Duyduğu kelimeler ile tekrar utandı esmer genç. Bu sefer artı olarak yanaklarının kızardığına emindi. Ne cevap vermesi gerektiğini de bilmiyordu.
Ya da cevap vermeden dudaklarını mı birleştirmeliydi?
En uygun seçenek olarak gördüğü seçeneği seçme hakkını kullandı.
Göz kapaklarına teker teker özenle, sırayla dizilmiş kirpiklerin sahibi olan gözlere baktı derince. Birçok anlam ifade ediyordu fakat bir o kadar da ifadesizdi. Kelimeler bunu anlatmak için sıraya dizilemiyor, anlamlarını kaybediyorlardı.
İkisi de birbirlerinin gözlerine yoğun bakışları beraberinde bakıyorlardı.
Taehyung uzatmadan yaklaşmaya kalkışmıştı ki...
Yoongi aniden ikisinin dudaklarını birleştirdi. En ufak bir hareket yok. Sadece üst üsteydi dudakları, göz gözeydi bakışları.
Bulundukları kafedeki bazı insanlar onlara tepki göstermeye başlamışlardı bile. Hak etmedikleri tepkiyi görüyorlardı insanlardan. Vücuda göre değil kalbe göre sevdikleri için. Kasık ya da göğüslerdeki fazlalığı değil kalplerdeki duyguları sevdikleri için. Doğru olan onların yaptığıydı.
Yoongi tek dokunuş ile, elden gitmiş, canını feda edebileceği dudaklardan ayrıldı. Yüzleri arasında fazla uzaklık yoktu, beyazda bir tebessüm, esmerde gülümseme vardı.
Yoongi geri çekilerek yerine oturduğunda Taehyung'un fazlasıyla utandığını biliyordu. Kendi duygularının da filizlenmeye başladığını hissetmişti. Uzun zaman sonra hissedebileceğine inanıyordu.
Yoongi konuşmak üzere solgun dudaklarını aralamışken yanlarına gelen garson ile dudakları arasındaki uçurum boşluğu kapandı.
Müşterilerden birisi rahatsız olduğunu söyleyerek kafeden çıkartılmalarını istemişti.
Orospu çocukları, diye içinden geçirdi Yoongi.
Beraber masadan kalkarak kafeden çıkmak adına kapıya ilerlediler. Taehyung da sinirlenmişti, bu yüzden kapıdan çıkmadan önce kafedeki herkese orta parmağını göstermeyi unutmamıştı. Bu harekete karşı içinden güldü Yoongi.
Şimdi ise yan yana ilerliyorlardı boş sokakta. Sokağın neden boş olduğu tartışılır fakat onlar için güzeldi.
Sadece sessizliğin içindeki gürültüleri dinleyerek yürüdüler.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
who lives in morgue | taegi
Fanfiction"Evim nerede demiştin?" "H-hastane... " "Oh, hastaneye yakın mı? Benimki de hastaneye yakın. Şanslısın gibi." "Evet.. Evet, çok şanslıyım..." Boşluğu doldurmasını bekler gibi bir hali vardı solgun bedenin. "Aman Tanrı'm.. Ne kadar kabayı...
