rebel

Hoofdstuk 16

Sorry dat ik er zo lang over deed om te updaten. Ik was weer naar school en had een writers block. Ik wist gewoon niet hoe ik het verder moest gaan schrijven. Ik probeer zo goed mogelijk het door te zetten maar ik weet niet of het precies is wat ik wilde. Ik weet dat dit een klein stukje is, maar ik wilde toch iets uploaden het is al te lang geleden. Please comment en vote :)

De foto hierboven/ naast is hoe Christian eruit ziet.

Amalia's POV

Het is alweer drie dagen na de brief die ik aan de koning heb gegeven. Ik heb nog steeds geen woord gehoord van Christian. Hij zou al een uur geleden moeten zijn. Peinzend en in gedachten verzonken loop ik heen en weer, heen en weer. Ik hoor een takje achter me knappen en draai me snel om. ' Rustig maar Amalia, hij komt vast wel.' zegt Elizabeth die tussen de bomen vandaan komt. 'Dat weet ik ook wel maar hij is wel heel laat. Er is vast iets mis, we moeten hem zoeken' ik laat me verslagen in het gras vallen. Wat is er met me aan de hand, ik maak me nooit zorgen om iemand, nooit! Zelfs niet Carter, en hij is alles wat ik nog over heb van mijn oude leven. Met mijn hoofd in m'n handen komt Carter op mijn schoot liggen. Ik krab hem achter de oren en ga weer opstaan. Carter heeft gelijk, ik kan niet zomaar nutteloos op de grond gaan zitten. ' Oké het duurt me te lang, blijf jij hier voor als hij nog komt, ik ga naar hem toe.' 'maar dat is veel te gevaarlijk, straks wordt je gezien.' 'Dat is waar, oké als hij er nog niet is over een uur ga ik naar hem toe, wat de consequenties ook is, we moeten doorzetten. De koning is bijna op zijn breekpunt.' 

Na nog een poos te hebben gewacht komt Christian toch opdagen. Ik kijk hem boos aan en vouw mijn armen over elkaar 'waar bleef je nou?' Christian grijnst en vraagt me 'Wat is er dan? Was je bezorgd?' 'Dat zou je wel willen. Gelukkig had ik niks anders te doen anders was ik je hoog persoonlijk zelf opgehaald. We hebben geen tijd om te treuzelen. We hebben al 2 keer moeten verhuizen anders waren we al gepakt en het wordt tijd om het af te ronden. Dus we moeten het eindplan bedenken.' Na een paar uur te hebben overlegd hebben we een plan gemaakt. Ik hoop dat het gaat lukken want veel kan mis gaan.

Nadat we het plan hebben gemaakt loop ik met Christian een stukje mee. 'Hoe is het eigenlijk om op te groeien in een paleis?' Ik kijk hem nieuwsgierig aan. 'Nou het is best wel eenzaam. Mijn ouders waren altijd druk bezig met het behouden van de vrede en al die zaken dat ze geen tijd hadden voor mij. Gelukkig was er genoeg personeel die altijd wel aardig waren en mij lieten helpen bij de simpelste klusjes.' Hij had een kleine gelukzalige glimlach om zijn mond. 'Maar alles veranderde toen mijn oom koning werd. Al het personeel had geen tijd meer voor me, ze waren niet meer vrolijk.' Ik keek naar hem, je kon de pijn gewoon zien in zijn gezicht. 'Je hebt gelijk weet je' Christian keek me aan 'Mijn oom heeft al te lang geregeerd, het koninkrijk vergiftigd. Het wordt tijd dat de mensen weer vrolijk kunnen zijn.' We lopen in stilte verder tot aan de rand van het bos. Christian blijft staan en kijkt me doordringend aan. Hij laat zijn hoofd langzaam zakken en kust me. Na een poosje trekken we terug. Ik kijk blozend weg. 'Ik moet maar weer terug gaan.' Zonder Christian aan te kijken loop ik weer terug. Na een paar meter kijk ik toch nog om en zie dat Christian nog naar me kijkt. Ik draai me weer snel om en loop snel weer terug naar Lizzie en de rest.