Adopted?

15

Zodra ik op de zanderige landweggetjes kom druk ik het gas harder in en ik ga steeds sneller en sneller. Ik druk het gas helemaal in en vlieg de bochten met 200+ door. Opeens is er een scherpe bocht, te scherp voor deze snelheid. Ik probeer nog te remmen maar het is al te laat. Ik knal keihard tegen een dikke boom aan en vlieg tegen de voorruit aan. Door de impact gaat de achterkant omhoog en komt de auto op z'n zij terecht. Ik word steeds duizeliger en pijn verspreid door mijn hele lichaam. Ik voel met mijn vingertoppen aan mijn hoofd, en bebloed haal ik ze weg. Met trillende handen probeer ik mijn snijdende gordel los te doen, maar ik heb de kracht er niet meer voor. "Het spijt me," fluister ik zwak voor ik wegzak. 

P.O.V Harry

"Bedankt Los Angelos!" schreeuwen we nog een keer, voor we het podium afrennen. Vol adrenaline rennen we de kleedkamer in. Ik verwacht Cady, maar nee. "Hé, waar ik Cady?" vraagt Niall meteen. "Vast even naar de wc of zo," antwoord ik. Ik kijk kort naar Zayn, die een bezorgde blik op zijn gezicht heeft. Ik plof neer op de bank terwijl Louis een paar biertjes pakt. Hij geeft iedereen een en nog een lange tijd praten we na over het concert en onze geweldige fans. 

Een aantal uur later hebben we nog steeds niks vernomen van Cady. "Waar is Cady nou eigenlijk?" vraag ik. Niemand weet het. Paul komt binnen. "We zullen hier waarschijnlijk moeten overnachten, de auto is weg," zegt hij. Meteen schieten mijn gedachten weer terug naar Cady. Cady weg, auto weg... "Is dat niet heel toevallig?" vraagt Niall alsof hij mijn gedachten kan lezen. "Ze is er vandoor met de auto, hoe dan? Hoe is ze in godsnaam aan die sleutel gekomen?" vraag ik aan mezelf terwijl ik langzamerhand in paniek aan het raken ben. "Heb je de sleutel aan haar gegeven, Paul?" vraagt Louis. Hij denkt even na maar schud dan zijn hoofd. "Nee, niet dat ik weet. Dan moet ze hem uit de kamer van de crew hebben gepakt," zegt hij. Ik sta op en gooi een leeg blikje bier op de grond. "Verdomme!" Ik pak mijn telefoon en bel Cady, maar natuurlijk heeft ze haar telefoon hier achter gelaten. Ik zucht en haal gefrustreerd een hand door mijn krullen. Ik toets het nummer van de politie in en bel ze, maar natuurlijk is ze nog geen 24 uur vermist, en mogen ze dus nog geen melding maken. "Je maakt maar gewoon een fucking melding! Mijn dochter dealt op dit moment met een gebroken hart, en ik heb geen idee tot wat ze in staat is!" roep ik zwaar geïrriteerd door de telefoon. "Het spijt me meneer, ik doe ook maar gewoon mijn werk," zegt de vrouw. Ik grom en gooi de telefoon zo hard ik kan tegen de muur. "Harry! Relax! Het komt wel goed! Misschien is ze al terug naar het hotel!" zegt Liam. "Ja, en misschien heeft ze een ongeluk gehad! Of misschien is ze haar vader tegengekomen en is hij haar nu verrot aan het slaan! Misschien word ze nu wel verkracht in een steegje door een oude, dikke viespeuk!" Ik bal mijn handen tot vuisten en sla tegen de muur aan. "Godverdomme!" schreeuw ik van de pijn. 

