In love with the wrong girl 2

Chapter 1

Άρης POV

Έχω στηριχτεί πάνω στην μηχανή μου και κοιτάζω την απέραντη θέα που απλώνεται μπροστά μου. Ξέρω ότι κανονικά θα έπρεπε να την βλέπω μαζί της αλλά κατά κάποιο τρόπο μετά από τόσο καιρό έχω καταλάβει ότι πάντα θα είμαι μαζί της αφού την έχω μέσα στην καρδιά μου.

Ανέβηκα στην μηχανή και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Θα αναρωτηθείτε τώρα αν πάω πίσω στο ξενοδοχείο που έμενα όσο έκανα το ταξίδι μου. Ε, λοιπόν όχι. Δεν εννοώ αυτή την επιστροφή. Εννοώ την άλλη. Την επιστροφή πίσω στην ομάδα.

Χτες καθόμουν σε ένα μπαρ και παρατηρούσα ένα τσούρμο παιδιά που ήταν όλοι μαζί και όταν υπήρξε ένα πρόβλημα σε μια κοπέλα που άνηκε στην παρέα τους αμέσως την υποστήριξαν όλοι μαζί, σαν ομάδα. Μπορώ να πω ότι αυτό το συναίσθημα μου είχε λείψει. Το συναίσθημα ότι ανήκω κάπου. Σε μια ομάδα.

Έτσι αποφάσισα να πάω πίσω. Στο μέρος που ανήκω και πάντα θα ανήκω. Ότι κι αν γίνει θα είμαι πάντα εκείνο το κακό αγόρι από την συμμορία. 

Μετά από τρεις ώρες διαδρομή είχα φτάσει στην πόλη και ακολουθούσα τον δρόμο για την αποθήκη. Φυσικά και ήξερα ότι δεν θα έβρισκα τίποτα άλλο από ένα άδειο μέρος, μιας και από εκείνη την νύχτα είχαμε αλλάξει χώρο, αλλά είχα ανάγκη να πάω να ξαναδώ αυτόν τον χώρο. Έστω τώρα. Μετά από τόσο καιρό.

Μπήκα μέσα στον εγκαταλελειμμένο πια χώρο και ένα σωρό αναμνήσεις ξύπνησαν μέσα μου. Αναμνήσεις που και ο ίδιος είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια. 

Περπατούσα στον χώρο όταν χτύπησα κάτι μεταλλικό με την άκρη του παπουτσιού μου. Έσκυψα για να δω τι ήταν και τότε έμεινα να το κοιτάω. Αυτό ήταν το μενταγιόν της Βικτώριας. Το είχε χάσει λίγες μέρες πριν από την μοιραία νύχτα. Θυμάμαι είχαμε κάμει την αποθήκη άνω κάτω αλλά δεν το είχαμε βρει πουθενά.

FLASHBACK

Καθόμασταν στον καναπέ και την φιλούσα παθιασμένα. Δεν μπορώ να την χορτάσω με τίποτα. Ξαφνικά σταμάτησε να με φιλάει κι έπιασε τον λαιμό της. Μα τι έπαθε;

Βικ: Άρη που είναι το μενταγιόν μου;

Άρης: Ποιο μενταγιόν;

Βικ: Αυτό που φοράω πάντα! Που είναι!;

Άρης: Ηρέμησε θα το βρούμε! Οκ;

Βικ: Σήκω να ψάξουμε!

Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να ψάχνομε όλη την αποθήκη για να το βρούμε αλλά δεν υπήρχε τίποτα πουθενά. Λες και άνοιξε η γη και το κατάπιε!