rebel

Hoofdstuk 21

'Jullie hoeven niet te wachten op steun van de koning of iemand anders, er is niemand meer. Koning Alexander is dood.' Ik zie dat ze dit nieuws nog niet gehoord hebben. De meeste mannen beginnen zenuwachtig te worden en kijken om zich heen naar een uitweg. Maar Kai zou Kai niet zijn als hij zijn mond hield. 'En hoe weet jij dan dat hij dood is, het is gewoon een truc om ons in de war te brengen.' Ik kijk Kai recht in de ogen en zeg doodkalm. 'Ik weet het omdat ik een pijl door zijn hart heb geboord.' Hij verraad niet veel wat hij denkt maar toch kan hij niet verbergen dat hij bang begint te worden. Zijn ogen veraden hem. 'Nu denk je zeker, hoe heeft ze het gedaan? Waarom heeft ze het gedaan? Nou dat is een goede vraag.' Ik draai weg van Kai en loop om de gevangenen heen. Helemaal weer in mijn element. 'Dat komt omdat ik de Rebel ben. Degene die niet zomaar machteloos en gehoorzaam mijn dorp laat vermoorden. Maar genoeg gekletst ik geef jullie een keuze. Of jullie gehoorzamen en worden gestraft voor jullie daden, maar jullie blijven leven. Of jullie proberen te ontsnappen en worden gedood. Simpel.' Ik krijg een pijl en boog aangeboden van iemand en kijk rustig rond. Niemand veroerd zich voor een paar seconden, niet wetend wat ze moeten doen. Langzaam laat de een na de ander hun hoofd hangen en geven op. Kai daarin tegen ziet dit allemaal met zijn hoofd trots omhoog. Maar naar mate er meer mannen zich overgeven naar mate hij onrustiger begint te worden. 'Jij kunt mij nooit pakken.' Schreeuwt Kai. Hij duwt Layla omver pakt het mes en rent ervandoor. 'Laat mij maar' Zeg ik tegen een paar vrouwen die achter hem aan willen gaan. Ik span mijn boog, trek de pijl naar achteren. Richt het op Kai en laat los. Schreeuwend van pijn valt Kai om. Grijpend naar de pijl die dwars door zijn been gaat. Rustig loop ik naar hem toe en zeg 'Zo makkelijk kom je niet van mij af, de dood is te simpel voor jou.' 

Na een week heeft elk man in het dorp een eerlijke rechtzaak gehad en hun straffen bepaald. Nu er niks meer anders op zit dan terug te gaan naar het kasteel en Christian onder ogen te komen klim ik op Shadow en rijd de zonsopgang tegemoet. Toen ik bij het kasteel aankwam had ik toch een deja vu moment. Ik keek naar hetzelfde kasteel maar nu toch met een ander doel. Ik haal nog een keer diep adem en rijd verder door de poort. Ik wordt meteen geholpen door een stalknecht en geef Shadow aan hem. Terwijl ik de trap op loop zie ik dat iedereen mij elke keer aankijkt, niet openlijk maar toch opvallend. De deur is nog niet open of ik word of ik iemand springt tegen me op en omhelst me. 'Ik heb je zo gemist. Waar was je? Is alles goed met je? Waarom ging je ineens weg?'  tja hoe geef je daar nou antwoord op. 'Ik vertel je straks alles wat ik heb gedaan maar eerst wil ik me opfrissen. 'Oh natuurlijk zoek me op wanneer je wilt praten' Lizzie huppelt weg. Nou die is in een vrolijke bui. Carter rent voor me uit naar mijn kamer. Eenmaal daar ga ik naar het raam en kijk naar buiten. Ik weet niet hoe lang ik daar stond maar op een gegeven moment voel ik iemand achter me staan. 'Ik wist niet dat je terug was.' Christian komt naast me staan. 'Ik wist ook niet hoe lang ik weg zou blijven.' Zeg ik. Ik blijf naar buiten staren, naar de zonsondergang. 'Waar was je naartoe gegaan? Ik had bijna een zoektocht georganiseerd om je te zoeken. Maar Lizzie zei dat ik je moest laten gaan dat je terug zou komen.' Ik zucht en kijk naar Christian die al naar me zat te kijken. 'Ik had nog een paar dingen die ik moest regelen.' 'Ik snap het' Christiantrekt me plotseling in een knuffel. Eerst sta ik verstijfd met zijn armen om me heen maar na een paar ogenblikken ontspan ik me en knuffel hem terug. 'Ik heb je gemist. Het is saai zonder jou in het kasteel.' Ik lach zacht. 'Oh ja is dat zo.' We stappen uit elkaars armen en kijken elkaar aan. Ik zie iets in zijn ogen wat ik maar niet kan omschrijven wat het is. Plotseling buigt hij naar voren en kust hij me. Ik kus hem terug. Toen we op adem moesten komen van de kus vraagt Christian. 'Trouw met me.' Ik staar hem aan. 'Weet je zeker dat je niet iemand wil die gehoorzaam is en niet zomaar wegrijd?' vraag ik verbaasd. Christaan glimlacht naar me en zei. 'Wat is daar nou spannend aan?'

THE END. Het is eindelijk klaar. sorry dat het steeds langer duurde voordat ik de delen had geupdate. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Toch nog een goed einde :) Please vote en comment van wat jullie ervan vonden