P.O.V Cady

Ik open langzaam mijn ogen en kijk om me heen. Ik lig in een warm bed. Ik probeer overeind te gaan zitten maar laat me al snel weer zakken door de pijn in mijn hoofd. Ik kreun en al snel staat er een vrouw met een lief gezicht naast het bed. "Oh liefje! Blijf maar rustig liggen, je hebt een flinke klap gehad," zegt ze. Verward kijk ik haar aan. "Ik ben Mary, mijn man Steve vond je op de weg verderop in een kapotte auto," zegt ze. Ik frons. "Wat... Wat is er gebeurd?" vraag ik. Er komt minder geluid uit mijn keel dan ik verwachtte. "Je hebt een ongeluk gehad. We denken dat je te snel reed en tegen een boom aan knalde." Ik graaf in mijn herinneringen, maar het is een zwart gat nadat ik de auto in ben gestapt. "M-mijn vader," zeg ik. "Ik moet hem bellen, hij is vast doodongerust," zeg ik en ik begin in paniek te raken. "Rustig meisje, rustig. Haal even diep adem. We bellen je vader morgenvroeg wel, je moet eerst uitrusten," zegt Mary. Ik knik een beetje en Mary legt de dekens goed over me heen. "Slaap maar lekker uit morgen, dan zien we wel verder." Ik knik en voor ik het weet ben ik in dromenland. 

De volgende ochtend word ik wakker van een blaffende hond buiten. Ik open mijn ogen, maar knijp ze weer dicht door het felle licht. Als ik een beetje gewend ben aan het licht ga ik iets rechter op zitten en kijk ik naar buiten. Een schattige labrador rolt in de dennennaalden en bladeren. Ik glimlach een beetje en stap heel langzaam uit bed. Ik slof naar de deur en open die. Ik kom meteen uit in de keuken, waar Mary staat te koken. "Hey, lekker geslapen?" vraagt ze lief. Ik knik en ga op een kruk zitten. "Mag ik mijn vader bellen?" Ze knikt en schuift me een telefoon toe. Ik toets het nummer in, maar krijg de voicemail. Ik denk even na of ik nog een ander nummer weet. Die van Zayn. Ik zucht een beetje, het moet maar. Ik toets het nummer in en na een paar seconden word er opgenomen. "Met Zayn," hoor ik zijn vertrouwde stem zeggen. "Met... met euh... Cady." Meteen is het stil aan de andere kant. "Cady! Cady waar ben je?! Ben je oké?" hoor ik Harry roepen. Ik hoor dat de telefoon over word gegeven en ik hoor het gehijg van Harry. "Pap," fluister ik. Ik krijg tranen in mijn ogen. "Ik ben oké. Ik ben... Waar ben ik?" Ik kijk Mary aan. "Inglewood," zegt ze. "Ik ben in Inglewood," zeg ik. "Waarom daar?" Zijn stem klinkt verbaasd. "Ik heb een ongeluk gehad, denk ik, of weet ik, nee ik weet het niet zeker, maar we denken van wel," zeg ik. "Wie is we?" Ik zucht. "De mensen die me gered hebben, Mary en Steve." Het is even stil. "We komen je halen, wat is het adres?" Na het adres gegeven te hebben hangen we eindelijk op. "Hij klinkt erg lief," zegt Mary. Ik knik en glimlach. "Is hij ook. Hij heeft me geadopteerd een tijdje terug, hij zit in een boyband en ik ben mee op tour," leg ik uit. Mary glimlacht met twinkelende oogjes. "Vroeger, toen ik net zo oud als jij was, was dat mijn droom. Het was mijn grote, onhaalbare droom. Op tour met allemaal knappe jongens." Ze glimlacht. "Mooie tijden waren dat." Ik glimlach. "Ik had iets met een van de leden," fluister ik. "Maar hij is vreemdgegaan. De vrouw is zwanger." Mijn glimlach valt. "Sorry, het floepte eruit," verontschuldig ik me snel. Mary glimlacht. "Het geeft niet, lieverd. Het is altijd lastig," zegt ze. Ik knik. "Vooral als je met hem op tour bent," fluister ik. Ze kijkt me aan met een droevige glimlach. "Is dat waarom je weg ging? Omdat je er even tussenuit moest?" Ik knik. "Ja, ik moest er even tussenuit." 

Whew, lang hoofdstuk. Hierna nog drie hoofdstukken, en dan is dit boek afgelopen. Er komt waarschijnlijk nog een vervolg :)