Adopted by the Vamps

*hoofdstuk 1*

we zijn in de dierentuin en ineens hoor ik harde knallen. "Mama wat zijn dat!" Schreeuw ik in paniek "dat zijn precies want je denkt dat het zijn lieverd" zegt mijn moeder met tranen in haar ogen, ook uit mijn ogen lopen tranen en mijn zusje dat er onbegrijpend bij, dan realiseert zij zich ook wat er gebeurt, kogelschoten. en begint te schreeuwen en huilen en ik neem haar in een knuffel. "Papa blijf!" Gil ik "nee ik ga jullie in veiligheid brengen" huilt hij en hij draait zich om en rent weg. "Mama wat moeten we doen" huilt jasmijn "jullie moeten rennen" zegt mama "nee mama ik kan je niet laten" huil ik "het moet felina je miet rennen" Zegt mama streng "nee mama ik ga je niet alleen laten" huil ik en mijn zusje knikt "je moet red jezelf" zegt mama "en jasmijn dan?" Vraag ik "neem die met je mee, maar als ze het niet redt moet jij verder, fee je bent sterk je moet door" huilt mama nu ook " nee ik kan jasmijn niet alleen laten" huil ik "jawel felina als je mij moet redden gaan we alle twee dood" huilt jasmijn nu "ja ik kan niet zonder jullie leven" huil ik "jawel je bent sterk genoeg" zeggen mama en jasmijn tegelijk "alleen als jij belooft om het te overleven, mama" huil ik nog harder "belooft" zegt mama en ik trek jasmijn mee weg van mama wetend dat ondanks haar belofte ze het toch nooit van haar leven zal overleven.

"Nee jasmijn, niet struikelen dat redden we niet" huil ik "denk aan wat je zei tegen mama, fee je moet we houden van e en we zullen je nooit alleen laten, alleen je moet rennen, je moet door met leven" zegt jasmijn rustig en ik knik ze word geraakt door een kogel en ze zakt op haar rug, ik sluit haar ogen en ren, ik ren zo snel als ik kan aangezien ik belooft had om mezelf in leven te houden.

Ik loop door het park heen een half uur na het einde van de aanslag, ik heb mezelf de hele tijd verstopt in een hoge boom tussen de bladeren. Ik zie papa op de grond liggen en zak door mijn knieën en barst opnieuw in huilen uit "waarom mij waarom moest ik nou weer als enige over blijven" huil ik en ik voel een hand op mijn schouder en als ik op kijk zie ik een politie man staan met een geruststellende glimlach op gezicht en ik geef door mijn tranen heen een glimlach "was hij de enige?" Vraagt hij vriendelijk en ik schud mijn hoofd "ergens liggen ook nog mijn moeder en zusje" snik ik en hij knikt "kom maar dan gaan we ze zoeken en laten we hem ophalen door de andere" zegt hij vriendelijk en ik knik en sta op, hij pakt mijn hand en ik lijd hem naar de plek waar ik mama voor het laatst sprak. "Ze beweegt!" Gil ik en laat de politie agent los en ren naar mama toe "mama!" Roep ik huilend en ik neem haar in een knuffel "ik had het je toch belooft" zegt ze met een flauw lachje en ik glimlach zwakjes "alleen ik ben wel geschoten in mijn schouder" zegt mijn moeder "meneer breng een dokter ze is in haar schouder geschoten" zeg ik tegen de agent achter me en hij knikt en zegt iets in zijn walkie-talkie "mama het spijt me maar jasmijn heeft het niet gehaald" snik ik "ik weet het lieverd" zegt ze en ik knik en ga naast haar liggen en knuffel haar bijna dood "ik hou van je" fluister ik "ik ook van jou" zegt mama terwijl ze een kus op mijn voorhoofd drukt en op dat moment vergat ik even al het verdriet en alle stres alleen ik en mama.

Ik zit in de wachtruimte van het ziekenhuis omdat die stomme mensen me niet bij mijn moeder laten. "U mag binnenkomen, dan kunnen we gelijk een paar dingen bespreken" zegt de dokter en ik spring op en ren de kamer binnen en ga bij mijn moeder op het ziekenhuisbed liggen en mama sluit haar armen om me heen en geeft me een kus op m'n kruin en ik glimlach "nou laten we maar gelijk met de deur in huis vallen, u heeft nog drie uur te leven" zegt de dokter vol medelijden en ik begin gelijk te huilen "mag ik wel naar huis?" Vraagt mama snikkend en de dokter knikt en ik maak me los uit de knuffel en pak mama's sleutels en mama stapt uit bed en loopt achter me aan naar de auto en ze rijd ons wonderbaarlijk makkelijk naar huis. Als we thuis zijn gaan we op de bank zitten en zet ik koffie voor mama "alsjeblieft je laatste kop" glimlach ik en mama snikt en ik begin te huilen "je kan me niet alleen laten" snik ik "felina jij kan dit" troost mama me terwijl ze me in een knuffel trekt en ik knik "ik wil niet naar een weeshuis" huil ik "ik kan dit huis niet weg geven" huil ik verder "dan doe je dat niet, we bellen Nina  wel om te vragen of ze bij je komt wonen als voogd, je kan makkelijk het huis afbetalen met de erfenis en je kan nog zeker een dik jaar luxe leven voor 3 personen van ons overige geld" zegt mama en dat stelt me gerust

"Nina vind het juist heel prettig om bij je te zijn" zegt mama als ze ophangt en ik glimlach en huil tegelijk. Ik kruip in een knuffel bij mama op schoot en begin te huilen "Felina je moet beloven om weer gelukkig te worden, weet feetje we zijn niet weg we zullen altijd bij je zijn ook al zie je ons niet" zegt mijn moeder en ga nog dichter tegen haar aan liggen "dat beloof ik, Nina had me belooft om het huis op haar naam te nemen en hier te komen wonen. Ik hou ziels veel van je mama en ook van de andere zeg ze dat" huil ik "ik ook van jou fee" fluistert mama en ik knuffel haar nog steviger vast, maar ik voel mama's grip verslappen en ik schreeuw het uit en ik kijk omhoog en sluit mama's ogen. Ze is dood en ik ben alleen