Adopted by the Vamps

*hoofdstuk 4*

___________*6 weken later*__________

"Hi Luna" zeg ik als ik na 6 weken thuisgebleven te zijn weer op school kom "fee!" Schreeuwt ze en rent naar me toe en trekt me in een knuffel, ondanks dat het al beter met me gaat sinds mijn ouders maakt iedereen zich nog steeds zorgen, Luna en Kato kwamen 1 keer in de week langs net als de rest behalve Jason die kwam bijna elke dag en daar ben ik hem heel dankbaar voor. De begrafenis is al geweest en die was voor mij persoonlijk heel heftig zeker omdat ik zeg maar in het midden punt stond, want ja mijn ouders zijn overleden net als mijn zusje. Mijn tante komt ook regelmatig langs. Maar nu ga ik weer een dag naar school omdat het thuis saai begon te worden. "Hallo fee ben je er nog?" Vraagt Luna "oh sorry zei je wat ik was even aan het denken wat er de afgelopen weken is gebeurt" verontschuldig ik me "ja, ik zei wat kijk daar is Jason" zegt Luna en wijst achter me, ik draai me om en zie de knapste jongen van de hele wereld staan, ik ren op hem af en knuffel hem dood, als hij doorheeft dat ik het ben knuffelt hij me terug en kust hij me op mijn neus waardoor ik giechel samen lopen we hand in hand terug naar mijn familie en gaan er bij staan. "Trinnng" klinkt de bel na een paar minuten en ik neem afscheid van de andere en loop met Isa naar ons lokaal waar onze mentor zit want hij heeft het eerste uur een mentoruur van gemaakt aangezien ik weer terug ben. ik wacht voor het lokaal als onze mentor komt aanlopen "ah als we daar felina niet hebben" zegt Kevin (wij noemen leraren bij hun voornaam) "hi Kevin" antwoord ik "hoe gaat het nu met je?" vraagt hij en ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd terwijl ik naar benden kijk "het is dat ik je ouders niet persoonlijk ken en het dus niet namens hen kan zeggen maar ik weet zeker dat ze trots geweest zijn dat je gewoon door gaat" zegt Kevin bemoedigend en klopt op mij schouder, hij opent het lokaal en laat iedereen naar binnen en gaat voor het lokaal staan "zoals de meeste van jullie van jullie al weten is felina weer terug" begint hij "en ik vind het niet eerlijk dat ze zomaar 7 weken thuis is gebleven en wij niet" schreeuwt Noor door de klas en ik voel woede opborrelen "hou het binnen" fluistert Isa nog maar het lukt niet en ik draai me woest naar haar om en ga staan "zomaar, zomaar thuis blijven. ik weet niet of je wel naar de roddels luistert waar de hele het over heeft, maar heel toevallig zijn mijn ouders en zusje 7 weken geleden overleden en ik weet niet wat jij van een persoon verwacht, maar ik ben al trots op mezelf dat ik hier nu überhaupt levend sta, want ik had nu ook jankend in bed kunnen liggen!" gil ik en Isa probeert me weer naar beneden te trekken maar ik ruk mijn arm los want ik ben nog niet klaar "waarom denk je dat er een mentoruur extra is ingeroosterd en dat ik heel toevallig weer terug op school zit levend en wel, mijn moeder en zusje zijn voor mijn ogen gestorven, ik weet niet of je het nieuws volgt maar ik en nog een man van 40 zijn de enige overlevers van de 1000 bezoekers die er die dag waren. ik heb mijn moeder belooft om verder belooft voor ze stierf en dat is dan ook de enige reden dat ik hier nog ben. ik spreek van geluk dat ik zo'n fantastische vrienden heb die me staande houden anders was ik er nooit meer geweest!" gil ik en Noor zit ondertussen met haar hoofd naar haar tafel te kijken en iedereen kijkt geschokt naar me omdat ik normaal vrij rustig ben in de klas "zomaar 7 weken weg"mompel ik en ga weer zitten "het spijt me Kevin, maar ik kon me niet meer inhouden" zeg ik en Kevin schud zijn hoofd "jij kon er ook niks aan doen, dat was gewoon heel onbeschoft van Noor" zegt Kevin streng kijkend naar Noor "die had ze verdient" fluistert Isa in mijn oor en ik glimlach "maar goed jullie weten nu dus wat er ongeveer gebeurd is, felina zou je nu even een beschrijving geven wat er gebeurt is?" vraagt Kevin en ik knik en sta op en loop voor het bord "ik was dus naar de dierentuin op de dag van die aanslag in Emmen weet je wel 7 weken geleden" zeg ik met een blik op Noor en ze bloost "ik zal jullie de details besparen maar het kwam er op neer dat mijn stiefvader weg ging om ons te beschermen ik en mijn zusje moesten rennen van mijn moeder en ze had belooft het te overleven" zeg ik en er rolt een traan over mijn wang en een snik verlaat mijn mond "toen struikelde mijn zusje en ze zei dat ik verder moest dus toen ze dat zei werd ze geschoten en toen moest ik maar lverder rennen. naderhand vond ik mijn moeder in haar schouder geschoten en toen we in het ziekenhuis waren geweest had ze nog maar 3 uur te leven en zo ben ik letterlijk iedereen verloren" huil ik nu"want zoals jullie weten zijn mijn vader stiefmoeder en stiefbroertjes al overleden net als mijn stiefzusjes" weet ik nog maar net tussen mijn snikken door te brengen Kevin knikt en ik ga weer aan mijn tafel zitten 'was Jason hier nu maar'denk ik in mezelf en alsof hij me gehoord had word er op de deur geklopt en komt Jason binnen lopen en ziet mij met een rode kop en betraande ogen zitten en komt naar me toe en trekt me in een knuffel zoals hij de afgelopen tijd had gedaan. ik sluit mijn ogen en laat de tranen rollen en Jason laat me niet los. "dank je ik hou van je" fluister ik en Jason verbreekt onze knuffel en kijkt me aan "gekkie je hoeft me niet te bedanken je hebt het al zwaar genoeg" zegt hij glimlachend en ik glimlach flauwtjes en leg mijn hoofd tegen zijn hoofd en iedereen fluit en ik draai met mijn ogen.

"daar hebben we haar hoor" zegt jack lachend en ik kom als een idioot aan rennen, want ja dat ik bijna 17 ben wil niet zeggen dat geen idioot mee mag zijn "wat ga je eigenlijk doen met je verjaardag?" vraagt wouter "geen idee" antwoord ik "laat dat dan maar aan ons over" zegt Luna geheimzinnig en ik knik.