.
'Hermelien?' vroeg ze toen ze zag dat zij haar ogen ook open had. Ze keken elkaar aan.
'Basilisk.' zeiden ze tegelijk. De mensen om hen heen waren al wakker of bezig met wakker te worden. Anna ging overeind zitten.
'De Basilisk.' zei ze tegen madame Pleister. 'Het is een Basilisk.'
'Dat weten we,' antwoordde madame Pleister. 'Meneer Potter en meneer Wemel hebben dat monster op wonderbaarlijke wijze verslagen.'
'Echt waar!' riep Hermelien uit. 'Ze hebben het opgelost!'
Anna zuchtte opgelucht.
'Had jij iets voor hen achtergelaten?' vroeg Anna Hermelien. 'Een hint?' Hermelien werd rood en zei enigsinds beschaamd: 'Ik heb een stuk uit een boek geschurd.'
Anna lachte.
'Ik heb op de muur geschreven.'
Ongelovig keek Hermelien op.
'Wat dan?' Anna grinkkikte.
'Volgens mij kwam ik niet verder dan "H&R basi". Maar dat was ook niet nodig want het is ze gelukt.