De Slavendrijver |1| #Wattys2014

27. De grootste fout

Een rilling gleed over haar rug. Haar vader. Wat had ze gedaan?

"Haal dat kind weg! Uit mijn ogen! Dat is mijn kind niet! Zij is een moordenaar..."

Robyn zoog een teug adem naar binnen. "N-nee... p-papa, laat me niet los!"

Ze drukte haar vingers tegen haar slapen en sloot haar ogen. Die man daar, op de grond... Overal bloed, zijn letterlijk gesloopte lichaam. Kapot. Waarom... waarom moest ze net omkijken? Die man... zijn lichaam was opengereten. Bloed stroomde uit zijn wonden.

En het enige wat ze nog hoorde was het donderen van de wagen over de ongelijkmatige weg.

***

 "Wow," zei Sam ademloos. "WOW!"

Ze zaten zich allemaal te vergapen aan de stad, afgezien van Bart (die het al vaker had gezien natuurlijk), Hallet en Robyn. "Dat is nou Lane-Io!" zei Bart trots. "Mooi hè?"

"Lane-Io?" Chloë gooide haar armen in de lucht van vreugde. "Dat is mijn stad!" gilde ze. Midden op de wagen maakte ze opeens een vreugdedansje. "Daar moet ik heen! Daar woont meneer Stuart."

Britt keek verlangend naar de stad. "Wauw Chloë, ik ben zo jaloers," zei ze langzaam. "Ik wil ook zo'n mooie stad wonen!"

Bart moest lachen. "Alle steden zien er zo uit hoor! Sommige steden zijn nog veel mooier. Jij wou toch naar Redovia of Stariovia? Die zijn ook prachtig hoor, die liggen tegen over elkaar en worden gescheiden door de rivier."

"Yes," zei Britt onder de indruk.

Robyn had echter nog steeds niets gezegd en lag nog ineen gedoken in haar hoekje. Ze was kapot. Ze wilde niet meer.

Juist op dat moment voelde ze grote hand van Hallet op haar schouder. Ze voelde zijn warmte steeds dichterbij komen en wist dat hij naast haar kwam zitten. "Sorry," fluisterde hij in haar oor. "Sorry dat ik zo boos deed."

Robyn schudde woest haar hoofd, alsof ze al die herinneringen eruit wilde schudden. "N-nee."

"Robyn!" zei Hallet gefrustreerd. Hij tilde haar kin op zodat ze wel in zijn ogen moest kijken. "Luister. Ik wilde niet dat je achterom keek! Ik wilde niet dat je die gast zou zien, oké? En ik was nog helemaal gestrest van daarvoor... Kom op, Robyn. Je bent gewoon zo friggin' nieuwsgierig! Het is nu gewoon je eigen schuld als die man je gaat achtervolgen in je dromen!"

"Oh, dus nu is het mijn schuld?" snauwde Robyn. "JIJ maakte die man koelbloedig af! Daarna sleep je ons mee en als ik dan achterom kijk, zie ik die man daar liggen. Is het dan mijn schuld dat ik daarvan moet gruwen?"

Hallet wreef over zijn voorhoofd. "Ja, dat is je eigen schuld. Ik had gezegd dat je moest gaan liggen! Ze zaten achter ons aan, oké? Ze kwamen achter ons aan! Stel nou dat ze je gezien hadden, dan hadden we een fking groot probleem gehad!"

Diep in haar hart wist Robyn dat Hallet gelijk had, maar ze wilde niet toegeven. "Daarom had je me nog niet zo hoeven af te snauwen," zei ze kattig.

"Sjee," zuchtte Hallet, terwijl hij met zijn ogen draaide. "Periode van de maand of zo?"

Robyns ogen werden groot en haar wangen kleurden felrood. Ze wendde haar ogen af en durfde hem niet aan te kijken. Hoe hij dat zei!

Heel langzaam keek ze op en ze zag dat hij ook licht bloosde. "Laten we het vergeten," zei hij kort. Robyn keek maar weer naar de bodem van de wagen. Het hout kraakte onder hun gewicht. Met haar vinger duwde ze een paar splinters uit elkaar. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Het boeide haar niets dat Hallet boos was geworden. Het was... het was de manier waarop hij haar had toegesproken. Dat maakte zo veel los in haar! Herinneringen kwamen terug, maar ze kon ze niet plaatsen. Ze haatte het.